Continuous auditing en de (veranderde) rol van de IAD ... - Lime Tree

estafettecolumn
In de rubriek ‘de estafettecolumn’ schrijft een auditprofessional op persoonlijke titel een stuk over een
onderwerp dat hem of haar bezighoudt, irriteert of verbaast. Dit op uitnodiging van de columnist uit een
vorig nummer van Audit Magazine, om daarna zelf het stokje weer door te geven. Dit keer Hans
Nieuwlands, algemeen directeur van IIA Nederland.
De nieuwe kleren
van de Keizer
Hans en Daniela
Nieuwlands wachten op
de uitreiking van de
Victor Z. Brink Award.
Tijdens mijn eerste honderd dagen als werknemer
van het IIA werd het nieuws vooral beheerst door
de kredietcrisis, die zo zoetjes aan een bodemloze
put lijkt te worden. Ik vraag mij dan ook af in hoeverre
internal auditors, risicomanagers, corporate
governancecodes, Sarbanes Oxley en COSO-ERM
effectief zijn. Naar mijn mening communiceren
internal auditors en risk managers onvoldoende
over de echte risico’s naar de top van de organisatie.
Misschien begrijpen we het zelf niet meer,
maar durven we dat niet te zeggen. Het doet me
denken aan het spookje De nieuwe kleren van de
keizer van Hans Christian Andersen. Dat ging zo.
Er was eens een keizer die zo veel van mooie nieuwe
kleren hield, dat hij al zijn geld eraan uitgaf.
Hij was zo druk met het uitzoeken, passen en tonen
van zijn kleding dat hij aan regeren niet meer toe
kwam. Op een dag kwamen er twee bedriegers
naar het paleis die beweerden dat ze de allermooiste
stoffen konden weven voor de keizer. De stoffen
hadden de wonderbaarlijke eigenschap dat ze
onzichtbaar waren voor iedereen die niet voor zijn
werk deugde of onvergeeflijk dom was. Dit sprak
de keizer aan omdat hij zo eenvoudig te weten kon
komen wie onbekwaam of oliedom was.
Hij moest de wevers fors betalen, maar het doel
heiligt de middelen. De wevers gingen direct aan
de slag op lege weefgetouwen. De keizer was erg
benieuwd naar de voortgang, maar durfde zelf niet
te gaan kijken omdat hij bang was als onbekwaam
te worden ontmaskerd. Daarom stuurde hij zijn
eerste minister. Uiteraard zag deze helemaal geen
stoffen, maar de wevers beschreven hem het materiaal
en de patronen. Met deze kennis ging de
minister terug naar de keizer. Deze kon niet wachten
om zijn nieuwe kleren aan de bevolking te laten
zien.
De keizer organiseerde een optocht door de stad
om zijn nieuwe kleren te tonen. Tot zijn schrik kon
hijzelf de kleding niet zien, maar alle ministers
bevestigden dat het bijzonder fraai was. Gesterkt
door deze woorden begon de keizer vol zelfvertrouwen
aan de wandeltocht. De bevolking wist
inmiddels van de bijzondere eigenschappen van het
weefsel en iedereen beaamde dan ook de pracht
van de kleding. Plotseling riep een klein meisje:
‘maar de keizer heeft helemaal geen kleren aan!’
De rest van het volk begon dit nu ook te roepen. De
keizer voltooide zijn wandeltocht terug naar zijn
paleis. De wevers waren inmiddels met de noorderzon
vertrokken.
Tot zover dit sprookje. Durven wij als auditors of
risk managers toe te geven dat de risico’s inmiddels
zo complex zijn geworden dat niemand ze
meer kan begrijpen? En durven we dit dan ook te
zeggen tegen de raad van bestuur en de auditcommissie?
En kunnen we dat ook eens in begrijpelijke
taal doen, zoals het meisje in het sprookje?
Graag draag ik het stokje over aan Peter Hartog
van ACS.
AUDIT magazine
nummer 5 december 2008
31