'DMH' door Dhr. Steven Bouckaert - Kruispunt Migratie-Integratie

asisregel, namelijk dat de Directeur-generaal van Fedasil ten uitzonderlijke titel, in het
belang van de patiënt, aan de begunstigde van de opvang de medische hulp en de medische
zorgen kan toekennen die noodzakelijk zijn opdat hij zou kunnen beschikken over een
medische begeleiding die beantwoordt aan de menselijke waardigheid, ook indien deze niet
vermeld worden in de nomenclatuur zoals voorzien in artikel 35 van de Ziektewet en niet
onder de tweede uitzondering zijn gebracht. De beslissing van de Directeur-generaal van
Fedasil wordt genomen op voorstel van een arts.
Persoonlijk menen we dat deze zeer evenwichtige regeling nauw aansluit bij hetgeen de
wetgever, blijkens de parlementaire voorbereiding bij de Wet van 15 juli 1996, voor ogen had
met het verzekeren van een recht op dringende medische hulp voor vreemdelingen in illegaal
verblijf: dienstverlening strikt beperkt tot medische hulp, maar binnen die medische grens ruim
te interpreteren. Indien men de afbakening uit de Opvangwet ook zou hanteren om het recht
op (noodzakelijke/dringende) medische hulp voor vreemdelingen in illegaal verblijf nader in te
vullen, verdwijnt de discussie over welke zorgen precies onder deze notie ressorteren en
ontstaat ook voor de bevoegde OCMW‟s en zorgverstrekkers een duidelijk rechtskader dat
hen zekerheid biedt over de terugbetaling van de verstrekte zorgen. De eventuele vrees dat
dit een discriminatie creëert doordat vreemdelingen in illegaal verblijf op dezelfde wijze
zouden worden behandeld als asielzoekers, is naar onze mening ongegrond. Beide
categorieën zouden enkel gelijkgeschakeld worden wat betreft het recht op gezondheidszorg.
Asielzoekers kunnen in het kader van de Opvangwet nog bogen op een aantal andere rechten
(huisvesting, begeleiding enz.) waarvan vreemdelingen in illegaal verblijf in beginsel
uitgesloten zijn.
2. De behoeftigheid van de aanvrager
Met betrekking tot de vraag of de behoeftigheid van de aanvrager van dringende medische
hulp geldt als een noodzakelijke voorwaarde voor het bekomen van deze hulp, zijn wij, om de
redenen die we hogerop hebben uiteengezet, de mening toegedaan dat de huidige redactie
van artikel 57 § 2 van de O.C.M.W.-Wet en het KB van 12 december 1996 niet toelaten om dit
te besluiten. Daarmee is niet gezegd dat deze voorwaarde op zich niet gerechtvaardigd is.
Alleen verdient het naar onze mening de voorkeur dat de wetgever deze vereiste de lege
ferenda dan ook expliciet verankert in de tekst van artikel 57 § 2 van de O.C.M.W.-Wet, bij
voorkeur nadat het Grondwettelijk Hof zich over deze kwestie heeft uitgesproken.