Om de Race de Voltooien_

pouslike lande van Europa, is manne, middele, en krygstuig bymekaargemaak. Menigtes
het hulle onder die pouslike banier geskaar, met die versekering dat daar nou eindelik ‘n
einde gemaak sal word aan die Hussietketters. Oortuig dat hulle die oorwinning sou
behaal, het die groot mag Boheme binnegeval. Die volk het saamgestaan om hulle terug
te dryf. Die twee leers het mekaar genader totdat net ‘n rivier hulle geskei het. “Die
kruisvaarders was ‘n baie sterker mag, maar in stede van die rivier oor te steek en slaags
te raak met die Hussiete wat hulle sover gekom het om aan te val, het hulle stilswygend
daardie vegters aangestaar.”— Wylie, boek III, hoojstuk 17. Toe is daardie groot leër
skielik met ‘n geheimsinnige vrees bevang. Sonder om ‘n slag te slaan, het daardie
magtige leër opgebreek en uitmekaargegaan asof hulle deur ‘n onsigbare mag uitmekaar
gejaag is. Groot getalle is deur die leër van die Hussiete gedood, wat die vlugtelinge
agtervolg het, en ‘n ontsaglike buit het in die hande van die oorwinnaars geval, sodat die
oorlog Boheme verryk pleks van verarm het. {GS 132.1}
‘n Paar jaar later, onder ‘n nuwe Pous, is weer ‘n ander kruistog begin. Net soos
voorheen, is manne en middele uit al die pouslike lande van Europa vergader.
Aantreklike lokmiddels is voorgehou aan diegene wat sou deelneem aan hierdie
gevaarlike onderneming. Voile vergifnis van die vreeslikste misdade is belowe aan elke
kruisvaarder. Almal wat in die oorlog sou omkom is ‘n groot loon in die hemel belowe,
en diegene wat die slag oorleef, sou eer en rykdom op die slagveld verkry. Weer is ‘n
groot leër saamgetrek, en hulle het Boheme binnegeval. Die Hussiete het teruggeval voor
hulle, en die invallers op hierdie manier al verder en verder die land binnegelok, sodat
hulle reeds gereken het op die oorwinning. Eindelik het die leër van Procopius posisie
ingeneem en die vyand aangeval. Die kruisvaarders, wat nou hulle lout ontdek het, het
die aanval afgewag. Toe hulle die aantog van die Huissiete hoor, nog voordat hulle hulle
kon sien, het paniek weer onder die kruisvaders geheers. Vorste, generaals, en soldate,
het hulle wapenrusting weggegooi en in alle rigtings gevlug. Tevergeefs het die pouslike
legaat, wat as aanvoerder opgetree het, probeer om sy verskrikte en verwarde mag te
versamel. Ondanks sy pogings, is hy saamgevoer met die stroom vlugtelinge. Die
nederlaag was volkome, en weer het ‘n groot buit in die hande van die oorwinnaars
geval. {GS 132.2}
So het die groot leer, gestuur deur die magtigste volke van Europa —‘n leer van
dappere vegsmanne, opgelei en uitgerus vir die slagveld, sonder om ‘n slag te slaan,
gevlug voor die verdedigers van ‘n klein en swak volkie. Hier het ons ‘n openbaring van
goddelike krag. Die kruisvaarders is verslaan deur ‘n bonatuurlike vrees. Hy wat die leërs
van Farao in die Rooi See vernietig het, wat die leers van Midian voor Gideon se
driehonderd op die vlug gejaag het, wat in een nag die magte van die trotse Assiriërs
vernietig het, het weer Sy hand uitgestrek om die mag van die verdrukker te vernietig.
“Daar het skrik hulle oorweldig sonder dat daar skrik was, want God het die bene