Om de Race de Voltooien_

sy pelgrimstog hier, was ‘n baie arm man, wat alle wêreldse magsoefening en eer van die
hand gewys het. . . . {GS 102.2}
“Geen gelowige behoort óf die Pous self óf enige van die heilige mense na te volg
behalwe op die punte waarin hulle die Here Jesus Christus navolg nie; want Petrus en die
seuns van Sebedeus, deur wêreldse eer te begeer, in stryd met die voorbeeld van Christus,
het aanstoot gegee, en daarom moet hulle nie in daardie dwalings nagevolg word nie. . .
. {GS 102.3}
“Die Pous behoort alle tydelike heerskappy en magsoefening aan die aardse magte oor
te laat, en daartoe behoort hy ook al sy geestelikes te beweeg en te vermaan; want so het
Christus gedoen veral deur Sy apostels. As ek op enige van hierdie punte dwaal, wil ek
myself nederig onderwerp aan teregwysing, of selfs die dood as dit absoluut nodig is; en
as ek kon handel volgens my wil en begeerte sou ek myself sekerlik in eie persoon voor
die biskop van Rome gestel het; maar die Here het my andersins besoek en het my geleer
om God eerder te gehoorsaam as die mens.” {GS 102.4}
Ten besluite het hy gesê: “Laat ons tot God bid dat hy ons Pous Urbanus VI, sal
opwek soos Hy begin het, dat hy met sy geestelikes die Here Jesus Christus in lewe en
sedes mag navolg; dat hulle die volk kragdadig mag onderwys, sodat laasgenoemdes
hulle ook getrou daarin mag navolg.”—Foxe, “Acts and Monuments” (geredigeer deur
Eerw. J. Pratt), Deel III, bls. 49, 50. {GS 103.1}
Op hierdie manier het Wycliffe aan die Pous en sy kardinale die nederigheid en
sagmoedigheid van Christus voorgehou; en nie alleen aan hulle nie, maar aan die hele
Christendom die teenstelling laat blyk tussen hulle en die Meester van wie hulle voorgee
om verteenwoordigers te wees. {GS 103.2}
Wycliffe het stellig verwag dat hy met sy lewe sou moes boet vir sy getrouheid. Die
koning, die Pous, en die biskoppe het saamgespan om sy ondergang te bewerk, en dit het
gelyk of dit ‘n uitgemaakte saak was dat hy binne ‘n paar maande na die brandstapel sou
gaan. Maar hy was onwrikbaar. “Waarom dink julle om die martelaarskroon daar ver te
gaan soek?” het hy gesê. “Verkondig die evangelie van Christus aan trotse prelate, en die
marteldood sal gewis wees. Wat! Moet ek lewe en stilbly? . . . Nooit nie! Laat die slag
kom, ek wag dit af.”— D’Aubigne, boek 17, hoojstuk 8. {GS 103.3}
Maar Gods voorsienigheid het nog Sy dienskneg beskerm. Die man wat vir sy hele
leeftyd die waarheid onverskrokke verdedig het, in daelikse gevaar van sy lewe, sou nie
die slagoffer word van die haat van sy vyande nie. Wycliffe het nooit getrag om homself
te beskerm nie, maar die Here was sy beskermer; en nou, toe sy vyande seker was van
hulle prooi, het Gods hand hom buite hulle bereik gestel. In sy kerk op Lutterworth,
terwyl hy besig was om die avondmaal te bedien, het hy ‘n aanval van beroerte gekry, en
nie lank daarna nie is hy dood. {GS 104.1}