Aan: dr. Ate C. Nievaard - Maatschappijwetenschappen ...

Op zoek naar de juiste balans
147
Er flitsten allemaal gedachten door mijn hoofd. ’Vindt u het prettig als ik
kom?’ vroeg ik toen.
’Het gaat erom of jij het prettig vindt om te komen.’
’Ik wil u niet belasten.’
’Je belast ons niet.’
’Ik kom graag,’ gaf ik toe.
Toen ze, later die middag, de deur naar de voorkamer opendeed pakte ze
mijn hand: ’Hij is onherkenbaar. Je moet niet schrikken.’
’Ik schrik niet. Ik ben er aan gewend.’ Ik probeerde me te concentreren op
de eenpersoonskamers op de longafdeling waar vaak stervende patiënten
liggen. Ik zag de gezichten. Ik rook de geur. Ik kneep mevrouw zacht in
haar hand. Hij zag er uitgeteerd uit. Ze wekte hem.
’Sjaak, Anne-Mei is er,’ zei ze met enige stemverheffing, ’Anne-Mei uit
het ziekenhuis.’ Hij deed moeite om zijn ogen open te doen. Hij keek en
zwaaide met zijn hand.
’Ik kom afscheid nemen.’ Ik had een brok in mijn keel. Ik zag het eerste
consult bij de longarts weer voor me. ’We hebben zoveel gedeeld,’
vervolgde ik misschien meer voor mezelf dan voor hem. ’Uw vrouw heeft
me gebeld en daar ben ik blij om.’ Zijn hand zwaaide richting mijn hand.
Hij pakte me vast en trok me, met veel meer kracht dan ik verwachtte,
naar zich toe. Plotseling drukte hij me weg.
’Ik zal u met rust laten,’ zei ik. Ik herkende de man die ik de kleine twee
jaar daarvoor had leren kennen. Ontkennend en vechtend. ’Natuurlijk, ik
word beter. Let maar op, volgend jaar ben ik weer aan het werk.’ Ik was
verdrietig voor zijn eenzame strijd. Hij stierf een paar uur later.
’Je bent de laatste die hem heeft gezien,’ vertelde zijn vrouw me de
volgende dag. Nadat ik op de begrafenis was geweest kreeg ik een warme
brief van haar waarin ze me bedankte voor mijn aanwezigheid. Mijn
belangstelling hadden ze gewaardeerd. Ze schreef dat ze er altijd naar
uitkeken me op de polikliniek te zien en dat ze me zelfs misten als ik er
niet was.
Hoewel ik me er vaak niet van bewust was, was de relatie tussen de
patiënten, partners en mij wel degelijk gebaseerd op wederkerigheid. Ik
voelde me vaak een olifant in een porseleinkast, die met zeven-mijlslaarzen
over allerlei gevoeligheden heen banjerde om mijn informatie te
verzamelen. Ik voelde me vaak schuldig. Wat kon ik doen? Wat voegde ik
toe aan deze voor hun al zo moeilijke situatie? Niets wat ik zou zeggen
zou iets kunnen veranderen. Na die ochtend waarop ik met mevrouw