Trefpunt - Lievensberg ziekenhuis

Zorgverzekeraars hebben een belangrijke rol als inkopers
van zorg. Zij zouden de belangen van hun verzekerden
(moeten) dienen, zoals het belang van voldoende keuzevrijheid.
Maar kan echt gezegd worden dat de patiënt en
de keuzevrijheid in dit proces centraal staan wanneer de
verzekerden ‘gestuurd’ worden richting door verzekeraars
geselecteerde ziekenhuizen? En wat betekent het feit dat
de vier grootste zorgverzekeraars
90% van alle verzekerden
als klant hebben? Dit zijn
geen feiten die direct op echte
keuzevrijheid duiden.
Het is helder dat ziekenhuizen
keuzes zullen moeten maken
in hun zorgaanbod. Dat betekent dat zij doen waar
zij goed in zijn en overlaten aan anderen waar zij minder
goed in zijn. Zorgverzekeraars spelen daarbij uiteraard
een rol. Dat mag een enigszins sturende, maar geen exclusieve,
rol zijn. Bij het concentreren van behandelingen
in een beperkt aantal ziekenhuizen volgens het ‘model’
van de zorgverzekeraars zou immers te weinig geredeneerd
kunnen worden vanuit de behoefte van de patiënt.
Het principiële uitgangspunt van de zorgverzekeringswet
is dat patiënten zelf kiezen waar zij hun zorg halen. Voor
mij heeft dit een wat diffuse betekenis. Ik blijf toch het gevoel
houden dat zorgverzekeraars primair ‘schadeverzekeraars’
zijn, al willen zij dat naar buiten toe anders doen
voorkomen. Dan is er nog het aspect van de inconsis-
‘Ik blijf toch het gevoel houden
dat zorgverzekeraars primair
‘schadeverzekeraars’ zijn, al willen
zij dat naar buiten toe anders doen
voorkomen.’
tentie, en daarmee de betrouwbaarheid, van de overheid.
Die bepaalt op macroniveau de kaders van de zorg. De
uitkomst van de verkiezingen kan mogelijk minder marktwerking
met zich brengen, waarbij de rol van de zorgverzekeraars
juist wordt teruggedrongen. En wat wordt dan
weer de richting?
Bij het volgen van de ontwikkelingen binnen de gezondheidszorg
is het voor mij zo
evident nog niet dat het uitgangspunt
van ‘de patiënt
centraal’ daadwerkelijk de
maat vormt. Het lijkt alsof
vooral ‘efficiency’ een bepalend
woord is geworden in de
gezondheidszorg. Daarmee is het adagium van ‘patiënt
centraal’ nog geen holle slogan te noemen, maar wel valt
op de premisse daarvan nog veel af te dingen.
Als het gaat om de bereikbaarheid en toegankelijk van
de ziekenhuisvoorzieningen heeft dit nadrukkelijk de
aandacht en zorg van de CR. Dat speelt onder meer in
het kader van de samenwerking van de West-Brabantse
ziekenhuizen. Met die samenwerking, die getooid gaat
met het keurmerk ‘zorg dichtbij huis’, kunnen de kansen
worden benut om in de regio een breed zorgaanbod te
handhaven.
Jan Hazendonk
voorzitter CR
29