Om de Race de Voltooien_

Voordat hy sy lewe neergelê het as getuie vir die waarheid, sou hy tot die hele
Christendom spreek op ‘n ruimer toneel. {GS 117.1}
Om die onheile uit die weg te ruim wat Europa in beroering gebring het, is daar ‘n
algemene konsilie belê om saam te kom op Constans. Hierdie konsilie is saamgeroep, op
aandrang van die keiser Sigismund, deur een van die drie wedywerende pouse, naamlik
Johannes XXIII. Hierdie aandrang op ‘n konsilie was baie onwelkom vir Pous Johannes,
wie se karakter en beleid nie ondersoek kon deurstaan nie, selfs nie deur prelate nie wat
net so los van sedes was soos die kerkmanne van daardie tyd. Hy kon egter nie weier om
te voldoen aan die versoek van Sigismund nie. (Sien Aanhangsel.) {GS 117.2}
Die hoofdoel van die vergadering was om die skeuring in die kerk te heel, en kettery
uit te roei. Daarom is die twee antipouse voor die vergadering gedaag sowel as die
vernaamste verkondiger van die nuwe opinies, naamlik Johannes Huss. Eersgenoemdes
het, met die oog op hulle eie veiligheid, nie die vergadering persoonlik bygewoon nie,
maar is verteenwoordig deur hulle afgevaardigdes. Pous Johannes, hoewel hy oënskynlik
die sameroeper van die vergadering was, het met slegte voorgevoelens daarheen gegaan,
verwagtende dat dit die keiser se geheime doel was om hom te onttroon, en ook was hy
bang dat hy verantwoording sou moes doen vir die sondes wat die tiara onteer het sowel
as die misdade waardeur hy dit verkry het. Maar nogtans het hy na die stad Constans
gekom met groot prag en praal, vergesel van geestelikes van die hoogste rang, en gevolg
deur ‘n stoet van howelinge. A1 die geestelikes en waardigheidsbekleërs van die stad,
met ‘n groot skare burgers, het uitgegaan om hom te verwelkom. Bokant sy kop was ‘n
goue kanopie, opgehou deur vier van die hoofmagistrate. Die hostie is voor hom gedra,
en die pragtige tooisel van die kardinale en edelliede het ‘n indrukwekkende vertoning
gemaak. {GS 117.3}
In die tussentyd was daar ‘n ander reisiger op weg na Constans. Huss het die gevare
besef wat hom bedreig het. Hy het afskeid geneem van sy vriende asof hy hulle nooit
weer sou sien nie, en hy het sy reis aanvaar met ‘n gevoel dat hy op weg was na die
brandstapel. Maar nieteenstaande dit nie, het hy ‘n vrygeleide gekry van die koning van
Boheme, en ook een van die keiser Sigismund terwyl hy op weg was. Hy het alle reelings
getref met die oog op die moontlikheid dat hy sou sterf. {GS 118.1}
In ‘n brief aan vriende in Praag het hy geskryf: “My broeders . . . ek vertrek met ‘n
vrygeleide van die koning om my talryke en dodelike vyande te gaan ontmoet. . . . Ek
vertrou volkome op die almagtige God, en op my Heiland; ek vertrou dat Hy u vurige
gebede sal verhoor; dat Hy Sy versigtigheid en wysheid in my mond sal lê sodat ek hulle
sal kan weerstaan; en dat Hy my Sy Heilige Gees sal skenk om my te sterk in Sy
waarheid, sodat ek moedig versoeking, gevangenis, en indien nodig, ‘n wrede dood in die
aangesig sal kan sien. Jesus Christus het vir Sy geliefdes gely; moet ons dan verbaas wees
dat Hy ons Sy voorbeeld nagelaat het, sodat ons met geduld alles sou kan verdra vir ons