Trefpunt - Lievensberg ziekenhuis

More documents

Recommendations

Info

Lievensberg neemt afscheid van bestuurder Ton Ruikes ‘Lievensberg is al lang niet meer het kleine broertje’ Noem het Lievensberg ziekenhuis geen klein streekziekenhuis. Als je ziekenhuisbestuurder Ton Ruikes ergens mee op de kast wilde jagen, dan was het wel daarmee. Zijn ambities lieten dat niet toe. Het Lievensberg ziekenhuis van Ton Ruikes is landelijk een top ziekenhuis en niets minder. “Lievensberg is de status van ‘het kleine broertje’ al lang ontgroeid.” Ton Ruikes, lid van de Raad van Bestuur van het Lievensberg ziekenhuis. Als u dit Trefpuntartikel leest klopt dat niet meer. Ton Ruikes is nu bestuurder bij de Ziekenhuis Groep Twente (ZGT). “We zijn altijd om de vijf tot acht jaar verhuisd, maar we hebben in Bergen op Zoom langer gewoond dan waar ook. En we blijven nog een jaar. Onze jongste dochter maakt hier haar laatste schooljaar af.” Ton werkte acht jaar in Lievensberg toen hij besloot een nieuwe uitdaging aan te gaan. “Ik vind dat je na 5 tot 7 jaar erover moet nadenken of het geen tijd is om te vertrekken. De vraag is dan: kan ik nog iets voor de organisatie betekenen en betekent de organisatie nog iets voor mij? Voor mij was beide nog het geval. Ik denk dat iedereen dat ook zag, ik liep met heel veel plezier rond. Aan de andere kant was daar de uitdaging om aan iets nieuws te beginnen. Het ZGT heeft ook twee bestuurders, maar het ziekenhuis is ongeveer 2,5 keer zo groot als Lievensberg, daarnaast is het een opleidingsziekenhuis dat op weg is naar een topklinische status in een interessante (ziekenhuis) omgeving.” Zichtbaar zijn De grootschaligheid trekt, maar kent ook wel nadelen. Zijn nieuwe werkplek is verdeeld over twee locaties. “Ik werk een paar dagen op de ene en een paar dagen op de andere locatie van ZGT. We zitten qua werkplek ook wat verder weg van de organisatie. Dat betekent dat ik veel actiever moet zijn om het huis in te gaan. In Lievensberg zit de raad van bestuur letterlijk midden in het bedrijf. Dat is niet bewust gecreëerd, maar het was prettig om je kamer uit te kunnen lopen en midden tussen de mensen te staan. Wat we in Lievensberg wel bewust deden was meelopen op afdelingen en zichtbaar zijn. Dat zijn enkele van de goeie dingen die ik heb meegenomen naar Twente, net als het besef van de betrokkenheid die in Lievenberg leeft. De mensen zijn echt trots op hun ziekenhuis, ook al uiten ze dat 10 niet altijd. Ik merk ook dat het publiek over het algemeen positief over Lievensberg praat. Dat is de verdienste van iedereen die er werkt.” Ton is naast bestuurder ook altijd dokter gebleven. “Toegankelijkheid, benaderbaarheid, deuren die open staan, dat zijn dingen die ik belangrijk vind, net als contact met patiënten. Dat gebeurde onder meer bij de behandeling van klachten. Met de mensen van het Patiënten Service Bureau bestond daarnaast de afspraak dat als zij er niet uitkwamen met een patiënt ze samen naar boven konden komen. Dat is in de loop van de jaren ook gebeurd.” Veranderingen Lievensberg staat aan het begin van diverse veranderingen. “Ook daar lagen voor mij uitdagingen”, erkent hij. “Maar ik ging weg met het idee dat er een goede basis was neergezet voor de samenwerking met het Franciscus Ziekenhuis.” Ton Ruikes meent dat de samensmelting met Roosendaal voor iedereen zowel uitdagingen als kansen biedt. “Het zit in de genen van het Lievensberg ziekenhuis om in te spelen op nieuwe ontwikkelingen. Er is een drang om te groeien, beter te worden, je te bewijzen, meer te willen zijn dan dat streekziekenhuis. Kijk naar de Bariatrie, naar dermaTeam, naar het dialysecentrum, de operatierobot. Dat kon allemaal tot stand komen door de positieve wisselwerking tussen bestuur en medische staf. Daar ligt ook de kracht van dit ziekenhuis. Af en toe was je het niet met elkaar eens, maar vanuit de inhoud zijn we er wel altijd voor gegaan en stonden de neuzen dezelfde kant op. Dat maakte het ook mogelijk om iets nieuws te ontwikkelen.” Hij is zich als geen ander bewust van de toenemende eisen die aan de zorg worden gesteld. “En daardoor heb je omvang nodig, waardoor je op nieuwe ontwikkelingen kunt blijven inspelen. Door het samengaan, en vooral ook door functies samen te voegen, blijft het mogelijk om een breed zorgpakket voor de regio te behouden.” Acht mooie jaren “Graag spreek ik een woord van dank uit aan iedereen voor de acht mooie jaren die ik hier heb mogen doorbrengen. Lievensberg zal altijd een bijzondere plaats in mijn herinneringen houden”
‘Dit kwam opeens voorbij’ Op 1 september is Ton Ruikes begonnen aan een nieuwe uitdaging: het besturen van een groter ziekenhuis. Ziekenhuis Groep Twente (ZGT) telt 3.500 personeelsleden en helpt jaarlijks 250.000 patiënten. Op de vraag waarom hij deze overstap maakt zegt hij: “Dit kwam opeens voorbij. Deze functie bood diverse uitdagingen, dus het begon bij mij te kriebelen. Het ZGT is een ziekenhuis van een andere aard en omvang, een opleidingsziekenhuis op weg naar een topklinische functie. Het is al een tweelocatie ziekenhuis waar nog wel de hele profi eldiscussie speelt. Dat is wat mij aantrekt: werken in een complexe omgeving met een heel groot topklinisch ziekenhuis om de hoek.” Broertje is volwassen “Toen ik in Lievensberg begon, stond er al een prachtig gebouw. Vervolgens hebben we de binnenkant verder aangepakt. Er zijn nieuwe functies toegevoegd, er is nieuwbouw neergezet en er is veel aandacht besteed aan gedrag en bejegening. We hebben ook innovaties doorgevoerd waarmee het ziekenhuis op de kaart is gezet. Dat konden we alleen voor elkaar krijgen dankzij de geboden mogelijkheden en het enthousiasme van vele mensen. Leken we in het verleden dat ‘kleinere broertje’, ik vind dat Lievensberg nu feitelijk op een gelijkwaardig niveau met andere ziekenhuizen staat.” Door elkaar heen In een ziekenhuis werken betekent dat privé en werk weleens door elkaar heen lopen. Ton Ruikes ervoer dat vooral toen zijn moeder in Lievensberg werd opgenomen. “Ze had kanker en is in Lievensberg geopereerd en nabehandeld. Uiteindelijk is zij in het ziekenhuis aan haar ziekte overleden. Het was een aparte gewaarwording om aan het werk te zijn in hetzelfde gebouw waar je moeder is opgenomen. Ik kon tussen de afspraken door naar haar toe gaan. Het is ook heel erg dubbel: je bent de bestuurder en aan de andere kan ben je, net als ieder ander, familie van een patiënt. In die periode leerde ik het ziekenhuis van een andere kant kennen. Ik zag ook echt de betrokkenheid en de warmte die we als Lievensberg willen uitstralen. In de afgelopen jaren keek ik, iedere keer als ik het voorterrein opliep, even naar boven, naar de kamer waar ze is overleden. En daarmee laat ik, behalve acht jaar werken, in Lievensberg ook een ingrijpend stukje privéleven achter.” 11
Page 1 and 2: Tref. Trefpunt magazine zomer 2012
Page 3 and 4: Inhoud Rubrieken VAR-nieuws 18 Vanu
Page 5 and 6: Extra opscheppen in Lievensberg zie
Page 7 and 8: Lievensberg ziekenhuis genomineerd
Page 9: Jaruh Althuisius, klinisch geriater
Page 13 and 14: Lievensberg en Franciscus hebben fu
Page 15 and 16: terug te geven. Zeker bij traumatol
Page 17 and 18: eademingsapparaat. Het voldoet aan
Page 19 and 20: Eén van de taken van de VAR is het
Page 21 and 22: zorg anno 2025. Frank Laarakker is
Page 23 and 24: Wendy Koevoets (r.) en Willemien va
Page 25 and 26: Tik op de zoekbalk van Google het t
Page 27 and 28: die tijd zou de toekomst van het la
Page 29 and 30: Zorgverzekeraars hebben een belangr
Page 31 and 32: Edward de Vos: “in Lievensberg kl
Page 33 and 34: Ada Lammers komt één keer per wee
Page 35 and 36: Ergotherapeuten starten stimulering
Page 37 and 38: Het lukt hen vrijwel altijd om dit
Page 39 and 40: Stap twee is de wasruimte, waar voo

Trefpunt - Lievensberg ziekenhuis

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?