hoofdstukoverzicht - Pearson Education

���������� ���
�� �����������
���������
�������
�������
���������
C1
C2 C3
C4 C5
C6
C7 T1
T2 T3 T4
T5
T6
T7
T8
T9
T10 T11
T12 L 5
de wervelkolom. De secundaire krommingen brengen
dat gewicht in één lijn met de lichaamsas. Tegen de tijd
dat een kind tien jaar oud is, zijn al deze krommingen
van de wervelkolom volledig ontwikkeld.
Tijdens de jeugd en de puberteit kunnen verschillende
afwijkende krommingen van de wervelkolom ontstaan.
Voorbeelden zijn kyfose (kromming van de wervelkolom
naar voren), lordose (kromming van de wervelkolom
naar achteren) en scoliose (een afwijkende zijdelingse
kromming van de wervelkolom).
Anatomie van de wervels
In figuur 6-17• zijn representatieve wervels uit drie
verschillende delen van de wervelkolom afgebeeld.
Alle wervels bestaan uit een wervellichaam, een wervel-
L1
L2
L3
L 4
�������� �����������
���������
���������
�������
�������
����������
Figuur 6-16 De wervelkolom
In dit zijaanzicht zijn de belangrijkste gebieden van de wervelkolom en
de vier krommingen van de wervelkolom te zien.
6.6 Het axiale stelsel
boog en gewrichtsuitsteeksels. Het massieve gedeelte van
een wervel, waarop het gewicht rust, wordt het wervellichaam
(corpus vertebrae) genoemd. De benige vlakken
van de wervellichamen maken gewoonlijk geen
contact met elkaar, doordat ze gescheiden zijn door
een tussenwervelschijf (discus intervertebralis) van
vezelig kraakbeen. Tussenwervelschijven worden niet
aangetroffen in het os sacrum en coccygis; daar zijn
de wervels vergroeid. Ook tussen de eerste en tweede
halswervel ontbreekt een tussenwervelschijf.
De wervelboog (arcus vertebrae) vormt de achterste
begrenzing van elk van de wervelgaten (foramen vertebrale,
meervoud foramina). Samen vormen de wervelgaten
van opeenvolgende wervels het wervelkanaal
(canalis vertebralis) dat het ruggenmerg omsluit. De
wervelboog heeft wanden, de zogenoemde pediculi, en
een dak dat uit vlakke lagen bestaat, de zogenoemde
laminae (enkelvoud lamina, een dunne plaat). Vanaf
de pediculi steken dwarsuitsteeksels (processus transversus)
naar opzij of zijdelings naar achteren uit; deze
uitsteeksels bieden een aanhechtingsplaats voor spieren.
Een doornvormig uitsteeksel (of processus spinosus)
steekt naar achteren uit vanuit de plaats waar de beide
laminae zijn vergroeid. Het doornvormig uitsteeksel
vormt de bobbeltjes die langs de middellijn van de rug
voelbaar zijn.
De gewrichtsuitsteeksels (processus articularis) rijzen
op bij de verbinding tussen de pediculi en de laminae.
Elke zijde van een wervel heeft een bovenste en een onderste
gewrichtsuitsteeksel. De gewrichtsuitsteeksels van
twee opeenvolgende wervels maken contact bij de gewrichtsvlakken
(facies articularis). Door openingen
tussen de pediculi van achtereenvolgende wervels, de
tussenwervelgaten, wordt ruimte geboden aan zenuwen
die naar of vanuit het ingesloten ruggenmerg lopen.
Hoewel alle wervels veel overeenkomstige kenmerken
hebben, weerspiegelen plaatselijke verschillen in bouw
de verschillen in functie. Hierna worden de verschillen
in bouw tussen de wervels besproken.
De cervicale wervels
De zeven halswervels lopen vanaf het hoofd naar de
borst. In figuur 6-17a• is een typische halswervel
weergegeven. Merk op dat het wervellichaam niet veel
groter is dan het foramen vertebrale. Vanaf de eerste
borstwervels tot aan het heiligbeen neemt de diameter
van het ruggenmerg af en dat geldt ook voor de
179
6