Een nostalgische bijdrage van Henk Visser - Bravo Zulu

Distributielijst
1 NL DET HQ NATO
AMFGEVSTBAT
ANTAC
BS/DS
BUTI BOPZ
CAMS/Force Vision
CDT 1e MarnsBat
CDT 2e MarnsBat
CDT GevechtsBat
CDT GOEM
CMMHLDR
CIS&IV
CTG 428.00 (N3.4.2)
CZMCARIB
CZSK
CZSK IV services
CZSK Bur. Case coördinatie
DEFDA
DMO
DTO Soesterberg
EURFOR Bosnië
Hr.Ms. Alkmaar
Hr.Ms. Amsterdam
Hr.Ms. Bruinvis
Hr.Ms. De Ruyter
Hr.Ms. De Zeven Provinciën
Hr.Ms. Dolfijn
Hr.Ms. Evertsen
Hr.Ms. Haarlem
Hr.Ms. Hellevoetsluis
Hr.Ms. Holland
Hr.Ms. Luymes
Hr.Ms. Maassluis
Hr.Ms. Makkum
Hr.Ms. Mercuur
Hr.Ms. Middelburg
Hr.Ms. Pelikaan
Hr.Ms. Rotterdam
Hr.Ms. Johan de Witt
Hr.Ms. Schiedam
Hr.Ms. Snellius
Hr.Ms. Tromp
Hr.Ms. Urk
Hr.Ms. Van Amstel
Hr.Ms. Van Speijk
Hr.Ms. Vlaardingen
Hr.Ms. Walrus
Hr.Ms. Willemstad
Hr.Ms. Zeeland
Hr.Ms. Zeeleeuw
Hr.Ms. Zierikzee
Hr.Ms. Zuiderkruis
Instituut Maritieme Historie
JFC HQ Brunssum
Joint CIS groep Soesterberg
Joint Command Lissabon
Joost Dourlein Kazerne
Koninklijk Instituut Marine
KWNA & A
Marine Den Haag
Marine Kazerne Amsterdam
Marine Kazerne Vlissingen
Marine Kazernes NA&A
Marine Postkamer
Marinemuseum
MHKC/ N6
MHKC/ KWC
Mijnendienst
MINDEF DOPS
MIVD
MOST
Marsitcen / OPS
MVK De Kooy
NBV
NDA NL
NLBE OPSCHOOL
NLMARFOR
NSO/MIVD Eibergen
Onderzeedienst
PGDIV/BDC
PVKM
School Verbindingsdienst KL
SHAPE
SMD
SMVBO
TES
VBHKAZ
Veldpostkantoor
VGHkaz
Indien u geschrapt of opgenomen wenst te
worden in de distributielijst, verzoeke
contact op te nemen met de redactie
C O L O F O N
VLAG & VONK is een uitgave van de:
OPLEIDINGSAFDELING CIS op de NL/BE OPSCHOOL KM.
Redactie: Erwin Berendrecht
Miente Viersen
Bas Pieper
Ramon Toral
Thijs van den Bosch
Over de inhoud:
Naast een aantal vaste rubrieken bestaat het blad uit verschillende
artikelen, waarbij ingezonden kopij van harte welkom is. De redactie
houdt zich echter het recht voor ingezonden stukken niet te plaatsen,
indien de inhoud niet overeenkomt met de doelstellingen van het blad
zoals die statutair zijn vastgelegd.
Oplage: 135 exemplaren
Vlag en Vonk op internet: WWW.BRAVOZULU.NL
Voor ingezonden stukken:
Post: NL/BE OPERATIONELE SCHOOL
ONDERWIJSAFDELING CIS
REDACTIE VLAG & VONK
MPC 10A
POSTBUS 10.000
1780 CA DEN HELDER
E-mailadres Internet: vlagenvonk@bravozulu.nl
E-mailadres Intranet:
Viersen, M, SMJRODVB,
CZSK/PCZSK/PERS/OKM/SCHOLEN/NLBEOPS/OACIS/OEVERB
(in het onderwerp vermelden: voor redactie VLAG & VONK)
Met dank aan:
alle vaste correspondenten, alle inzenders van ingezonden stukken
en iedereen die een positieve bijdrage levert aan de uitgave van dit
blad
Vormgeving blad: Miente Viersen
Vormgeving omslag: Adri van Walsem
Vormgeving op internet: Erwin Berendrecht

Voorwoord van de redactie
De eerste 2 maanden van 2012 zijn al weer om en de eerste Vlag & Vonk van
2012 ligt voor u.
Dit is de tweede keer dat ik het voorwoord schrijf en ik hoop niet dat de trend
zich doorzet maar ook nu hebben we weer afscheid genomen van een
redactielid. Martin van Tongeren is inmiddels
met FLO en zodoende gestopt met zijn
werkzaamheden voor Vlag & Vonk. Namens alle
lezers en redactieleden: BEDANKT
voor je inzet en prettige samenwerking. Veel
succes met je nieuwe baan bij de politie en
misschien komen we je bij een FLO-feestje nog
wel een keer tegen. (of bij een
verkeerscontrole).
Gelukkig kunnen we een nieuw redactielid
welkom heten, Erwin Berendrecht. De “nieuwe”
Chef van de afdeling CIS heeft de plaats en
taken overgenomen van Martin van Tongeren.
In het winterverlof viel er zoveel regen in
bepaalde gebieden van Nederland, dat mensen
de nacht niet in hun eigen huis konden
doorbrengen. Schepen moesten hun wachtsvolk aan boord hebben omdat het
water zo hoog stond. In februari hadden we bijna een Elfstedentocht gehad,
meer dan de helft van de Nederlanders had “koorts”. Toch heeft dit ons er
echter niet van kunnen weerhouden om ook nu weer met een mooi gevulde
editie van Vlag & Vonk op de proppen te komen.
Hierbij een oproep om jullie belevenissen aan boord of op andere plaatsingen
met ons te delen. Wij hebben jullie input nodig!
Gelukkig hebben de vaste inzenders ons weer van alles toegestuurd waarvoor
onze dank.
Wat kunt u zoal lezen in deze editie: het vervolg van de “porno-facteur” door
Henk Visser. Hij vroeg zich ook af, wat was er eerder, de wervingsleus: Zorg
dat je er bij komt of het lied van Dorus: Bij de Marine.
Ramon Toral is in Leeuwarden op bezoek geweest bij Marcel Wouters en vertelt
in “op de lamp met…” zijn verhaal. Martin van Tongeren heeft in een oude Vlag
& Vonk iets gevonden over de oud telegrafist Thomas Edison. Umberto praat
ons weer bij over het wel en wee in de West. Altijd al willen weten hoe je bij
het Korps Mariniers bij de verbindingsdienst terecht komt? In de bijdrage van
“de groene cis” door Axel Cox leest u hier meer over. Onno Verver maakt weer
van alles mee tijdens zijn wereldreis.
Namens de redactie wens ik u veel leesplezier,
Miente Viersen

Distributielijst en colofon
Voorwoord
Inhoudsopgave
Int QSO (vraag en aanbod)
Op de lamp met Marcel Wouters
Vlag & Vonk
42 e jaargang – nr. 1 – februari 2012
INHOUDSOPGAVE
Uyt den ouden doosch – Thomas Alva Edison
Puzzelpagina
Ingezonden stukken
� De pornofacteur – deel 2 (Henk Visser)
� Tackline – Zorg dat je er bij komt (Henk Visser)
� Scheepsvlaggen deel 17 (Henk Visser)
� Navpubs (Henk Visser)
� Tropic topics FM the West (Umberto)
� Hr. Ms. Zuiderkruis – The Grand Old Lady (VBD Zuiderkruis)
� De Groene CIS – Verbindingsdienst Korps Mariniers 60 jaar (Axel Cox)
� Google surfing (Bas Pieper)
� Onno’s wereldreis deel 9 (Onno Verver)
Wimpelvisch
COmo COlumn (wetenswaardigheden COMmunicatie Onderwijs OPSCHOOL)
Afdeling COMOdianten – foto’s n.a.v. FLO Martin van Tongeren
Nieuwbouw NLBEOPS
Kokkerellen met Okkie (Ron Timmermans)
GIZMO’S CORNER

In deze rubriek kunt u gratis een advertentie plaatsen. Zoekt u iets, wilt
u een reünie organiseren, heeft u iets aan te bieden … Plaats een gratis
advertentie. U kunt de advertentie per post of digitaal aan de redactie
aanbieden. Heeft andere wensen voor een advertentie … neem dan even
contact op met de redactie. Nogmaals…. Het is GRATIS
De sluitingsdatum voor het inleveren van kopij voor de volgende Vlag en Vonk is gesteld op:
15 mei 2012
U wordt verzocht de kopij op tijd in te leveren…!!!
ADVERTENTIE
- Formaat 140 x 210
- 256 pagina’s
- Prijs: € 17,90
ZDS
Corrected copy, destroy all others
DE RUYTER URK PANTER HAARLEM WILLEMSTAD
VANNES ROTTERDAM AMSTERDAM BLOYSVANTRESLONG MAKKUM ZUIDERKRUIS ISAACSWEERS POOLSTER
Mijn DRVAR
- Dagboek van een vergeten missie -
ISBN: 978-89-0597 426-11
Martin de Boer schrijft over zijn
dagelijkse belevenissen tijdens zijn
uitzending (EUFOR 11) naar Bosnië.
Hij woont en werkt zes maanden in een
gebied vol mijnenvelden dat getekend is
door een keiharde burgeroorlog.
Door Martin de Boer
Te bestellen via:
WWW.BOEK-PLUS.NL/M-DE-BOER
Hier had uw advertentie
kunnen staan!!!!!
Indien u een advertentie of
oproep wil plaatsen, mail dan
naar:
vlagenvonk@bravozulu.nl
FLO-RECEPTIES voor de Verbindingsdienst
worden gehouden in de maanden mei en november.
Voor de exacte datum zie www.bravozulu.nl
Vlag en Vonk digitaal lezen ??? Bezoek de internetsite: www.bravozulu.nl

Het is donderdagochtend 5 januari 2012, plaats van interview is in het momentele gure, hard waaiende
A;jflk;akjf;ljaf;ka’;
Leeuwarden vlakbij de Vliegbasis Leeuwarden, in het gebouw Dienst Vastgoed Defensie Dienstkring. Ik
word hartelijk ontvangen door Marcel en ik krijg gelijk een warme bak koffie aangeboden en dat is eigenlijk
wel lekker als je binnen zit en buiten waait het met windvlagen van 120 km/h en het regent. Buiten liggen
al flink wat dikke enten op de grond en nu maar hopen dat er niets op mijn Alfa valt, afijn we gaan verder
met het interview voor onze trouwe lezers.
Goedemorgen Marcel, stel jezelf eens voor aan de lezers.
Mijn naam is Marcel Wouters, ik ben 41 Jaar oud, en ik ben geboren op 4 september 1970 in Leeuwarden
en heb hier dan ook altijd gewoond.
Wanneer ben je in dienst gekomen en wat was je dienstverloop, in het kort gezegd en wat heb je gedaan?
Voor de KM heb ik op de MAVO gezeten en had deze in 6 jaar afgerond, door omstandigheden deed ik er
wat langer over. Hierna was ik magazijnmedewerker bij de Provincie Fryslân.
In augustus 1988 was ik aangenomen bij de KM en daar deed ik nog eerst een hertentamen voor daarna
ben ik alsnog in dienst gekomen. In 1989 was ik op mijn eerste boot geplaatst, Hr. Ms. Callenburgh. Deze
boot ging gelijk de NOST in, de ouderwetse NOST nog! In 1990 voeren we met de boot naar de STANAV,
eerst naar N-Amerika en dan weer terug naar Europa. Dat was een mooie reis, want ik had destijds
grotendeels mijn takenboek al af, een reis met mooie havens. Havens zoals New Orléans waar de Mardi
Gras Carnaval werd gevierd. In 1991 werd ik vervolgens op Hr. Ms. Witte de With geplaatst en dit was na de
Golfoorlog, wij waren het eerste NL-schip in de STANAFORMED. In 1992 zat ik op SMD want ik had mijn
voet gebroken, daarna werd ik geplaatst op de Seinpost. In januari 1993 ging ik voor het eerst 9 maanden
op een walplaatsing naar Curaçao en daar, mede door mijn functie als facteur, had ik een mooie tijd
beleefd, met naderhand nog vele reünies. In de jaren 1993 t/m 1995 zat ik als matroos bij de Mijnendienst.
Van 1995 t/m 1999 werd ik wederom op de Seinpost geplaatst om vervolgens als systeemoperator bij de
bollenvelden in de Bunker te dienen. In 1999 ging ik de VVO in. Tijdens het Millennium waren we nog
opgesloten, i.v.m. mogelijke calamiteiten. Vanaf 2000 t/m 2002, was ik geplaatst op Hr. Ms. Abraham van
der Hulst, deze lag toen nog in de TTO. Al gauw daarna volgde het opwerktraject en als korporaal leer je
daar enorm veel van. De korporaals-uitjes waren ook erg leuk behalve toen in Litouwen, daar werden we
door de plaatselijke maffia achterna gezeten. Vanaf 2002 t/m 2009 was ik geplaatst op het huidige MHKC in
de computerruimte. Eind december belande ik door omstandigheden ziek thuis. Daarna ben ik tijdelijk
tewerk gesteld op de OPSchool en in maart 2010 kwam ik op mijn huidige plaatsing, op re-integratiebasis,
voor de Dienst Vastgoed Defensie Dienstkring Leeuwarden via DCR als servicedesk medewerker voor
(bouw)technische vragen en storingen. In afwachting tot mijn ontslagbescherming welke afloopt in
september 2012. Kortom een VBD’er met wel een hele vreemde werkplek die op het punt staat de dienst
te verlaten. Enigszins met gemengde gevoelens maar goed het lot heeft zo beslist, al zitten er wel veel
haken en ogen aan.
Dus als ik het goed begrijp verlaat je de dienst en waarom?
In 2010, ben ik dienst ongeschikt verklaard door Otosclerose, hierdoor heb ik nu een minuscuul
gehoorapparaat. In 1995 was ik aan mijn rechteroor geopereerd en kon daarmee functioneren t/m het jaar
2003. Nu zit in het rechteroor wel geluid maar geen spraakherkenning. Hierna speelde het linkeroor op, in
dit oor heb ik nu een minuscuul gehoorapparaat. Toen ik in 2009 moest varen kreeg ik hiervoor geen
toestemming van de arts mede door mijn functie als brugkorporaal. Vervolgens moest ik bij P & O langs, na
een geneeskundig onderzoek geïnitieerd door P & O werd ik in september 2010 afgekeurd.

Wat is Otosclerose eigenlijk?
Otosclerose is een progressieve ziekte die iemand langzaam slechthorend maakt in 1 of beide oren. De
gevolgen in het dagelijkse leven kunnen grote communicatie problemen tot gevolg hebben. Otosclerose is
een abnormale verbening in het middenoor, waardoor slechthorendheid en in extreme gevallen zelfs
complete doofheid kan ontstaan. Bij Otosclerose groeit de voet van de stijgbeugel vast in het ovale
venster.
Hoe ga je hier mee om in het toekomstige burgerleven en wat moeten wij ons daarbij voorstellen?
Ik heb mij erbij neergelegd echter ik heb wel een bezwaarschrift ingediend die werd helaas ongegrond
verklaard. Dan kom je bij DCR terecht die je hierin begeleid en ook het gehele proces bewaakt. Zo kwam ik
terecht als Onderwijs Ondersteuner, studeer en loop stage hiervoor. En dinsdag 10 januari 2012 sta ik voor
het eerst voor de klas. Stage duurt trouwens 2 maanden en als het aan beide kanten bevalt krijg ik een
baangarantie aan het Zuyderzee College in Lemmer.
Je gaat dus het onderwijs in maar waarin wil je het liefst les in geven?
Als Onderwijs Ondersteuner, eerst met bepaalde pakketten voor leerlingen in de leeftijd 12 t/m 17 jaar en
dan na de tijd het liefst Onderwijs geven in het vak Engels.
Waarom specifiek het vak Engels?
Dit is het meest voor de hand liggend net zoals Aardrijkskunde. Als Onderwijs Ondersteuner doe je
trouwens ook meer zoals; verzuimregistratie, absentierooster voor docenten, maatschappelijke stage
begeleiding waaronder contacten leggen met bedrijven en leerlingen.
Bevalt je huidige werkplek en kun je hier niet blijven werken als bijvoorbeeld burger?
Het bevalt erg goed echter hier wordt ook gereorganiseerd m.n. bij de ondersteunende functies. Velen
gaan naar het Hoofdkantoor te Zwolle.
Heb je nog hobby’s?
Waterpolo en dit speel ik al sinds mijn 12e levensjaar, inmiddels zit ik in het seniorenteam. In de 9
maanden plaatsing op Curaçao vond ik het waterpolo het leukst en het was op niveau. We speelden in
Venezuela en Mexico Stad, trainen deden we op 4.5 km hoogte..haha..de avond daarvoor gingen we op
stap dus dat was zwaar. Tevens werk ik ook vrijwillig als bestuurslid voor de Waterpolo Opleiding Centrum
Noord en doe daar de website en de PR. Wat ik ook een mooie hobby vind is met mijn polyester
motorboot op de Friese Meren te varen. Sinds kort doe ik ook aan fotografie met mijn oude EOS en de
analoge spiegelreflex camera van mijn vader die inmiddels alweer 3 jaar geleden is overleden. En ik mag
graag koken.
Wat vind je van de recessie?
Een hoop ophef want tijdens de recessie geven mensen nog steeds klauwen met geld uit aan het
vuurwerk en mensen reizen nog veel. Als je meer oplet wat je uitgeeft dan moet het wel goed komen.
Wat is je favoriete boek, film, muziek en tv-programma?
Boek, ik lees nauwelijks behalve de ATP1 VOL2…Wh haha. Ik houd het meeste van Britse comedy films
zoals; Mr. Bean, Black Adder. Mijn favoriete muziek is Rock en Classic en dat dan afwisselend. Van de Tvprogramma’s
vind ik de reisprogramma’s het leukst zoals; 3 op Reis, Ik Vertrek en Het Roer Om.
Wat of waar eet je het liefst?
Ik ben hobby-kok en kook graag voor familie en vrienden. Mijn favoriete restaurant in Leeuwarden is
Yukatan (Mexicaan) en dan pittig maar niet te! Ik kook graag van alles en kijk veel kookprogramma’s maar
naar Oosters eten neig ik het meest.
Waar ga je het liefst naar op vakantie en wat is je ultieme droomvakantie?
Strandvakanties, in de afgelopen tijd 6 keer naar Gran Canaria geweest en dat was erg prettig en met mijn
eigen boot op de Friese Meren. Mijn ultieme droomreis is rondreizen in Azië en landen zien zoals Thailand
en Indonesië.
Hoe en waar denk je jezelf te zien in de toekomst met een perspectief over 5 jaar?
Voor de klas en met goede herinneringen terugkijkend op de KM. Als ik mijn draai eenmaal gevonden heb
dan ga ik een avondstudie volgen om docent te worden.
Wil je verder nog iets kwijt aan de lezers?
Alle collega’s met wie ik een prettige tijd heb samengewerkt bedanken en dat de bezuinigingen de KM
hopelijk niet teveel raakt. Tot slot zou ik graag mijn oude vakbaas Rob Winkel willen bedanken voor zijn
goede bemiddelingspogingen om mij binnen boord te houden.
Marcel namens de redactie wil ik je bedanken voor je tijd, fijne en goede woorden die je met ons wilde
delen. Sterkte in wat nog komen gaat.

Uyt den ouden doosch
In de Vlag en Vonk van april 1950 vond ik een artikel over Thomas Alva Edison: Uitvinder,
zakenman en een niet te evenaren telegrafist bij uitstek…
Het was Edison’s taak om ook telegrammen voor de dagbladen op te nemen,
waarbij het aankwam op grote nauwkeurigheid. De telegrammen, welke met een
snelheid van 40 á 50 woorden per minuut werden uitgeseind, konden door Edison
en zijn collega’s niet snel genoeg worden opgeschreven, waardoor vertraging
ontstond en klachten werden ingediend. Edison verbond toen het morsetoestel
zodanig met een ander, dat de snelheid van 50 wpm op het tweede toestel werd
vertraagd tot 20 wpm. Dankzij dze handgreep, die later tot constructie van een
zeer belangwekkend toestel aanleiding gaf, hadden Edison en zijn collega’s
voldoende tijd de telegrammen met gemak en grote nauwkeurigheid op te nemen.
In de loop der tijd ontwikkelde Edison zich echter tot een der vlugste
telegrafisten en bereikte een snelheid van 45 woorden per minuut. Dit kwam hem
zeer van pas, toen hij in 1868 te Boston een betrekking als telegrafist
aanvaardde. Zijn toekomstige collega’s wilden hem een poets bakken en vregen
in New York een der vlugste telegrafisten aan de lijn te komen om Edison van
zijn stuk te brengen door onmogelijk snel te seinen. Edison begon te
schrijven, snel, maar het werd gaandeweg al sneller en sneller, evenwel Edison
bleef zonder enig teken van ongemak het tempo volgen. Hij doorzag de gehele
opzet vrij vlug en bleef met de onverschilligste houding en de grootste kalmte
schrijven en in hetzelfde tempo antwoorden. Toen begon de man in New York
slecht seinschrift te geven maar zonder succes, ook hieraan was Edison in de
loop der tijd gewend geraakt. Hij volstond met aan de ander te seinen: “Als je
het niet vol kunt houden, gebruik dan je andere poot”. De telegrafist in New
York moest de grap opgeven.
Te Port Huron, bij zijn ouders vertoevende, verschafte hij aan de Grand Trunk
het middel, toen een der kabels die door de rivier lagen gebroken was, om zich
voor het geleiden van twee stromen van één kabel te bedienen. Dit was het
begin van “Duplex Telegrafie”.
Edison was niet alleen een ervaren telegrafist, maar een man die steeds
vooruit zag. Vooral de telegraaf had zijn volle belangstelling. Volgens hem
moest het mogelijk kunnen zijn over een zelfde draad, twee, of zelfs vier
telegrammen gelijktijdig te kunnen verzenden in plaats van één. Hij
construeerde zijn “Duplex- en Quadruplex Telegraaf”.
Voor de “Gold Reporting Company” en de “Gold and Stock Telegraph Company”,
onder directie van Generaal Lefferts, construeerde Edison een verbeterde
druktelegraaf om goudkoersen en effectenkoersen op de beurs bekend te maken.
Hij bracht ook een aantal nieuwe vindingen voort over de toepassing van de
telegraaf en methoden om een snellere overbrenging van telegrammen te
verkrijgen. Hij verkreeg hierop de nodige octrooien, die hem het
eigendomsrecht verzekerden. Generaal Lefferts wilde deze uitvindingen kopen,
waarvoor Edison een grote som, 3000 dollar, dacht te vragen, doch Generaal
Lefferts bood echter direct al 40.000 dollar. Voor de grap betaalden de
bankbedienden dit bedrag aan Edison uit met een reusachtig aantal
bankbiljetten, waarmee Edison alle moeite had ze in al zijn zakken op te
bergen. ’s Nachts kon hij niet slapen van angst voor diefstal met zoveel
bankbiljetten in huis. Generaal Lefferts adviseerde hem de bankbiljetten maar
weer gauw naar de bank te brengen en een rekening-courant te openen. Deze keer
had Edison de bankbedienden te pakken, die het gehele bedrag konden natellen.
Met dit kapitaal schreed Edison van overwinning naar overwinning. Te Newark,
New Jersey, koos hij zich een gebouw van vier verdiepingen en had al gauw een
50-tal werklieden voor zich aan de arbeid. Hier ontwikkelde hij zich niet
alleen als een groot uitvinder, maar tevens als een goed zakenman, fabrikant
en directeur.
Sedert dat jaar, 1869, verwierf Edison zich niet minder dan 1400 octrooien.
0-0-0-0-0

PUZZELPAGINA
E G D Q E B I N A E D I M A R I P T E C
M A I I K R M G I F M U P G M I K N K I
N I E U W B O U W A S D W A L C Y E E N
T Z H Y T N M O H S C T T B D E T D H X
N U G N I T O R G E B O O C U B B C M L
N I I I L A S R S M L E P T E A E E E S
S D L B E Z U I N I G I N G E A V Y E G
K E I N H C E T S J I W R E D N O Z L Q
N R E S E N E E I N N C Y F V Z R F P G
M K V R U N E T C E J O R P F E D R E I
T R L O O P B A A N L I N T N K E O A I
W U L J W P L N P D S D E A E E R E P H
N I L E I R Q F A I H N M T A R S M D M
O S O P R O T P R E M I E T S H T D I D
S R S F T E G K E N G J K D Q E O M J R
S O C T O E K O M S T N H A E I P V O N
R E E I T A R G E T N I I G S D T H I L
Bezuiniging, begroting, afstoten, Zuiderkruis, mijnendienst, dcp, piramide, baanzekerheid, loopbaanlint,
toekomst, nieuwbouw, onderwijstechniek, integratie, oprotpremie, bevorderstop, projecten, veiligheid,
1: Waarom kan een ei niet bevriezen?
2: Stel je even voor:
Je rijdt op een paard.
Vlak voor je rijdt een brandweerauto en je wordt achtervolgd door een helikopter.
Links van je rijdt een sportwagen en rechts van je is een afgrond.
De Vraag: Hoe kun je er voor zorgen dat jullie allemaal op hetzelfde moment stoppen,
zonder te botsen en zonder onderling te communiceren?
Antwoorden staan in de volgende editie Vlag & Vonk
WOORDZOEKER

DE PORNOFACTEUR (Vervolg)
Geest uit de fles.
Een nostalgische bijdrage van Henk Visser
Aanvankelijk werd de relatie tussen het winkeltje aan de Zuidstraat
en een aantal facteurs door marine autoriteiten met afkeurende blik
bekeken. Maar de geest was uit de fles en er was een draagvlak in de
burgermaatschappij voor de lossere moraal. Normen, waarden en
ongeschreven regels van een voorgaande generatie werden oubollig
gevonden en vervaagden.
Lucratieve handel.
De facteurs kregen de boekjes mee op de pof, de
eerder genoemde Candy en Chick waren erg bekend.
De winst bedroeg 20 à 25% per verkocht exemplaar.
De facteur van de “De Zeven” was een belangrijke
handelspartner want de bemanning van de kruiser (C
802) bestond uit 700 koppen. Bovendien bleken zij een
levendige belangstelling voor de anatomie van het andere geslacht te bezitten. Er werden
dus veel boekjes gekocht en de handel floreerde.
Repressie of tolerantie.
Richtlijnen omtrent het handelen in, of het in bezit hebben van pornoboekjes, ontbraken in
het Orderboek Commandant. De Algemene Baksorder 1 verschafte mijns inziens wel een
handvat om deze handel te verbieden of te reguleren. Het is
mij niet bekend of er ooit facteurs hiervoor aan de krijgstucht
zijn getoetst.
In het begin veroorzaakte de pornoboekjesgolf toch wel enige
commotie in de strakke marine organisatie en er werd
geweifeld hoe hier mee om te gaan, Verbieden, Toestaan of
Gedogen! (dit laatste woord genoot toen nog niet de
bekendheid die het nu heeft...).
Wijze V.O.
Toentertijd was korporaal seiner-telexist Derek S. (roepnaam
Dirk) de facteur van de De Zeven Provinciën. Of Dirk even bij
zijn divisie chef wilde komen. Hij meldde zich bij de V.O. Ltz1
Jacobus (Co) de W. die hem vroeg of hij “boekjes” verkocht.
“Jawel meneer” gaf Dirk onmiddellijk toe.
1 Porno facteur???
Algemene Baksorder Artikel 26.
1. Het is de militair der zeemacht verboden een nevenbetrekking te bekleden, een bedrijf uit te
oefenen of nevenwerkzaamheden te verrichten, indien zulks:
a. Schadelijk kan zijn voor de dienstbelangen
b. Niet in overeenstemming is met het aanzien van de militaire stand in het algemeen of met de
door hem beklede rang in het bijzonder.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser
“Doe het onopvallend, er kunnen zich mensen aan storen, je verkoopt ook buitenlandse
ansichtkaarten maar dit ligt toch iets anders; en doe niet uitbundig over je verdiensten.”
Een goede oplossing van deze geboren Tesselaar. Géén verbod op verkoop of bezit van deze
lectuur, geen disciplinaire maatregelen maar een gedoogbeleid “avant la lettre”! Trouwens,
wie zou bij repressie het materiaal moeten beoordelen als wel of niet toelaatbaar? Een
verbod zou deining veroorzaken en nadelig zijn voor het imago van de K.M. dat zich als een
modern bedrijf profileerde. Het defensie beleid was vooruitstrevend en resulteerde onder
meer in vrije haardracht (Woodstock Navy) en het afschaffen van de groetplicht.
Er bestond een actieve vakbond met redelijk veel invloed en de slogan “Koffie voor mijnheer
de matroos!” van de werving schetste het super vriendelijke personeelsbeleid in die dagen.
Deze V.O. had de koers die het bedrijf voer goed in de peiling. Hij wist dat de commandant
steeds minder strafbevoegdheid kreeg. Zachte heelmeesters regeerden en propageerden
een vermanend woord (berisping). De “eigen verantwoordelijkheid” voor vlegels van twintigplus
werd benadrukt en als vrolijke noot werd in 1974 de geldboete ingevoerd. Toen daarna
het boekwerkje “Leidraad jeugdige schepelingen” verscheen, verdween in 1976 ook de
historische Baksorder en was Artikel 26 daarvan ook verleden tijd! Spannende zaken werden
eerder doorverwezen naar de Zeekrijgsraad.
Extra vakantie.
Desgevraagd verklaarde Dirk S. dat hij door de verkoop van APP-tjes (Allied Pornographic
Publications) een extra vakantie kon bekostigen. Nee, niet naar een naturisten camping…..
De kleermaker, de spatoe (schoenmaker) en de barbier waren
zogenaamde “baantjesgasten”. Normaliter verkochten
deze “gasten” de voor hun branche aanvullende
artikelen; niet altijd, zoals de bouwdozen en
condooms bij de barbier soms ingericht als een
drogisterij/parfumerie. Hun toko leverde een meestal
aardige bijverdienste op. Zij werden zeer zeker door
het scherpe oog van de Fiscus beschouwd, gestreng
gewogen en aangeslagen. Waren de ambtenaren ook
op de hoogte van de bijverdiensten van een aantal facteurs? Ik kan dit met
een gerust hart schrijven want een naheffing is na 40 jaar niet meer
mogelijk.
Pornofacteur is retrospectief.
Tot slot wil ik opmerken dat de uitdrukking PORNOFACTEUR in die tijd nooit werd gebruikt.
Die benaming heb ik, terugkijkend op die bewogen periode zelf bedacht en is niet
neerbuigend bedoeld. Zelf ben ik ook wel eens in het winkeltje geweest want als iemand van
de bemanning mij vroeg om een Chick of een Candy mee te nemen deed ik dat wel. Maar ik
had er gewoon geen zin in om als “werknemer” van dat tabaksbaasje die vette boekjes te
promoten en in de handel te gaan. Ieder zijn meug.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser
Over het hoogtepunt heen.
Na enige jaren was het
spannende er wel wat af. Veel
winkels verkochten de
prikkelende lectuur ook.
Niemand kijkt er meer van op
als er seksboekjes bij de Bruna
of Primera in het rek staan.
De moderne facteur zou
verbaasd kijken als hem werd
gevraagd of de nieuwe Lolita er
al is.
Toen het winkeltje van Dirk J.
aan de Zuidstraat werd gesloten stierf de boekjeshandel a/b Hr.Ms. schepen en inrichtingen
een geruisloze dood.
Reacties.
Hopelijk wil onze OSTFRIES ook eens zijn lantaarn over dit onderwerp laten schijnen.
Misschien meldt hij aan de redactie: “Nooit van gehoord” … Je weet het soms niet met zo’n
OSTFRIES!
Alle reacties van voormalige facteurs uit dit Flower-Power tijdperk zijn van harte welkom.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser
T A C K L I N E – aanvullingen en opmerkingen
HET IS GEZOND VOOR JE LIJF EN JE LEDEN,
BIJ DE MARINE IS ER NIEMAND ONTEVREDEN!
ZORG DAT JE ERBIJ KOMT!
In het boek Onderscheidingstekens van de
K.M. (NAVPUBS) wordt geschreven over de
leus “Zorg dat je erbij komt!” ooit de
bekendste wervingsleus van de K.M. Hier
het correcte verhaal: Minstens een kwart
eeuw genoot deze slogan nationale
weerklank en was verstrengeld met het
begrip “Onze Jantjes”en de K.M. Zelfs in
2011 wordt de zin nog wel eens
uitgesproken door enthousiaste bezoekers
van het Marinemuseum. “Zorg dat je erbij
komt!” werd al in 1948 gelanceerd. De
bedenker ervan is mij helaas niet bekend
maar thans zou een reclamebureau er fors
munt uit hebben geslagen. Later werd het
woordje “ook”toegevoegd.
De olijke cabaretier “Dorus”(Tom Manders
1921 – 1972)
lanceerde in
1958 het lied
“Bij de Marine”.
In dit lied
gebruikte hij de
Affiche Wervingsactie 1955
bekende
wervingsleus;
het werd een grote hit en natuurlijk, dit was gunstig voor de
werving.
Verborgen Verleider?
Waarschijnlijk heeft de tekst (ergens opgeslagen in de grijze
cellen) mij in 1962 doen besluiten op m’n Puch te stappen om
naar het Wervingsbureau in Middelburg te rijden…
Samenvattend: ZORG DAT JE ER (OOK) BIJKOMT! was gedurende de tweede helft van de
twintigste eeuw verankerd in het collectieve geheugen van de Nederlandse bevolking. Al
veel eerder dan 1958 stond dit voorstel om te tekenen bij de marine (voor zes of acht jaren)
in advertenties en op aanplakbiljetten (affiches) 1 . Dus het is niet zo dat Dorus deze zin
verzon, hij gebruikte deze oproep in zijn lied “Bij de Marine”en, dat moet gezegd, met een
geweldig resultaat; hij had een hit en de marine profiteerde van het vrolijke lied gezongen
door de man met zijn hangsnor en bolhoed.
1 Het Engelse woord “posters” werd in die tijd nog niet gebezigd

Hr. Ms. Willemstad
Het is 13 mei 2011 en de Zeeuwse Matr. 1 ODVB Christiaan Dees toont de scheepsvlag van
Hr. Ms. Willemstad.
Christiaan is inmiddels de
burgermaatschappij
ingestapt, succes!
Hr. Ms. Willemstad is de
laatst gebouwde
Nederlandse Tripartite; de
“junior” van de Alkmaarklasse.
Toen in de jaren
zeventig bekend werd dat
een voor de K.M. te
bouwen mijnenjager de
naam Willemstad zou
krijgen was het College van
B&W enthousiast. Een
verzoek om de indienststelling in het oude vestigingstadje te laten plaatsvinden volgde. Dit
ceremonieel gebeurde op woensdag 20 september 1989.
Hr. Ms. Willemstad heeft altijd een vriendschappelijke band onderhouden met de
peetgemeente. Dit resulteerde in een aantal bezoeken en ook werd haar scheepsbel in
bewaring gegeven toen het schip in groot onderhoud ging.
Bij een besluit van de gemeenteraad genomen op 12
april 1965 werd het ontwerp voor de gemeentevlag
goedgekeurd en vastgesteld.
Na de gemeentelijke herindeling van 1997 werd
Willemstad samengevoegd met Fijnaart en
Heijningen, Klundert, Standaardbuiten en
Zevenbergen. De nieuwe gemeente in NW-Brabant
aan de oevers van het Hollands Diep kreeg de naam
Moerdijk. Zo verloor de vlag van Willemstad de betekenis
van officiële gemeente vlag. Maar gelukkig, de vlag wordt
nog wel gehesen bij feestelijke gelegenheden, officieus,
om de eigen identiteit van de
bewoners van Willemstad te
benadrukken.
Hr. Ms. Willemstad maakt thans
(2012) nog steeds deel uit van de
vloot van de K.M.

De vlag van DCCGC Panter P811.
Ook de redactie krijgt soms een vlag toegestuurd. Zo zond de bemanning van Hr.Ms. Panter
(cutter coastguard NA&A) haar scheepsvlag.
De vlag werd door de toenmalige commandant LTZ2OC S. Snijdelaar aangeboden aan de
trotse bemanning. Een korte impressie…..

N A V P U B S
Korte blik op recent verschenen publicaties over de K.M.
ZEEHELDEN IN BEELD
Kloek boek, vlotte teksten en veel beeldmateriaal waaronder kleurige omslagen van
jongensboeken uit de 19 e
Auteur: Drs. Graddy Boven
ISBN: 978 90 5994 275 2 Prijs: € 24,95
Uitgeverij: Aprilis, 2010
Verkrijgbaar: alle erkende boekwinkels
en 20 ste eeuw en ook de
bij vroegere generaties zo
tot de verbeelding
sprekende schoolplaten,
een visueel feest voor de
oudere verbindelaar.
Als ode aan de befaamde
Johan H. Isings is er een
supplement met 57 tekeningen van de
schoolplaten tekenaar.
Wie weet: kleinzoon op schoot en al
bladerend hem vertellen over onze grootse
maritieme verleden.
Drs. Graddy Boven is conservator van het
Marinemuseum en
daarnaast druk doende
met projecten betreffende
het publiceren van boeken
op het gebied van
Maritieme Historie.
Schoolplaat “De overwintering op Nova
Zembla” van: Johan Herman Isings

ONDERSCHEIDINGSTEKENS VAN DE KONINKLIJKE MARINE
Periode 1945 - 2012
Keurig verzorgd, maar jammer (drukkerij)
dat de korenblauwe kleur van de MARVA
uitmonsteringen nogal paarsig is
afgedrukt.
Bravo auteurs om dit bewerkelijke project
te tackelen, er kan wel 10 jaar aan
gewerkt zijn! Er is op zo’n groot karwei
altijd enige kritiek te leveren b.v.: Aan de
rang van Adelborst
der eerste klasse is
geen aandacht
besteed en er zijn
nog wel enige op-
en aanmerkingen.
Zie “TACKLINE”.
Interessant zijn de 50 pagina’s over de
emblemen van de “Nieuwe Marine” van
de 21 ste eeuw. Een tijdperk waarin o.a. het
baaien hemd werd verdrongen door het
“Marechaussee pakje” (met hemd over de
broek …..).
VRAAG: De “halve kip” met de letters M L D heb ik gezien
in de jaren negentig maar werd kennelijk ook al eerder
gedragen door trots personeel van de
Marineluchtvaartdienst; kan iemand daar iets zinvols over
melden? Alle info is welkom.
Auteurs: Dick Beumer & Carel Fleischaker
ISBN: 978 90 8616 115 7 Prijs: € 38,96
Uitgeverij: Lansta, Emmen 2011
Verkrijgbaar: Marinemuseum en alle erkende boekwinkels

Olà Olà,
Van onze vaste reporter in de West: Umberto
Hoewel het nieuwe jaar 2012 alweer in volle hevigheid doordendert hoop ik dat iedereen in goede
gezondheid de afgelopen feestdagen is doorgekomen. Hoewel veel te laat: Felis Anja Nobo 2012.
Boven de Verbindingsdienst in de West pakken zich donkere wolken samen. De bezuinigingen en
de daaruit voortvloeiende reorganisatie binnen Defensie belooft niet veel goeds. Nu was het de
afgelopen jaren toch al een sport van de hogere legerleiding om te trachten te snoeien in de
Verbindingsdienst. Pogingen die gelukkig altijd afgeslagen konden worden. Maar nu, met de
ruggensteun van Onze Minister, lijkt het zwaard van Damocles toch echt te gaan vallen. Om de
gehele reorganisatie in goede banen te leiden is er een Stuurgroep (SG) en een Werkgroep (WG)
opgericht. De SG bepaalt en de WG mag voor de vorm tegensputteren. Argumenten om niet, of
minimaal, aan de Verbindingsdienst te komen worden vriendelijk aangehoord en vervolgens
terzijde geschoven. Maar goed, een schrale troost is dat er niet alleen in de Verbindingsdienst wordt
gesnoeid. To be continued……
Laten we het negatieve van het vorige even aan ons voorbij gaan, dan is het leven hier nog steeds zo
slecht nog niet. De feestdagen en de jaarwisseling in de tropen is toch steeds weer een speciale
belevenis. Gewoon in je korte broek vuurwerk afsteken bij 30 graden Celsius geeft de mens toch
een bijzonder gevoel. Zeker in de wetenschap dat je familie, vrienden en andere jaloerse
belastingbetalers zo’n dikke 8000km verderop in Nederland zitten te rillen van de kou.
Chef CIS Roel & Chef VBC Bert hebben alles onder controle.
De cola is van de fotograaf....

Het vieren van Oud & Nieuw is hier op Curaçao een hele belevenis. Normaal wordt er op 31
december vanaf 12.00 uur ’s middags overal door bedrijven en de overheid vuurwerk afgestoken,
meestal pagara’s. Dat zijn héél véél klappers in de vorm van 100.000 of 500.000 of 1.000.000
klappers. Volgens overlevering is dit om de boze geesten van het voorbije jaar te verdrijven. En ik
moet zeggen: het werkt (tot nu toe). Het jaar is een paar weken oud en ik ben nog geen boze geest
tegen gekomen. Afgelopen jaarwisseling viel in het weekend en dan is het dus dubbel op. Een
aantal bedrijven doen het op vrijdag de 30 ste en anderen doen het op zaterdag de 31 ste nog eens
dunnetjes over. Het is maar te hopen dat er geen geitenwollensokken van Groen Links op het eiland
aanwezig waren, anders had de goede man/vrouw een hartverzakking gekregen. Een pagara van
1300m die over een lengte van 1km wordt uitgerold levert een enorme rookontwikkeling op.
1 miljoenklapper
Donkere wolken....
Als de rook om je hoofd is verdwenen....
Uitgerolde pagara
....boven de verbindingsdienst
Nu het nieuwe jaar weer is begonnen, is het ook zaak de goede banden tussen de Verbindingsdienst
en de WD weer eens verder aan te halen. De twee dienstgroepen zijn immers tot elkaar veroordeeld.
Zonder goedwerkende apparatuur kan de VBD haar werk niet doen. En als de VBD niets kapot
maakt heeft de WD niets te doen. Zo zie je maar dat je elkaar aardig kunt bezighouden. Goede
reden om gezamenlijk eens te gaan snekken. Nu zijn er talloze sneks op Curaçao. Voor deze
gelegenheid werd er een snek gekozen waar je ook bij daglicht met een gerust hart met vrouw en
kinderen kunt komen, hoewel die voor deze gelegenheid thuis gelaten werden. Immers, wie zijn

vrouw lief heeft, laat haar thuis. Het werd een gezellig samenzijn met een paar bijzondere
verbindelaren. Gert-Jan Griffioen werkzaam bij Bureau Operaties, oudgediende Theo van
Westerink, en als verrassing good old Siem Sneijder waren allen van de partij. Siem is hier een
tijdje op vakantie, en tja, wat is dan mooier om even met een aantal oud-collega’s bij te praten.
RaRa hoe heette de snèk??
Select gezelschap
Good old Siem, terug op het oude nest
Special guest Gert-Jan en FLO-genieter Theo
Uiteraard was het donker toen de laatsten overbleven

En dan zijn er nog een aantal verbindelaren die zelfs in de West slimmer proberen te worden. Om
de satellietverbinding met Nederland op te kunnen bouwen en in stand te houden hebben zij de
Vertex-cursus gevolgd. Kosten noch moeite werden gespaard, de instructeur kwam helemaal uit het
verre Duitsland ingevlogen. Vijf VBD’ers, aangevuld met 2 WD’ers (zij moeten immers repareren
wat de VBD stuk maakt) en een kopstuk van het MABE hebben de cursus met succes afgerond.
Allen zijn cum laude geslaagd, een unicum in de studentenwereld.
De trotse studenten Roel, Bert, Sytze, Simone, WD’er Wilco, Herr Michael, dhr Bouma (MABE).
Randolph en Wd’er Jan ontbreken helaas
Tot de volgende keer
Umberto

Hr. Ms. Zuiderkruis – The Grand Old Lady
Het is 22 augustus en de Zuiderkruis begint aan haar laatste reis. Wie had
dat nu gedacht. Het oudste schip wat er is gaat nog een operationele
missie doen, Atalanta. De voorbereidingen zijn succesvol afgerond en een
ieder is vol goede moed om dit tot een mooie laatste reis te maken.
Diverse hobbels zijn er genomen. Vorig jaar terug gekomen uit de West
met een kapotte hoofdmotor. Nadat deze gerepareerd was is de
Zuiderkruis ingezet in de oefening Baltops. Enerzijds om tanker support te
leveren maar anderzijds ook om de oude dame voor te bereiden op haar
laatste missie voor de kust van Somalië.
De eerste 2 weken van Atalanta staan onder leiding van Seatrain. Deze
pre-deployment weken worden gebruikt om de bemanning te trainen in de
procedures en standaards om diverse acties tot een succes te brengen.
Onderweg gaan we nog langs Malta om daar alvast de spullen op te
pikken van onze Maltese vrienden die later in de reis aan boord zullen
komen. Na weer vertrokken te zijn uit Malta gaan we onze final exercise
doen bij Souda Bay. Ook deze wordt succesvol afgerond. Seatrain stapt af
en wij gaan verder onderweg naar het Suez Kanaal. Om even stoom af te
blazen wordt er een scheeps BBQ gehouden waar een ieder van geniet.
Na passage Suez gaan we onderweg naar Djibouti waar de laatste details,
documenten en crypto aan boord komt om volledig voorbereid aan de
operatie te beginnen. De temperaturen zijn trouwens aardig opgelopen.
De digitale temperatuur meter geeft zo’n 48 graden aan. Dan komt de
eerste tegenslag. Bij vertrek uit Djibouti zijn er problemen met de
koudwater makers. Dit is niet alleen vervelend voor de apparatuur maar
zeker ook voor de temperatuur aan boord. Gelukkig hebben we een
fantastische TD en binnen een paar uur hebben ze het probleem opgelost.

De Golf van Aden wordt snel doorvaren en nadat we het hoekje bij
Puntland zijn omgegaan gaat het voor ons en het SOTU team pas echt
beginnen. Over de acties die zijn geweest zullen we het maar niet hebben
maar de samenwerking is fantastisch geweest. Het is schipperen met de
ruimte maar een ieder past zich goed aan en het loopt allemaal op
rolletjes. 6 weken op zee dat gebeurd niet zo vaak meer en toch is het
allemaal redelijk verlopen. Het machine park heeft er wel een serieus
probleem bij gekregen, eigenlijk twee. Als eerste ging de koppeling van
STBD hoofdmotor eraan en daarna ging de blower (turbo) van diezelfde
hoofdmotor eraan.
bieden heeft.
Na 9 weken eindelijk een
week welverdiende rust in
Mombasa (Kenia). De
nodige reparaties worden
uitgevoerd en een ieder
vermaakt zich op zijn eigen
manier. De één gaat op
safari de ander gaat naar
een resort en er zijn erbij,
ik noem geen namen, die
huren gewoon een luxe villa
af inclusief zwembad en
jacuzzi om te genieten van
wat Mombasa allemaal te
Na vertrek uit Mombasa krijgen we een escorte toebedeeld van 2 schepen
die varen voor het World Food Program. Onze Maltese vrienden zijn
ondertussen aan boord gekomen en worden direct ingezet als VPD op één
van de schepen. De reis gaat naar Mogadishu om vervolgens weer met 2
andere schepen terug te keren naar Mombasa. Daarna wordt er koers
gezet richting Seychellen ondertussen natuurlijk gewoon doorgaan met
het zoeken naar piraten. Deze zijn echter moeilijk te vinden of, misschien
weten ze gewoon dat ze uit moeten kijken voor de Zuiderkruis want met
haar 36 jaar ervaring is ze natuurlijk niet voor de poes.
Seychellen, een prachtig mooi eiland. Het heeft iets spannends in zich.
Prachtige stranden, mooie natuur en erg vriendelijke mensen. Voor de
duikers onder ons is er meer als genoeg te doen. De meest fantastische
foto’s worden er gemaakt. Eigenlijk is bijna alles mooi aan dit eiland.
Maar aan alle leuke dingen komt een eind zo ook aan het bezoek aan de
Seychellen. Wel is het voor een ieder duidelijk dat we nu op weg naar huis
gaan. Toch wordt ons op het hart gedrukt door onze “vrienden” uit de
voorflat dat we nog steeds bezig zijn met de missie en dat is natuurlijk
ook zo. Een ieder zet zijn beste beentje nogmaals voort om dit tot een
goed einde te brengen. Passage Suez zal eind november plaats vinden
maar voor die tijd hebben we nog ons Neptunes feest. We zijn de evenaar

ondertussen al zo’n 5 maal gepasseerd maar vanwege de operatie was het
niet mogelijk om dit feest eerder te houden. Hierna gaan we nog naar
Malta om daar onze collega’s af te zetten en voor de laatste maal met de
Zuiderkruis een buitenlandse haven aan te doen. Vertrek uit Malta staat
nu gepland op 8 december om dan 15 december de haven van Den Helder
binnen te lopen. En dan is een stuk geschiedenis afgesloten. Velen zullen
de Zuiderkruis herinneren als een zeer fijn schip met een zeer fijne
bemanning en een hoop gezelligheid en zo moeten we haar ook blijven
herinneren.
Nog een klein stuk over de laatste club verbindelaren die aan boord zitten.
Een echt team waar een ieder trots op mag zijn. Een oud schip, met oude
apparatuur maar dan wel weer een nieuwe satcom en natuurlijk niet te
vergeten alle netwerken die we hebben. De nieuwe opzet met de C4I
gateway, Titaan en virtual servers maakt het soms toch wel uitdagend.
Misschien dat we nog een laatste multi-station RAS krijgen voordat we de
haven van Den Helder binnen lopen. Het zou een leuke afsluiting zijn voor
deze Grand Old Lady. Het zal een gedenkwaardige zijn.
Walter van Brakel, Erwin Kompier, Leen Guijt, Danny Ebbelaar, Björn
Uffink, Bernice Hille, Sander Krikke, Kevin Bouwmans, Jos Kruizinga,
Gerven Kruise, Jessica Oosterveld en Manon de Best.

WIMPELVISCH
(dit is een bijdrage die de meest uiteenlopende onderwerpen kan omvatten)
Dat geloof je toch zeker zelf niet ?
Bijgeloof… Daar willen we niks van weten, want dat is toch niet aan ons besteed?
Want wie hecht er nou geloof aan vrijdag de 13 e , een zwarte kat of onder de ladder
doorlopen? Dat is iets van sinds de Neanderthaler, of liever gezegd, de Cro-Magnon,
de eerste mens. Nee, bijgeloof, dat is niets voor een nuchtere Hollander. Maar toch
sluimert het. Wij zochten er een paar voor u op. Doet er uw voordeel mee, of doe
gewoon niks. U ziet maar.
Aardappelen… wie te veel aardappelen eet, wordt dom, beweerde de volksmond.
Als men een aardappel bij zich droeg, dacht men gevrijwaard te zijn voor reumatiek.
Het water waarin de aardappelen gekookt waren, zou goed helpen tegen luizen.
Kinkhoest probeerde men te genezen door de stoom van blauwe aardappelen in te
ademen.
Een aardappel om je nek behoedt je voor zeeziekte, omdat je dan steeds landlucht
ruikt. Bij de marine is deze methode ter voorkoming van zeeziekte nog steeds een
veelgebruikt probaat middel.
Bakken... op vrijdag gaf ruzie, beweerde men. Ook op Witte Donderdag en tussen
25 december en 6 januari mocht niet worden gebakken. Had men toch brood nodig,
dan moest de vrouw bij het kneden een schort (voorschoot) omdoen, omdat anders
het gevaar bestond dat heet brood kapot zou scheuren. Men geloofde dat het brood
giftig werd als het baksel al werd aangesneden terwijl het nog in de oven stond.
Cholera … zou men kunnen genezen door water, melk of wijn te drinken waarin een
gloeiend ijzer was gedompeld. Om cholera te voorkomen legde men een stuk zwavel
op de borst.
Dansen… in de maneschijn zou de geesten aanlokken, omdat dan naar men zei, de
aardlaag erg dun was.
Eksters… symboliseren de lichtzinnigheid, praatlustigheid en twistzucht. Vooral het
geschreeuw van eksters zou ruzie aankondigen en als men een groot aantal eksters
zag, vreesde men voor oorlog. Vlogen ze buitengewoon opgewonden om het huis,
dan verwachtte men bezoek van familie en bekenden. Droomde men van een ekster,
dan dreigde er onheil. Hoorde men de eksters druk kwetteren, dan verwachtte men
regen, maakten ze ruzie, dan was er dooiweer op komst. Nestelden de eksters hoog
in de bomen, dan verwachtte men een nat jaar, nestelden ze middenin de boom, dan
zou het een droog jaar worden met een steen uit een eksternest meende men zich
onzichtbaar te kunnen maken. Met soep van ekstervlees dacht men razernij op te
kunnen wekken.
Ganzen…hoogvliegende ganzen kondigden een brand aan, geloofde men. Wie in
het voorjaar het eerst jonge ganzen ziet, zou volgens onze voorouders het hele jaar
ziekelijke zijn. Mensen die het konden weten beweerden dat geslachtsziekten te
genezen waren met de warme uitwerpselen van een mannetjesgans. Als men een
verdachte 's nachts ongemerkt een ganzetong onder het hoofd legde, zou hij de
waarheid moeten spreken. Ganzen gelden ook als weerprofeten, als zij een bad
namen, zou er regen op komst zijn en als een gans tijdens een regenbui in de lucht
keek, verwachtte men zonneschijn.
0-0-0-0-0-0

Het onzichtbare Marineschip
Vraag een Admiraal wat voor wapen hij zou willen hebben voor de komende de zeeslag en
de kans is groot dat hij antwoord: “een onzichtbaar schip”. Al eeuwen proberen zeevarende
mogendheden er alles aan te doen om te voorkomen dat hun schepen op zee ontdekt
worden door de vijand. Camouflage, stealth technieken, alles wordt uit de kast getrokken
om maar niet “gezien” te worden. Zo ook in de tweede wereld oorlog, vooral de Amerikanen
hadden een talent om “out off the box” te denken op dit gebied maar het project waar dit
stukje over gaat is wel heel bizar.
Rond 1943 hadden knappe koppen binnen de Amerikaanse marine een manier bedacht om
een compleet oorlogsschip onzichtbaar te maken. De marineleiding was zeer te spreken over
dit radicale idee en men begon rond de zomer met het experiment. Aangezien deze
plaatsvonden bij de Philadelphia Naval Shipyard kreeg het project al snel de naam: The
Philadelphia Experiment.
USS Eldridge
Het plan was als volgt: Zet aan boord van een Destroyer een paar gigantische generatoren
en een hoop andere elektronische apparatuur, met behulp van deze middelen zal men in
staat zijn om het licht te buigen met als gevolg dat het schip onzichtbaar wordt voor de
vijand. Een van de schepen die voor het experiment werd gebruikt was de USS Eldridge. In
eerste instantie verliepen de testen op dit schip voorspoedig en de resultaten waren matig
succesvol. Echter op 22 Juli 1943 liep alles een beetje uit de hand. Na het aanzetten van de
twee generatoren (elk rond de 75 KVA) bouwde zich rond het schip al snel een groot
elektromagnetische veld op. Plots verscheen een soort van groene mist rond het schip en
toe deze optrok was het schip verdwenen. De mensen die het experiment waarnamen
stonden met hun bek vol tanden, het schip was niet alleen uit hun zicht verdwenen ook was
het niet meer waarneembaar op de radar. Na een kwartier vond men het welletjes en de
opdracht werd gegeven om de generatoren uit te zetten, de groene mist verscheen weer en
zo ook de USS Eldridge. Helaas werd al snel duidelijk dat het een en ander mis was aan
boord. Toen men aan boord van de USS Eldridge kwam trof men een gedesoriënteerde en
vooral erg misselijke bemanning aan. Het verhaal gaat dat zelfs enkelen bemanningsleden
vast zaten aan het metaal van het schip, er was zelfs een matroos die opeens een dek lager
tevoorschijn kwam dan het dek waar hij had gestaan. Zijn hand zat vast in de stalen romp

van het schip. Na dit incidentje vond de marine dat het doel van het experiment gewijzigd
moest worden, vanaf nu moest het schip alleen onzichtbaar zijn voor radar.
Op 28 oktober 1943 was het tijd voor de volgende test. Bij deze test werd de USS Eldridge
niet alleen onzichtbaar, hij was fysiek ook niet meer aanwezig op de plek waar ze had
moeten zijn. In een blauwkleurige flits verdween het schip om vervolgens te voorschijn te
komen in de buurt van Norfolk, zo’n 200 mijl verderop.
Al deze versies steunen op maar enkele, ook onderling tegenstrijdige, getuigenissen. Geen
van al deze getuigenverslagen hebben geleid tot een bevredigende verklaring voor het
gebeuren. Volgens de Amerikaanse marine is het verhaal een opgeklopte mythe en
wereldwijd wordt dit verhaal als een “hoax” gezien. Voor diegenen die meer over dit bizarre
verhaal willen lezen:
http://en.wikipedia.org/wiki/Philadelphia_Experiment
http://www.softwareartist.com/philexp.html
http://www.youtube.com/watch?v=ChjyCR8V2Bg&feature=player_embedded#
===========================================================================
V
IJFTIG JAAR GELEDEN, op 15 januari 1962 raakten Nederlandse en Indonesische
marineschepen in gevecht bij de Vlakke Hoek voor de zuidkust van Nederlands
Nieuw-Guinea. Aan dit zeegevecht van onze marine wordt weinig of geen aandacht
besteed, misschien is het nog te vers voor de historici. Gelukkig heeft de VBM in Trivizier
(1/1-2012) er een artikel aan besteed.
Bij de ALRI (Angkatan Laut Republik Indonesia) leeft het gevecht in de Arafuru Zee wel, er
zijn zelfs postzegels uitgegeven in 1964 en 1974.
In V&V 2/2012 wordt aan de actie van fregatten, patrouillevliegtuigen en
motortorpedoboten aandacht geschonken.
Een goede, levendige beschrijving vindt men wel in het boek “Patrouilleren voor de Papoea’s
1960-962 van R.E. van Holste Pellekaan (KTZ bd) en I.C. de Regt (CDR bd) – Amsterdam 1990.
Bas
Henk Visser

Durban, 9 november 2011
Mayday Mayday Mayday
De meesten van jullie zullen het al wel gehoord hebben, maar ik heb dus een beetje pech gehad
onderweg. Vooraf had ik al gezegd dat dit de moeilijkste en meest riskante passage zou zijn van mijn
reis tot nu toe en dat kwam dus ook wel uit.
In mijn marinecarrière heb ik al een paar keer moeten antwoorden en reageren op een noodsituatie
van andere schepen, maar nu was het dus omgekeerd en verkeerde ik zelf in een behoorlijk
hachelijke situatie.
De eerste dagen na het vertrek uit
Mauritius was er nog niet veel aan de
hand. De wind was soms wel, en soms
ook niet aanwezig, maar niets om je druk
over te maken. In eerste instantie dan,
want de lange periode van vrijwel
windstilte en soms wat tegenwind waren
toch de oorzaak dat ik een min of meer
ernstige vertraging in het reisschema
opliep. Normaal doe je over die 1500+
zeemijlen een dagje of 12, maar al met al
was ik ruim 16 dagen onderweg en nog
steeds niet aangekomen in Richards Bay.
Weers- en windvoorspellingen voor een dergelijke lange periode heeft totaal geen zin dus heb ik af
en toe aan passerende schepen updates gevraagd. Niet altijd even accuraat, want bijvoorbeeld een
Russische vrachtvaarder wist me te vertellen dat de windsnelheid zo’n 10 kilometer/uur was terwijl
mijn windmetertje toch duidelijk boven de 15 knopen zat. Ach ja, het verschil tussen ware wind en
relatieve wind is niet iedereen duidelijk, zullen we maar zeggen. Op donderdag, de 17 e dag na mijn
vertrek was ik nog steeds ruim 120 mijl van Richards Bay verwijderd, onder normale omstandigheden
is dat dan ongeveer een dagje varen! Zo aan het eind van de ochtend begon de barometer heel snel
te dalen, met wel 3Mb per uur. Tijd dus om even wat meer aandacht te besteden aan de omgeving.
Het zonnetje scheen nog vrolijk, maar erg gerust was ik niet met deze snelle daling van de luchtdruk.
Ik besloot om het grootzeil maar helemaal neer te halen, want zelfs maximaal gereefd met 2 reefjes
is dat nog een enorme lap stof die wind kan vangen. Net op tijd want vlak na de middag nam de wind
toe tot boven de 25 knopen en daar zou het niet bij blijven. Juist toen ik ook de Genua in wou
draaien brak een verbindingsschakel van de ketting die het stuurwiel bediend.
Met andere woorden: geen overbrenging
meer tussen het stuurwiel en het roer.
Becky was hiermee ook meteen definitief
buitenspel gezet. Maar goed, voor dergelijke
situaties heb ik een nood helmstok aan
boord. Dit ding heeft echter behoorlijk
kleine afmetingen dus maakte ik me op voor
het betere spierballen werk. Tot dan toe was
er nog niet veel mis, ik had de situatie
behoorlijk onder controle. Maar de
depressie waar ik me in bevond was nog
lang niet op zijn hoogtepunt. Aan het einde
van de middag waren de golven al ruim

oven de 6 meter en was de wind navenant toegenomen. Rond het middernachtelijk uur was de
windsnelheid zo’n 40-45 knopen met
uitschieters naar 50 of meer en was de zee
heel erg onstuimig met golven van 8 – 10
meter. Ik was dus al meer dan 12 uur aan het
noodsturen en de vermoeidheid begon zich te
tekenen. Om 4 uur ’s nachts besloot ik dat het
niet meer verantwoord was om op deze
manier verder te gaan, ik was een speelbal
van de wind en de golven en had bijna geen
kracht meer om de helmstok te bedienen. Het
schip ging inmiddels zo te keer dat zelfs de
accu’s uit hun verankering waren geslagen en
daarom besloot ik, voordat ik alle elektra zou
verliezen, om de EPIRB te activeren en een
Mayday te versturen. Het enige wat ik nog
kon doen is proberen de hoogste golven te vermijden, of althans proberen zo gunstig mogelijk deze
te trotseren. 7 uur na het activeren van de
EPIRB kreeg ik omstreeks 11 uur ’s morgens
eindelijk een respons op mijn mayday.
(overigens heb ik keurig volgens de regels elk
half uur een mayday – ook middels DSC -
uitgezonden) MV Spar Sirius was op dat
tijdstip ongeveer 8 mijl van me vandaan. Na
overleg besloten met de kapitein we dat en ik
aan boord zou stappen van de Spar Sirius en
dat zij de Sogno d’Azul op sleeptouw zouden
nemen naar Durban. Het kostte drie pogingen
om een sleeptros over te brengen en heel wat
schade aan mijn kant om uiteindelijk de zware
sleeptros te bevestigen aan de voorstag. Ik kan
heel eerlijk zeggen dat ik in mijn leven nog nooit zo bang ben geweest als toen ik via de loodsladder
aan boord van deze grote bulkcarrier klom. Wat is zo’n zeilscheepje toch klein in vergelijking met een
185 meter lange en 26000 ton zware vrachtvaarder! Natuurlijk was ik totaal uitgeput, na het
noodsturen en het op de hand inhalen van de sleeptros (300 meter nylon van ¾ inch dikte is best wel
zwaar werk, zeker omdat het 3 pogingen kostte om de tros uiteindelijk aan boord te krijgen!).
Eenmaal veilig en wel aan boord MV Star Sirius kon ik meteen door naar de brug om de kapitein te
ontmoeten. Jawel, dat was weer 6 dekken hoger en mijn benen waren toch al als pudding. 2 man
moesten me ondersteunen op de trappen naar boven, anders had ik zelfs de eerste trede van de trap
niet meer gehaald. De geheel Indiase
bemanning was in zijn behoorlijk onder de
indruk van de langdurige reddingsactieactie.
Aan boord werd ik werd ik prima opgevangen.
Eenmaal aan boord geloof ik dat de kapitein
nog het meest bezorgd was dat ik de
curryschotel misschien wel iets te pittig vond….
Na een redelijke nachtrust voelde ik me een
klein beetje uitgerust, maar erg gerust was ik
nog niet. Gelukkig had de kapitein de snelheid
aangepast tot 7 knopen, en dobberde de Sogno
d’Azul vrolijk als een schoothondje achter deze
grote vrachtvaarder.

We hadden het stormgebied reeds ruim achter ons gelaten en ongeveer 4 mijl voor de haveningang
van Durban kon ik overstappen op een Rhib van de Zuid
Afrikaanse Sea Rescue organisatie, die me vervolgens Durban
hebben binnengesleept. Vlak voor de haveningang werden we
verrast door 3 bultrug walvissen die een indrukwekkend
escorte vormden. Ik was even sprakeloos.
Eenmaal veilig en vast afgemeerd aan de steiger kwamen de
emoties pas
goed los. Ik
heb me nog in
kunnen
houden tot het bedtijd was, maar ’s avonds in mijn
kooi kwam het besef pas echt goed door! Op de
video’s en foto’s die door de bemanning van MV Spar
Sirius waren genomen is het goed te zien hoe riskant
e.e.a. is geweest.
De volgende dag kwam de nuchtere Hollandse
mentaliteit weer boven. Eerst maar eens even de
schade bekijken en dan een plan van aanpak maken
hoe alles weer te herstellen is. Gelukkig zijn er hier in
Durban genoeg vakmensen die me met raad en daad
bij kunnen staan. Het belangrijkste is echter dat ik geen lichamelijke schade heb opgelopen. De
materiële kant van de zaak is iets waar ik zelf de
hand in heb.
Afgelegde zeemijlen vanaf Mauritius: 1777
Logstand 19000
Durban, 23 november 2011
Tja, daar sta je dan, ‘shaken and stirred’ om maar
even een quote te misbruiken. Als eerste maar
eens een goede nachtrust pakken. Dat lukte prima,
na eerst even een borreltje te hebben genomen in
de Point Yacht Club. Dit was niet helemaal de
entree die ik me had voorgenomen voor dit donkere continent.
Durban is echter een goede plaats om reparaties uit te voeren.
Wat me overigens best wel verbaasde is, dat de SOLAS
organisatie niemand van de zogenoemde ‘next of kin’ lijst
heeft gewaarschuwd nadat ik mijn EPIRB had geactiveerd. Dat
zou eigenlijk de eerste actie van een RCC moeten zijn om te
verifiëren dat het niet om een valse melding gaat. Toen ik aan
boord van MV Spar Sirius in de gelegenheid was om via hun
satelliet telefoon te bellen bleek dat niemand van het
thuisfront op de hoogte was van mijn situatie. Vreemde zaak.
Maar ik mis wel wat vertrouwde gezichten om me heen.
Vrijwel de gehele vloot waar ik vanaf (zo’n beetje) Nieuw
Zeeland samen ben opgetrokken ligt in Richards Bay of is
onderweg daar naar toe. Met name gaan mijn gedachten nu
uit naar de Chaotic Harmony waar Celesta aan boord is. Ze
zaten ongeveer in dezelfde storm als ik, maar dan een stuk
noordelijker.

Gelukkig hadden zij niet zoveel last van de onstuimige zee en de harde wind als ik.
De dag na aankomst in Durban was het motto:
schoonschip maken en schade inventariseren. De
kiel moest ik hand mechanisch leegpompen, want
doordat alle accu’s van hun verankering waren
losgeschoten had ik even geen elektra meer aan
boord. Dat werd dus mijn eerste prioriteit: het
herstellen van het elektrische systeem aan boord.
Kostte wat zweet en spierballen, want die
energiecellen zijn niet echt lichtgewicht dingetjes
die je even met een handje verplaatst! Maar ze
staan weer op hun plaats. De kiel is weer droog,
het zeewater is weer aan de goede kant van de romp. De overige schade is aanzienlijk, maar wel te
repareren. Het volgende item op de lijst is uiteraard de stuurstand. Met veel kunst en vliegwerk weet
ik de gebroken kettinghelften uit de stuurkolom te vissen. Gelukkig is de kabel naar het kwadrant
onbeschadigd. Volgens alle lokale scheepsbouwers zou het onmogelijk moeten zijn dat een dergelijk
sterke RVS ketting breekt. Als ik ze de gebroken schakel laat zien zijn ze diep onder de indruk. “Dat
heb ik nog nooit meegemaakt”, is een veel gehoord cliché.
Overigens krijg ik ook goed nieuws te horen: Celesta is een
weekje aan het rondreizen door Zuid Afrika en ik benijd haar
best wel een beetje om haar belevenissen onder andere in
Swaziland en het Kruger National Park. Ik gun het haar van
harte en door zulke goede berichten krijg ik ook weer wat
moraal. Want zelfs een dag of drie na de redding sta ik soms
nog (letterlijk) te schudden op mijn gevesten als ik terugdenk
aan de hachelijke reddingsoperatie. Temeer daar ik de
video’s, genomen door de bemanning van MV Spar Sirius
een paar keer moet vertonen in de jachtclub.
Het volgende project wat ik aanpak is het herstel van de schade aan de boeg. Na demontage van alle
gebroken onderdelen wordt het een stuk overzichtelijker. Met epoxy, glasvezelmatten en een
nieuwe RVS boegroller die door een lokale lasser op maat wordt gemaakt, kan ik alles herstellen. De
gebroken preekstoel wordt gelast na een nieuwe laag gelcoat ziet alles er weer presentabel uit. Al
met al verliepen de verschillende reparaties redelijk voorspoedig. Op de keper beschouwd was de
enige schade die niet door de storm en het slepen was ontstaan, een gebroken lazy jack.
Als ik na de dagelijkse wandeling naar de
watersportwinkel terug loop zie ik een min of meer
bekende boot afgemeerd aan de international Jetty.
Het blijkt de ‘Guppy’ te zijn. Jawel, het inmiddels
wereldberoemde Nederlandse zeilmeisje is in Durban.
Ze krijgt een ligplaats toegewezen naast mij en dat
past maar net in deze box. Zo liggen er opeens twee
Hollanders naast elkaar in de jachthaven van Durban.

Alhoewel, zij vaart natuurlijk onder Nieuw Zeelandse vlag, omdat ze een dubbele nationaliteit heeft.
Laura Dekker heeft het best druk met alle PR verplichtingen. Het is een komen en gaan van
persmuskieten en hoogwaardigheidsbekleders van de diverse nautische instellingen. Maar ze heeft
haast en dat heb ik dus niet. Met andere woorden, behalve een redelijk relaxed praatje vlak na
aankomst heb ik nauwelijks met haar gesproken. Wel heb ik 2 daagjes op haar boot gepast omdat ze
een tripje landinwaarts aangeboden kreeg. En zo plots als ze is verschenen, is ze ook weer
vertrokken. Het zal wel wat met die recordpoging te maken hebben en ook omdat ze de Volvo Ocean
race wil meemaken in Kaapstad. Jeugdig enthousiasme speelt natuurlijk ook mee, ze is tenslotte pas
16!
Langzaamaan druppelen alle bekenden ook hier in bij de Point Yacht Club binnen. Durban is dan ook
de volgende logische haven na Richards Bay voor diegenen die
richting Kaapstad gaan. Door de zeilers tamtam hadden velen al
iets vernomen van mijn acties. Het weerzien met iedereen is
heel hartelijk en uit hun verhalen verneem ik dat ze soortgelijke
weersprobleempjes hebben gehad. Het grote verschil is
natuurlijk dat zij erom heen konden varen of in ieder geval een
betere koers konden gaan voorliggen. Het blijkt dat, op dezelfde
dag dat ik in de problemen geraakte, een Amerikaans jacht,
genaamd ‘Wizard’ met 5 mensen aan boord, na een aanvaring
met een container, is gezonken. Gelukkig zijn ze wel allemaal
gered nadat ze enkele uren in hun reddingsvlot hadden doorgebracht. Dat gebeurde ongeveer in
dezelfde positie waar ik enkele dagen eerder een grote drijvende oliedrum heb gesignaleerd. Ik
schrok me toen een hoedje want van een afstandje leek het net een reddingsvlot.
De weddenschap met de Chaotic Harmony heb ik verloren: mijn
wahoo van 94 cm en
ongeveer 8 kg kan niet
op tegen hun dorade
van een kilootje of 16!
Voor mij betekende het
4 dagen lang culinair
genieten van
achtereenvolgens
wahoo steak, wahoo
curry, wahoo pasta en
wederom een forse wahoo steak. Celesta, Ian, Jo en de kinderen
hebben ook enkele dagen de dorade in diverse variaties verorberd. Het
verlies van de weddenschap is een goed excuus om tijdens een
uitgebreid happy hour de nieuwe lichting bier aan een diepgaand
onderzoek te onderwerpen. Hier in Durban houd ik het momenteel bij
Castle en Windhoek bier. Ofschoon Black Label ook de smaakpapillen
op je juiste manier weet te prikkelen. Straks in Kaapstad zal er
ongetwijfeld weer een ander biertje getest moeten worden

Verreweg het beste wat me overkwam na de
reddingsactie was het weerzien met Celesta. Alle
emoties die ik onderweg had opgespaard kwamen los.
Eens temeer toonde ze zich een echte vriendin door me
de helpende hand te bieden bij het herstel van de
schade. Los van alle andere reparaties was ze intussen
ook nog even in de mast geweest om de
navigatieverlichting na te kijken en de gebroken
windsensor te vervangen. Een vertrouwd en vriendelijk
gezicht doet wonderen, bovendien is ze eigenlijk de
enige die ik volledig vertrouw met de Sogno d’Azul. Het is erg geruststellend om niet exact te hoeven
uitleggen hoe en wat er moet gebeuren. Wat dat betreft zijn we twee gelijke persoonlijkheden. Eén
stel hersens kan immers maar een beperkte hoeveelheid wijsheid bevatten. En over hersens
gesproken… ze heeft meteen maar even de krullende bedekking van mijn hersenpan onder handen
genomen. Het resultaat mag er zijn! Kort militair, maar gedekt, zoals het hoort!!
Daags voor vertrek wordt ook de nieuwe bimini geleverd. De
oude had de storm niet overleefd. Gelukje bij een ongeluk was dat de zeilmaker wel de ritssluitingen
kon overzetten. Dat scheelt toch weer een paar duiten! Met de plaatsing van een nieuwe
vlaggenstok en het met gepast ceremonieel weer hijsen van de koninkrijksvlag zijn de reparaties
voltooid. Het grotere en meer gedetailleerdere werk zal ik over een paar maandjes in Curaçao doen.
In de supermarkt haal ik de laatste voorraden en met voldoende diesel aan boord ben ik weer gereed
om de volgende stap richting Kaapstad te zetten. Ook deze passage (bijna 800 mijl lang) is er eentje
met risico’s. Voornamelijk door de sterke Agulhas stroom die voor monsterlijk hoge golven kan
zorgen als er een zuidwester opsteekt. Het motto voor deze passage is “geen haast en afwachten”.
De route gaat in etappes. De eerste is naar East London en dit is tevens de langste etappe van
ongeveer 250 mijl. Dit traject biedt geen enkele mogelijkheid om even een oppertje te zoeken langs
de kust. Dus het is wachten op een goed ‘weather window’ wat tenminste een dag of 2 á 3 moet
aanhouden. Na East London is de volgende stop in Port Elizabeth, vervolgens via Mosselbaai en Cape
Agulhas naar Kaapstad. Ik heb een ligplaats geboekt in Simons Town bij de False Bay Yacht club en
van daaruit zal ik het volgende reisverslag sturen.

Verbindingsdienst Korps Mariniers 60 jaar
AOOMARNVB A.E. (Axel) Cox – Sr. Chef Opleidingseenheid Verbindingen MOC
De verbindingsdienst Korps Mariniers bestaat dit jaar 60 jaar en heeft bewezen een
onmisbaar schakel te zijn in een succesvolle uitvoering van missies, oefeningen en
de dagelijkse bedrijfsvoering binnen alle eenheden van het Korps Mariniers.
No Comms, No Bombs blijkt gedurende de hedendaagse missies een waarheid als
een koe. De verbindingsdienst kan er trots op zijn dat zij deze verantwoordelijkheid
steeds weer op zich kan nemen.
Werving personeel
Maar ondanks de verantwoordelijke taken, zelfstandige functies en uitdagingen die er
zijn voor haar personeel, heeft de verbindingsdienst de laatste jaren moeite om jonge
mariniers enthousiast te maken voor een carrière binnen dit dienstvak. Sinds 1952
werden jonge mannen bij de keuring al aangenomen als verbindelaar en wisten ze
dat hun loopbaan binnen de verbindingsdienst zou liggen.
Vanaf 2004 werd het benodigde verbindingspersoneel niet meer aangenomen bij de
keuring maar na de EMV/EVO op basis van vrijwilligheid. Belangstellenden worden
door de verbindingsdienst breed geïnformeerd. Toen het werkterrein van het Korps
Mariniers zich verlegde naar internationale oefeningen, VN missies en ernst
operaties, wilden de jonge mariniers eigenlijk alleen maar lang, hoog en ver gaan, in
plaats van in de schoolbanken zitten.
Een tijdperk brak aan waarin steeds meer tekorten ontstonden op de werkvloer en
noodgedwongen ging de organisatie over tot het aanbieden van bindingspremies om
de verbindelaren binnenboord te houden. Dit bood op korte termijn oplossingen,
maar was op langere termijn niet te handhaven.
Advanced Signaller
Ondanks alle verwoede pogingen is in
2004 een drastische keuze gemaakt.
De opleiding tot Marinier
Verbindingsdienst (MARNVB) zou op
inactief worden gezet en de Advanced
Signaller (AS) opleiding werd
ontwikkeld.
Wat zou dit als voordeel opleveren?
De AS’er is een marinier algemeen,
die wordt opgeleid tot hetzelfde niveau
als de marinier verbindingsdienst,
maar wel Marinier Algemeen (MARNALG) blijft. Omdat het dus een kwaliteitsnummer
betrof en geen dienstvak verandering tot gevolg had, kon de organisatie nog steeds
op zoek gaan naar vrijwilligers, maar bij onvoldoende aanmeldingen overgaan tot
directief opleiden en plaatsen.
De eerste AS opleiding in 2005 bestond uit 36 cursisten, waarvan 1 vrijwilliger en de
rest rechtstreeks uit de EMV/EVO. Het was een hele uitdaging om deze grote groep
niet-vrijwilligers te overtuigen dat ze een mooie tijd tegemoet gingen en uiteindelijk
werden na 20 weken opleiding 34 enthousiaste mariniers afgeleverd. Van deze
eerste lichting zijn een groot aantal inmiddels KPLMARNVB geworden. Sindsdien
worden op jaarbasis 36 AS’ers opgeleid. Door goede voorlichting en
loopbaanbegeleiding wordt hiervan slechts 35% aangewezen voor de opleiding.

Toekomst
Met de komst van de AS’er werd het makkelijker om het steeds groeiende aantal
functies te vullen. Er was geen discussie over de kennis en vaardigheden tussen de
MARN VB en MARN AS, toch ontstonden er zorgen over de toekomst van de
verbindingsdienst. Door de AS’ers als communicatiespecialist tot op pelotonsniveau
in de organisatie op te nemen, ontstond een “grote vijver” waaruit de toekomstige
onderofficier verbindingsdienst kon voortkomen. De MARN VB ging de
onderofficiersopleiding in om KPLMARNVB te worden, dat was zeker. De MARN AS,
omdat hij algemeen was, had een keus en steeds vaker werd gekozen voor de
opleiding tot KPLMARNALG. Hierdoor werd het vullen van de benodigde
KPLMARNVB functies steeds moeilijker, met soms klassen van slechts 4 cursisten,
wat weer grote gevolgen had voor bevorderingen in de overige rangen en de
operationele invulling en uitzendfrequentie van het huidige verbindingspersoneel.
Identiteit
Tijdens een tweedaagse bijeenkomst van onderofficieren verbindingsdienst over de
toekomst van de verbindingsdienst, zijn een aantal punten geformuleerd die in een
nota zijn aangeboden. Twee punten hieruit wil ik nader toelichten:
- het wederom aannemen van de marinier verbindingsdienst bij de keuring, om
het aanwijzen van personeel te voorkomen en duidelijkheid te scheppen over
de beschikbare kandidaten voor de onderofficiersopleiding;
- een naamsverandering naar MARN CIS (Communication Information
Specialist) en het mogen dragen van het verbindingsdienst embleem.
Allereerst de naamsverandering en het
verbindingsdienst embleem. Na lange
discussies heeft een naamswijziging het niet
gehaald maar is door de organisatie besloten
om de verbindingsdienst het
vaardigheidsembleem CIS te verstrekken.
Het vaardigheidsembleem is in november
2011 voor het eerst uitgereikt aan de
cursisten van AS klas 2011-2, die dit op hun
barathea mogen dragen.
Over het aannemen van MARN VB op de
keuring is lang gediscussieerd en inmiddels is bekendgemaakt dat vanaf medio
2012 veertig mariniers op jaarbasis worden aangenomen als marinier
verbindingsdienst. Of hiermee een gezonde toekomst van de verbindingsdienst
gewaarborgd is, zal de komende jaren moeten blijken. Het personeel ziet het positief
in en dat is in deze tijd van reorganisaties en bezuinigingen belangrijk.
Lustrumviering Verbindingsdienst Korps Mariniers
Op 11 juli 2012 zal voor de derde maal de Reünie
Verbindingsdienst Korps Mariniers plaatsvinden in de Van
Braam Houckgeestkazerne te Doorn. De organisatie hoopt
op een grote opkomst van (oud) verbindelaren en AS’ers,
waarbij het weerzien van oude maten gepaard zal gaan met
veel informatie over het heden en verleden van de
verbindingsdienst en waar mogelijk, een kijkje in de
toekomst. Meer info op www.mariniersverbindingsdienst.nl.

Het vervolg…
We hebben inmiddels het winterverlof gehad en
ben ik dus bezig met mijn laatste Como Column.
voor André Worst hebben, die inmiddels is
overgeplaatst naar Hr.Ms. De Ruyter.
Tja…en dan de COACIS. Op het moment van
lezen heeft deze inmiddels de dienst verlaten en
geniet van zijn FLO. Ik hoop dat jullie van zijn
bijdragen hebben genoten en het in ieder geval
interessant genoeg vonden om te lezen.
Erwin Berendrecht is inmiddels geplaatst en
neemt mijn taken over.
De reorganisatie treft ook de OACIS, allerlei
capaciteitsberekeningen in diverse modellen
zorgen ervoor dat binnen de NLBEOPS de
afdeling CIS een verandering zal ondergaan.
Niet alleen de afdeling CIS ondergaat de
verandering, het geldt ook voor onze collega’s
ODOPS en voor de DVS (Defensie Vaarschool).
Aangezien op het moment van schrijven alles
nog in ontwikkeling is en de voortgang strak is
gedirigeerd kan ik er eigenlijk niet meer over
kwijt. Wil je er echter meer over weten, kom dan
gerust een keer langs. Tot zover de
reorganisatie NLBEOPS…
Evaluaties en gesprekken hebben er toe geleid
dat de Cisco-opleiding tbv WD weer is
teruggebracht naar 15 lesdagen. Tevens is het
competentiegericht vormgeven van de COMC
weer een kleine boost gegeven. We werken er
hard aan, maar hebben reeds vastgesteld dat de
komende opleiding niet CGO wordt gegeven. Dit
heeft oa te maken met diverse mutaties.
Eind vorig jaar zijn weer een aantal KPL’s ODVB
afgeleverd, die op het moment van schrijven nog
de diverse type-modulen volgen.
Tevens is de nieuwe VVO ODVB weer gestart
op de school, dit keer een combinatie van
horizontale instromers en reguliere instromers
(totaal 11 leerlingen).
In maart komen een de laatste horizontale
instromers terug van hun stage en beginnen dan
ook aan hun VVO gedeelte. Eind 2012 start
wederom een VVO-opleiding zodat er in 2012
plm 24 leerlingen aan de VVO deelnemen of
hebben deelgenomen. Een mooie opsteker voor
ons KPL-bestand.
Mutaties
Begin dit jaar is Luuk van Raalte bevorderd tot
SGTODVB en heeft daarmee Jos Polak afgelost
als instructeur ICT. Jos heeft op hetzelfde
moment Patrick de Groes afgelost en is daarmee
bevorderd tot SMJRODVB.
De OACIS heeft nog geen aflosser voor de
functie junior instructeur ICT (KPLODVB),
wetende dat P&O hiermee druk bezig is.
SMJR Kees Bleeker zal in april de functie van
senior instructeur verbindingsvoorschriften op
zich nemen, zodat we ook weer een aflosser
Foto’s van onze nieuwste helden:
De VVO ODVB, combinatie horizontale en
reguliere instromers olv. SMJR Miente Viersen.
EVO ODVB olv SGT Stefan Buitendijk.
EVO ODVB olv KPL Thijs van den Bosch
Dame en heren, succes met jullie opleiding.
0-0-0-0-0-0

Martin van Tongeren, chef van de afdeling, gaat met FLO.
28 januari: Met de afdeling naar de pizzeria
1 februari: FLO-receptie

NIEUWBOUW OPERATIONELE SCHOOL

1 Kruidenwortel
2 Gember
3 Geurig blad, smal en langwerpig van vorm
4 Komijn
KOKKERELLEN MET OKKIE
1 á 2 pond varkensribbetjes of krabbetjes bakken in + 3 eetlepels slaolie.
Na ongeveer 8 minuten toevoegen:
1 theelepel laos 1
1½ theelepel kerrie
1 theelepel knoflook
½ theelepel djahe 2
2 gesneden uien
1 theelepel seréh 3
1 theelepel sambal
1 theelepel djintan 4
Slamat masak
Goelee
Varkensvlees in een kerriesaus
Daarna 1 gesneden tomaat en 1½ kopje water en gaar laten sudderen op een klein vuurtje.
Slamat makan
Met dank aan wijlen Okkie Fürrer voor zijn bijdrage met recepten uit de Indische en Chinese keuken.

Koud Hè
GIZMO’s CORNER