Trefpunt - Lievensberg ziekenhuis

Het lukt hen vrijwel altijd om dit traject samen met ouders in te
gaan. Soms is er weerstand (“Doen we iets niet goed, dan?”)
of willen ouders eerst alle medische oorzaken uitgesloten hebben,
soms zijn ouders gewoon nog niet zo ver.
Gesteund en ondersteund
Het streven is erop gericht dat beide ouders betrokken worden
bij de VIB. Het is belangrijk dat ouders zich door elkaar
gesteund en ondersteund voelen. In de praktijk zijn het vaak
de moeders die het eerst tegen bepaalde dingen aanlopen. Als
een van beide ouders niet mee wil doen, starten ze de VIB wel
met de ander. Soms stapt de ‘onwillige’ ouder dan toch in. De
uitkomst van de VIB wordt, als dat nodig is, kortgesloten met
anderen, bijvoorbeeld grootouders of begeleiders. “Het is belangrijk
dat de direct betrokkenen rondom het gezin weten wat
er is besproken en wat de afgesproken aanpak is.”
Omschakeling
Werken met VIB was voor de pedagogisch medewerkers even
een omschakeling. Tanja, met lichte zelfspot: “Wij zijn, vanuit
ons beroep, gewend om ontzettend veel te praten.” Doret: “Nu
moeten we heel erg bij het beeld blijven.” Dan weer serieus:
“VIB is nog geen standaardproces op de afdeling. Het is ook
steeds zoeken naar de juiste timing om met het voorstel te komen:
hoe introduceert je het, hoe leg je het in de week. De
draagkracht van de ouders bepaalt mede of je wel of niet start.
Het goede moment dient zich soms aan als de ziekenhuisopname
zich herhaalt of omdat kind en ouders tegen dezelfde
problemen blijven aanlopen. Dan is de bereidheid vaak groter.”
VIB kan bij kinderen in alle leeftijdsgroepen worden toegepast.
Zij passen het echter minder toe bij prematuren en bij tieners.
Beiden: “Tijdgebrek speelt een rol. Het zou veel waard zijn als
een aantal verpleegkundigen zich in VIB zou scholen. Er zijn
neonatologie-afdelingen waar VIB standaard wordt gebruikt.
Het is wel onze wens om het daar ook toe te passen. Bij de tieners
is de communicatie anders, bij hen ga je meer in gesprek.”
Uitdaging
“Het lastige, maar ook het uitdagende, is dat hier de VIB-contacten
kort maar intens zijn en de problemen vaak heftig. Het
waardevolle is dat je essentiële componenten in de interactie
kunt blootleggen. Je kunt in een zeer beperkt aantal sessies
het ziektegedrag analyseren en het negatieve gedrag, het gevoel,
het kindbeeld ombuigen in een goede richting.”
Het meest bijzondere? Doret: “Voor mij is dat het kijken naar
het positieve in ouders en kind, als opstap om dingen te veranderen.
Dat kan ik dan niet meer loslaten.” Tanja: “Ik vind het
bijzonder dat je deelgenoot bent op het moment dat een ouder
het even niet meer weet; dat je mee mag helpen zoeken naar
de nooduitgang.” En allebei met een dikke glimlach: “Het mooiste
moment is als je ouders en kind van elkaar ziet genieten,
ook al is het moment nog zo kort.”
Die VIB-bril hebben ze op en die doen ze niet meer af.
Tanja van Doorne en Doret Rovers, pedagogisch medewerkers op
de afdeling Kind&Jeugd, gebruiken sinds een jaar of vijf beeldmateriaal
als een bijzonder en indringend medium.
37