Om de Race de Voltooien_

seëvier en die Hervormer se werk stopgesit word. So het die pousgesindes gedink. As
hulle maar hulle doel kan bereik, sou Wycliffe geforseer word om sy leerstellings af te
sweer, of hy sou die hof verlaat net om verbrand te word. Maar Wycliffe het niks herroep
nie; hy sou nie huigel nie. Sonder vrees het hy sy leerstellings verdedig, en die
beskuldigings van sy vervolgers weerlê. Hy het homself, sy posisie, en die okkasie
vergeet, en hy het sy hoorders voor die regterstoel van die hemel gedaag; hy het hulle
drogredes en hulle misleidende leerstellings in die weegskaal van ewige waarheid
geweeg. Die kiag van die Heilige Gees is in die raadsaal gevoel. ‘n Krag van God was op
die hoorders. Dit het geskyn of hulle geen mag gehad het om die plek te verlaat nie. Die
pyle uit die Here se pylkoker, naamlik die Hervormer se woorde, het hulle harte getref.
Die beskuldiging van kettery wat hulle teen hom ingebring het, het hy met oortuigende
krag op hulle teruggewerp. Waarom, het hy gevra, versprei hulle hulle dwaalleer?
Terwille van winsbejag het hulle handel gedryf met die genade van God. {GS 101.1}
“Teen wie, dink julle,” het hy ten slotte gevra, “stry julle? Teen ‘n ou man op die
randjie van die graf? Nee! teen Waarheid — Waarheid is sterker as julle en sal julle
oorwin.”—Wylie, boek 2, hoofstuk 13. Met hierdie woorde het hy die vergadering
verlaat, en nie een van die teenstanders het ‘n poging gemaak om hom te belet nie. {GS
101.2}
Wycliffe se werk was byna afgedaan; die banier van die waarheid wat hy so lank
omhoog gehou het, sou eerlank uit sy hand val; maar nogeens sou hy getuig vir die
evangelie. Die waarheid sou verkondig word uit die vesting self van die koninkryk van
dwaling. Wycliffe is gedaag om voor die pouslike geregshof in Rome te verskyn, waar
die bloed van die heiliges so dikwels vergiet is. Hy was nie blind vir die gevaar wat hom
bedreig het nie, maar nogtans sou hy gegaan het as dit nie was dat ‘n aanval van beroerte
dit vir hom onmoontlik gemaak het om die reis te onderneem nie. Maar hoewel sy stem
nie in Rome sou gehoor word nie, kon hy nog deur middel van ‘n brief spreek, en dit het
hy ook besluit om te doen. Van sy pastorie het die Hervormer ‘n brief aan die Pous
geskryf, wat, hoewel dit hoflik en in ‘n Christelike gees was, tog ‘n bestraffing was van
die prag en praal van die pouslike stoel. {GS 101.3}
“Ek verheug my inderwaarheid,” het hy gesê, “om aan alle mense die geloof wat ek
huldig, te open en te verklaar, veral aan die biskop van Rome wat, omdat ek meen dat hy
waaragtig en gesond van leer is, glo maar te gewillig sou wees om my geloof te bevestig,
of as ek sou dwaal, om dit te verbeter. {GS 102.1}
“Ten eerste neem ek aan dat die evangelie van Christus die hele wet van God omvat . .
. ek glo dat die biskop van Rome, aangesien hy die plaasvervanger van Christus op aarde
is, meer as alle mense gebonde is aan die wet van die evangelie. Want die grootheid
onder die dissipels van Christus het nie bestaan uit wêreldse waardigheid of eer nie, maar
uit ‘n nougesette navolging van Christus in Sy lewe en handelwyse. . . . Christus, tydens