Om de Race de Voltooien_

Sendbriewe is aan skares van blye hoorders verduidelik. Staupitz, sy vriend en meerdere,
het by hom aangedring om die kansel te bestyg en die woord van God te verkondig.
Luther het geaarsel omdat hy onwaardig gevoel het om in die naam van Christus tot die
volk te spreek. Eers na ‘n lang stryd het hy toegegee aan die versoeke van sy vriende. Hy
was reeds magtig in die Skrifte, en die genade van God het op hom gerus. Sy
welsprekendheid het sy hoorders geboei, die krag en duidelikheid waarmee hy die
waarheid verkondig het, het hulle oortuig, en sy vurigheid het hulle harte aangeraak. {GS
141.2}
Totnogtoe was Luther ‘n getroue seun van die Roomse Kerk, en hy het nooit daaraan
gedink om iets anders te wees nie. In die voorsienigheid van God is hy gelei om Rome te
besoek. Hy het die reis te voet afgelê, en onderweg by die kloosters tuisgegaan. In ‘n
klooster in Italië is sy verbasing opgewek deur die rykdom, en die prag en weelde wat hy
gesien het. Begiftig met ‘n prinslike inkomste, het die monnike in pragtige vertrekke
gewoon, gekleed in die rykste en kosbaarste klere, en hulle spyse was van die beste. Met
pynlike aandoening het Luther hierdie toneel vergelyk met die selfverloëning en
ontbering van sy eie lewe. Hy was verbysterd. {GS 142.1}
Eindelik het hy in die verte die stad op die sewe heuwels gesien. Met diep ontroering
het hy op die grond neergeval en uitgeroep, “Heilige Rome, ek begroet jou!”—
D’Aubigne, boek II, hoofstuk 6.Hy het die stad binnegegaan, die kerke besoek, en
geluister na die wonderlike verhale van priesters en monnike, en hy het deelgeneem aan
al die vereiste seremonies. Orals het hy tonele gesien wat hom met verbasing en afsku
vervul het. Hy het gesien dat daar verdorwenheid geheers het onder alle klasse van die
geestelikes. Hy het die prelate onkuise grappe hoor vertel, en hy was erg ontstel oor hulle
vreeslike ongebondenheid selfs by die mis. Namate hy met die monnike en burgers
omgegaan het. het hy orals losbandigheid en onmatigheid gesien. Waar hy ook gegaan
het, het hy in die plek van heiligheid, bandeloosheid gesien. “Niemand kan hom verbeel
nie,” het hy geskryf, “watter sondes en afskuwelike dinge daar in Rome gepleeg word
nie; mens moet dit sien en hoor om dit te glo. Dit is so erg, dat die mense gewoond is om
te sê, ,as daar ‘n hel is, is Rome daarop gebou; dit is ‘n afgrond waaruit allerhande sondes
voortkom.’ —D’Aubigne, boek II, hoojstuk 6. {GS 143.1}
Deur ‘n dekreet wat die Pous toe juis uitgevaardig het, is daar aflate belowe aan almal
wat “Pilatus se trap” op hulle knieë sou bestyg — dit was die trap, het hulle gesê,
waarmee die Here afgekom het toe hy die Romeinse geregsaal verlaat het; dit sou op
wonderbaarlike wyse van Jerusalem na Rome vervoer gewees het. Eendag, toe Luther
met voile toegewydheid besig was om hierdie trap op te gaan, het dit geskyn of daar
skielik ‘n stem soos donder aan hom gesê het, “Die regverdige sal uit die geloof lewe.”
Rom. 1: 17. Hy het opgespring, en die plek so vinnig moontlik in skaamte en afsku
verlaat. Hy het daardie teks nooit vergeet nie. Van daardie tyd af het hy duideliker as ooit