En ik wil dat u, terwijl u doorspeelt, even mijn wang ... - Ambo|Anthos

Drie vragen aan Stine Jensen
Dit is je eerste roman. Waar ligt voor jou het verschil tussen het schrijven van
fictie en non-fictie?
Bij fictie heb je natuurlijk meer vrijheid, en dat maakt het leuker, maar
ook lastiger. Lastiger, omdat je niet wordt begrensd door de feiten. Mijn
non-fictieboek Turkse vlinders. Liefde tussen twee culturen probeerde ik
overigens wel zo te schrijven dat het lekker leest als een roman. Dokter
Jazz is ontstaan vanuit een feitelijk gegeven: mijn oom had een kliniek
voor het herstellen van maagdenvliezen. Aanvankelijk wilde ik een
non-fictieboek maken, maar mijn speuracties naar het verleden van
mijn oom leverden te weinig informatie op. Ik had de zin ‘Mijn oom
had een kliniek voor het herstellen van maagdenvliezen, aan de oevers
van de Sont.’ Die lijkt op de zin uit Karen Blixens Een lied van Afrika: ‘Ik
had een plantage in Afrika, aan de voet van het Ngong-gebergte.’ Met
deze gelijkenis was het idee geboren om een eigentijdse roman over
Denemarken te schrijven.
Je bent zelf literair recensent. Beïnvloedt dit jouw eigen schrijfproces?
Als criticus wijs je wel op de tekortkomingen van boeken, en dat maakt
je schroomvallig om zelf fictie te gaan schrijven omdat de lat voor goede
fictie hoog ligt. Schrijven en recenseren zijn twee totaal verschillende
takken van sport. Johannes van Dam hoeft van mij niet goed te kunnen
koken, maar het zou wel leuk zijn als hij het een keertje probeerde,
toch?
Zit er een ‘boodschap’ in deze roman?
Alle personages in deze roman jagen de grote liefde na en zijn geobsedeerd
door de vraag of ze bedonderd worden. Ze reizen heen en weer
tussen Denemarken en het Midden-Oosten en maken een duidelijke
keuze voor Oost of West. De maagdenvlieskliniek is de plek waar alles
samenkomt: het verlangen naar zuiverheid, de hypocrisie, en de pogingen
tot eerherstel.