Om de Race de Voltooien_

‘n Ernstige begeerte om van sonde bevry te wees en vrede by God te hê, het hom
eindelik beweeg om na ‘n klooster te gaan en homself aan ‘n kloosterlewe te wy. Hy
moes die laagste soort werk doen, en moes van huis tot huis bedel. Hy was juis in die
ouderdom waarin hy gesmag het na respek en waardering, en hierdie gemene werk het sy
gevoelens diep gekwes; maar hy het die vernedering geduldig verduur in die geloof dat
dit weens sy sondes nodig was. {GS 140.2}
Elke oomblik wat hy vry was van sy daelikse pligte het hy aan studie bestee; hy het
homself van slaap beroof, en hom nie eens die tyd gegun wat hy aan sy skamele maaltye
moes bestee nie. Bo alles het hy graag die woord van God ondersoek. In die klooster het
hy ‘n Bybel ontdek wat aan die muur vasgeketting was, en hy het dikwels daarheen
gegaan. Namate sy oortuiging van die sonde verdiep het, het hy getrag om deur sy eie
werke vergifnis en vrede te verkry. Hy het ‘n baie swaar lewe gely, en hy het deur vaste,
nagwake, en géseling getrag om die sondigheid van sy natuur te onderdruk — iets
waarvan die kloosterlewe hom nie kon bevry nie. Geen opoffering was te groot vir
hom as hy daardeur die reinheid van hart kon verkry wat hom sou in staat stel om die
goedkeuring van God te bekom nie. “Ek was inderwaarheid ‘n vrome monnik,” het hy
later gesê, “en ek het die reels van my orde nougesetter nagekom as wat ek ooit kan
uitdruk. As ‘n monnik ooit die hemel kon verdien deur die werke van ‘n monnik, dan het
ek dit seker verdien. ... As dit langer aangehou het, sou ek my selfkastyding tot die dood
toe deurgevoer het.”—D’ Aubigne, boek II, hoojstuk 3. As gevolg van hierdie harde
dissipline, het sy kragte afgeneem en hy het gely aan floutes, aan die gevolge waarvan hy
later nooit heeltemal herstel het nie. Maar met al sy pogings het sy swaarbelaste siel geen
verligting gevind nie. Eindelik is hy tot die randjie van wanhoop gebring. {GS 140.3}
Toe dit vir Luther geskyn het dat alles verlore was, het God aan hom ‘n vriend en
helper gegee. Die vrome Staupitz het die woord van God aan Luther verduidelik, en hom
gebied om sy oë van homself af te neem, en nie gedurig te peins oor die oneindige straf
op die oortreding van Gods wet nie, maar om sy oë op Jesus te vestig, die Heiland wat sy
sondes vergewe. “Pleks om jouself te kasty oor jou sondes, werp jou in die Heiland se
arms. Vertrou op Hom, op die geregtigheid van Sy lewe, op die versoening van Sy dood.
. . . Luister na die Seun van God. Hy het mens geword om jou die versekering te gee van
goddelike guns. Jy moet Hom liefhê wat jou eerste liefgehad het.”— D’Aubigne, boek II,
hoojstuk 4.So het hierdie genadeboodskapper gepraat. Sy woorde het ‘n diep indruk op
Luther gemaak. Na menige worsteling met sy lankgekoesterde dwalings, is hy eindelik in
staat gestel om die waarheid te begryp, en vrede het in sy verontruste gemoed
gekom. {GS 141.1}
Luther is tot priester georden, en is as professor aangestel aan die Universiteit van
Wittenberg. Hier het hy hom toegelê op ‘n studie van die Skrifte en die oorspronklike
tale. Hy het begin lesings hou oor die Bybel; die Psalms, die Evangelies, en die