Aan: dr. Ate C. Nievaard - Maatschappijwetenschappen ...

146 Anne-Mei The
Ik schudde langzaam mijn hoofd en het deed me pijn om het te zeggen:
’Het spijt me, maar ik heb mijn werk hier in het ziekenhuis.’
’Natuurlijk,’ accepteerde ze onmiddellijk.
Met trillende vingers probeerde ze een shagje te draaien. De tabak viel op
de stoeptegels. Ik nam het pakje uit haar handen en draaide de shag in het
vloeitje.
’Rook met mij een sigaretje,’ zei ze. Dit kon ik haar niet weigeren.
Gedachten tolden door mijn hoofd. Eerst dacht ik aan de oorzaak van dit
type longkanker. Daarna hoopte ik dat de longartsen niet langs zouden
komen lopen en ons zo samen zouden zien staan roken. Toen schaamde ik
me voor al deze gedachten en bedacht ik dat dat me allemaal niets kon
schelen. Dit moment met haar delen was het enige wat telde.
Belastend onderzoek?
Een veel gehoorde kritiek op deze methode van onderzoek is dat het
belastend voor de te onderzoeken groep zou zijn. Wanneer ik tot last was
of niet, was iets wat ik moest leren aanvoelen. Ik moet bekennen dat ik
vaak schroom had om informanten te benaderen, ook de mensen die ik al
langer kende. De 51-jarige mijnheer Wiersema is misschien wel het duidelijkste
voorbeeld. Vaak zat ik alleen maar even bij het echtpaar in de
wachtkamer een kopje koffie te drinken en spraken we over de verbouwing
in hun huis en de kleinkinderen. Hij was doorlopend angstig over het
verloop van zijn ziekte, maar wilde hier niet over praten. Ik was bij vlagen
onzeker hoe ze het contact met mij vonden en stond een paar keer op het
punt om het aan de orde te stellen.
Op een zondagochtend ging de telefoon bij mij thuis. Een gebroken stem
klonk aan de andere kant: ’Ben jij het Anne-Mei?’
’Ja,’ zei ik.
’Met Lies Wiersema,’ zei de stem. ’Het is afgelopen. Sjaak ligt op sterven.
Ik wilde je bellen omdat je altijd zo met ons hebt meegeleefd en ik het
vervelend vind als je het op de rouwkaart zou moeten lezen. Ik heb
vanochtend met mevrouw Dekker gebeld om te vragen of ik je zou bellen.
Ik weet, het is je vrije dag. Ze heeft me later teruggebeld om te zeggen dat
ik je gewoon moest bellen, dat je dat volgens haar prettig zou vinden.’