Om de Race de Voltooien_

vlamme met hom, na die vlamme!”—Bonnechose, Deel I, bl. 234. Hy is in die
gevangenis gewerp, en op ‘n manier vasgeketting wat hom groot lyding veroorsaak het,
en hy is met brood en water gevoed. Na etlike maande het die lyding in die gevangenis
hom so siek gemaak dat sy lewe in gevaar was; sy vyande, vresende dat die dood hom uit
hulle hande sou verlos, het hom met minder wreedheid behandel, alhoewel hy nog vir ‘n
hele jaar in die gevangenis gebly het. {GS 125.2}
Die dood van Huss het nie uitgewerk soos die pousgesindes gehoop het nie. Die
skending van die vrygeleide het ‘n storm van protes by die volk laat ontstaan, en as ‘n
veiliger weg, het die raad besluit om Hieronimus, in stede om hom te verbrand, te forseer
om te herroep, as dit moontlik was. Hy is voor die vergadering gebring, waar hy moes
kies tussen afswering en die brandstapel. Aan die begin van sy gevangenskap, sou die
dood ‘n seën gewees het vergeleke met die vreeslike lyding wat hy moes verduur;
verswak deur siekte veroorsaak deur sy ontberings in die gevangenis en die angs en
spanning, verwyder van sy vriende en ontmoedig deur die dood van Huss, het
Hieronimus se kragte nou ingegee en hy het ingestem om hom aan die raad te onderwerp.
Hy het belowe om vas te hou aan die Katolieke geloof, en hy het die handelwyse van die
raad in die veroordeling van die leerstellings van Wycliffe en Huss goedgekeur. met
uitsondering egter, van die “heilige waarhede” wTat hulle verkondig het. (Bonnechose,
Deel II, bl. 141.) {GS 126.1}
Deur hierdie uitweg het Hieronimus probeer om die stem van sy gewete stil te maak
en aan sy lot te ontkom. Maar in die eensaamheid van sy kerker het hy duidelik besef wat
hy gedoen het. Hy het gedink aan die moed en getrouheid van Huss, in teenstelling met
sy eie verloëning van die waarheid. Hy het gedink aan sy goddelike Meester wat hy
belowe het om te dien en wat vir sy ontwil die kruisdood verduur het. Voor sy herroeping
het hy in sy lyding troos gevind in die versekering van Gods guns; maar nou was sy siel
deur twyfel en verwyt gemartel. Hy het geweet dat daar nog ander herroepings moet
gemaak word voordat hy in vrede met Rome kon verkeer. Die weg wat hy ingeslaan het
kon alleen eindig in volkome afval. Hy het sy besluit geneem: om ‘n kort tydjie van
lyding te ontduik, sou hy nie sy Here verloën nie. {GS 126.2}
Hy is gou weer voor die raad gebring. Sy onderwerping het nie sy regters tevrede
gestel nie. Hulle dors na bloed, verskerp deur die dood van Huss, het om meer slagoffers
geroep. Alleen deur ‘n onvoorwaardelike versaking van die waarheid kon Hieronimus sy
lewe behou. Maar hy was vasbeslote om sy geloof te handhaaf en sy broedermartelaar na
die vlamme te volg. {GS 127.1}
Hy het sy vorige terugtrekking herroep, en as ‘n sterwende, het hy plegtig gevra om ‘n
kans om homself te verdedig. Die uitwerking van sy woorde vresende, het die prelate
daarop aangedring dat hy slegs die waarheid of die onwaarheid van die klagtes teen hom
moes erken. Hieronimus het teen sulke wreedheid en onreg geprotesteer. “Julie het my