Om de Race de Voltooien_

owerspel —“sondes wat nie genoem kan word nie.” Dit was die verklaring van die
vergadering; en hy is eindelik onttroon en in die gevangenis gewerp. Die anti-pouse is
ook onttroon, en daar is ‘n nuwe Pous gekies. {GS 119.3}
Ofskoon die Pous self skuldig was aan erger misdade as die waarvan Huss die
priesters beskuldig het, en waarteen hy op hervorming aangedring het, het dieselfde
vergadering wat die Pous verneder het, voortgegaan om die Hervormer te vernietig. Die
opsluiting van Huss het groot verontwaardiging in Boheme veroorsaak. Invloedryke
edelliede het sterk by die vergadering geprotesteer teen hierdie gruweldaad. Die keiser,
wat nie gewillig was om die skending van vrygeleide te gedoog nie, het hom verset teen
die wyse waarop Huss behandel is. Maar die vyande van die Hervormer was wraagsugtig
en gedetermineerd. Hulle het hulle beroep op die keiser se vooroordeel, op sy vrees, en
op sy ywer vir die kerk. Hulle het languitgerekte argumente aangevoer om te bewys dat
“beloftes aan ketters en aan persone wat van kettery verdenk is, nie nagekom behoort te
word nie, alhoewel hulle voorsien is van vrygeleides van keisers en konings.”—Lenjant,
“History of the Council oj Constance,” Deel I, bl. 516.En so het hulle hulle doel
bereik. {GS 121.1}
Verswak deur siekte en gevangenis — want die klam, slegte lug van die kerker het ‘n
koors laat ontstaan waaraan hy byna dood is —is Huss eindelik voor die vergadering
gebring. Met kettings gebind, het hy in die teenwoordigheid van die keiser gestaan wat sy
eer en trou verpand het om hom te beskerm. Gedurende sy lang verhoor, het hy pal
gestaan vir die waarheid, en in die teenwoordigheid van die waardigheidsbekleërs van
kerk en staat, het hy plegtig en getrou geprotesteer teen die verdorwenheid van die
priesterskap. Toe hy moes kies tussen die herroeping van sy leer en die dood, het hy die
lot van martelaar gekies. {GS 121.2}
Die genade van God het hom staande gehou. Gedurende die weke van lyding voor sy
vonnis voltrek is, het die vrede van die hemel sy siel vervul. “Ek skryf hierdie brief,” het
hy aan ‘n vriend geskryf, “in my gevangenis en met my geboeide hand, en ek verwag my
doodvonnis more. . . . Wanneer ons, met die hulp van Jesus Christus, weer sal ontmoet in
die heerlike vrede van die lewe hiernamaals, sal u hoor hoe genadig God teenoor my was,
en hoe kragtig Hy my ondersteun het te midde van versoeking en beproewing.”—
Bonnechose, Deel II, bl. 67. {GS 121.3}
In die duisternis van sy gevangenis het hy die seëviering van die ware geloof gesien.
In sy drome teruggaande na die kapel in Praag waar hy die evangelie verkondig het, het
hy die Pous en sy biskoppe die afbeeldings van Christus wat hy teen die mure geskilder
het, sien uitwis. “Hierdie gesig het hom baie ongelukkig gemaak; maar die volgende dag
het hy baie kunsskilders gesien, besig om die figure te herstel in groter getal en in
heerliker kleure. Sodra hulle klaar was, het die skilders, wat omring was van ‘n groot
skare, uitgeroep, ,Laat die pouse en biskoppe nou kom; hulle sal dit nooit meer kan uitwis