Trefpunt - Lievensberg ziekenhuis

Voorwoord
Als u deze editie van Trefpunt leest, ligt er een periode áchter
ons van afscheid nemen en vóór ons van nieuwe ontwikkelingen
in het kader van de samenwerking met het Franciscus
ziekenhuis.
Bij het afscheid nemen sta ik even kort stil. Ton (Ruikes), Evert-
Jan (Slingenberg) en Edward (Sanders), nogmaals bedankt
voor jullie inzet voor ons ziekenhuis! Als bestuurder, Ton, en
zeker ook als mens en collega; als chirurg, Evert-Jan, maar
ook als voorzitter van diverse commissies zoals de SEH-commissie;
en als klinisch chemicus, Edward, maar ook als stafvoorzitter.
Óns ziekenhuis was juist ook júllie ziekenhuis, en
blijft dat hopelijk in de toekomst nog een beetje.
Zoals dat gaat in ziekenhuisland: de tijd staat niet stil. Dat geldt
uiteraard ook voor ons ziekenhuis. Het tweede item wat ik in
mijn eerste zin aanhaalde, de samenwerking met het Franciscus
ziekenhuis, zal in de komende jaren verder gestalte krijgen.
Dit zal het nodige van onze organisaties, en van ons allen,
vergen. De samenwerking is in het belang van de continuïteit
van goede patiëntenzorg. Een logische stap om dit te waarborgen
is het komen tot één ziekenhuisorganisatie met het Franciscus
ziekenhuis. In de afgelopen weken bent u daarover al
geïnformeerd.
Een aantal van u is reeds geruime tijd betrokken bij de dossiers
in het kader van de samenwerking met het Franciscus ziekenhuis.
Deze collega’s hebben al ervaren hoe gecompliceerd en
tijdrovend, maar tegelijkertijd ook hoe uitdagend, samenwerking
is. Een eerste succes is het feit dat wij in juli met het Franciscus
ziekenhuis een gezamenlijk besluit hebben genomen
over de aanschaf van nieuwe automatiseringssystemen voor
onze beide ziekenhuizen. Hieraan is een traject voorafgegaan
van meer dan een jaar, waarbij velen betrokken zijn geweest.
Vanaf deze plaats spreek ik nogmaals mijn dank uit voor de
inzet die hiervoor geleverd is.
Een van de elementen die, zeker in de laatste maanden, steeds
duidelijker is geworden is de complexiteit van een ziekenhuisorganisatie.
Als ergens op één plaats ‘aan het touwtje getrokken
wordt’, zie je op soms wel vijf of zes andere plaatsen zaken
veranderen. Ik bedoel hiermee dat de ziekenhuisorganisatie
over de jaren geworden is tot wat het nu is. Daarin bestaan
vele formele en informele afspraken, die wij, als medewerkers
van het ziekenhuis, dragen. Als er op zorginhoudelijk of op organisatorisch
gebied samenwerking gezocht wordt, dan zie je
dat je bereid moet zijn om dát wat je hebt (je houvast) los te la-
2
ten. Je moet vooruit kunnen denken in een richting die ongewis
is. Dat zal leiden tot nieuwe formele en informele afspraken.
Dat is een uitdaging voor ons allen, samen met het Franciscus
ziekenhuis. Het is een kunst om positief en proactief in deze
processen te staan. Ik kan mij voorstellen dat steeds de vraag
door je hoofd blijft spelen: en wat betekent dit alles voor mij?
Dat geldt van hoog tot laag. Natuurlijk zijn er formele waarborgen,
zoals een Sociaal Plan, en de zekerheid dat adviesorganen
zorgvuldig de te nemen stappen van advies zullen voorzien,
maar het blijft een spannende tijd.
U heeft in de stukken kunnen lezen dat er vele reden zijn waarom
wij dit traject naar één gezamenlijke ziekenhuisorganisatie
op dit moment ingaan. De belangrijkste reden daarvoor is
natuurlijk dat de kwaliteit en de beschikbaarheid van de patientenzorg
blijven. Wij zullen in het proces van samenwerking
zeker aandacht hebben voor de cultuurverschillen van beide
ziekenhuizen. Wij streven er samen met u naar deze verschillende
culturen tot één ziekenhuiscultuur te brengen.
Ik wil afsluiten met u veel leesplezier toe te wensen met Trefpunt.
En daarnaast ben ik ervan overtuigd dat wij allen ons
blijven inzetten voor nog betere zorg in West-Brabant, met het
patiëntenbelang als uitgangspunt.
Met vriendelijke groeten,
Hans Ensing