Om de Race de Voltooien_

tevore die dwaling gesien om op menslike werke te vertrou vir verlossing, en hy het die
noodsaaklikheid gesien van vertroue op die verdienstes van Christus. Sy oë is geopen, en
hulle is nooit weer gesluit vir die dwalings van die pousdom nie. Toe hy sy aangesig van
Rome afgewend het, het hy ook sy hart afgewend, en van daardie tyd af het die kloof
steeds groter geword totdat hy alle verbinding met die Roomse kerk verbreek het. {GS
143.2}
Na sy terugkoms van Rome het Luther van die Universiteit van Wittenberg die graad
van Doktor in die Godgeleerdheid gekry. Nou was hy vry om hom nog meer te wy aan
die Skrifte wat hy so liefgehad het. Hy het ‘n plegtige eed afgelê om solank as hy lewe
die woord van God sorgvuldig te ondersoek en getrou te verkondig en nie die gesegdes
en leerstellings van die pouse nie. Hy was nie langer meer ‘n gewone monnik of
professor nie, maar die gesaghebbende boodskapper van die Bybel. Hy is as herder
geroep om die kudde van God te voed wat hongerig en dorstig was vir die waarheid.
Vasberade het hy verklaar dat Christene geen ander leerstellings moes aanneem as die
wat berus op die gesag van die Heilige Skrifte nie. Hierdie woorde het die fondament van
die pouslike oppergesag aangeraak; en hulle was die belangrikste beginsel van die
Hervorming. {GS 144.1}
Luther het die gevaar ingesien van die verheffing van menslike teorieë bokant die
woord van God. Onbevrees het hy die spekulatiewe ongelowigheid van die geleerdes
aangeval, en hy het die filosofie en teologie wat die volk so lank beheers het, teengewerk.
Hy het sulke studies veroordeel, nie alleen as waardeloos nie, maar as verderflik, en hy
het getrag om die harte van sy hoorders af te wend van die redenerings van die wysgere
en teoloë, en te vestig op die ewige waarhede verkondig deur die profete en die
apostels. {GS 144.2}
Dierbaar was die boodskap wat hy verkondig het aan die gretige skare wat aan sy lippe
gehang het. Nog nooit het hulle sulke onderwysing gehoor nie. Die blye tyding van ‘n
Heiland se liefde, die versekering van vergifnis en vrede deur sy versoenende bloed, het
hulle harte blygemaak en hulle besiel met ‘n onsterflike hoop. Op Wittenberg is daar ‘n
lig aangesteek waarvan die strale sou reik tot die uiterstes van die aarde, en wat in
helderheid sou toeneem tot die einde van tyd. {GS 145.1}
Lig en duisternis kan nooit saamgaan nie. Tussen waarheid en dwaalleer is daar ‘n
onvermydelike stryd. Om die een te handhaaf en te verdedig, beteken om die ander aan te
val en omver te werp. Die Heiland self het gesê, “Ek het nie gekom om vrede te bring
nie, maar die swaard.” Matt. 10: 34. ‘n Paar jaar na die aanvang van die Hervorming, het
Luther gesê: “God lei my nie, Hy stoot my vorentoe, Hy dra my weg. Ek is nie meester
van myself nie. Ek sou graag in rus lewe; maar ek word te midde van oproer en
omwentelings gewerp.”—D’Aubigne, boek V, hoojstuk 2. Hy het nou op die punt
gestaan om in die stryd gewikkel te word. {GS 145.2}