Om de Race de Voltooien_

Weer is Wycliffe geroep om die regte van die Engelse kroon teen die aanmatigings
van Rome te verdedig; hy is aangestel as die afgesant van die koning, en hy het twee jaar
in Nederland deurgebring in onderhandeling met die afgesante van die Pous. Daar het hy
in aanraking gekom met geestelikes uit Frankryk, Italië en Spanje, en hy het geleentheid
gekry om agter die skerms te sien en kennis te verkry van baie dinge wat in Engeland vir
hom verborge sou gebly het. Hy het baie geleer wat sy latere arbeid doeltreffend sou
maak. In hierdie verteenwoordigers van die pouslike hof het hy die ware karakter en
wensenlike oogmerke gelees van die hiërargie. Hy het na Engeland teruggekeer om sy
vorige leerstellings meer in die openbaar en met groter ywer te herhaal, verklarende dat
gierigheid, trotsheid, en bedrog die gode van Rome was. {GS 95.2}
In een van sy traktate, sprekende oor die Pous en sy insamelaars, het hy gesê: “Hulle
neem uit ons land die lewensbestaan van die arm man, asook duisende guide van die
koning se geld vir sakramente en geestelike dinge; dit is die vervloekte kettery van
simonie, en hy laat die hele Christendom instem en die kettery handhaaf. En voorwaar, al
sou ons Ryk ‘n groot berg van goud besit, en niemand sou daarvan neem behalwe die
insamelaar van hierdie trotse, wêreldlike priester nie, sou hierdie berg met verloop van
tyd verdwyn; want hy hou nooit op om geld uit ons land te neem nie en hy stuur niks in
die plek daarvan terug nie behalwe Gods vervloeking vir sy simonie.”— Lewis, Eerw.
John, “History oj the Life and Sufferings of J. Wiclij,” bl. 37 (ed. 1820). {GS 96.1}
Kort na sy aankoms in Engeland is Wycliffe deur die koning aangestel as predikant
van Lutterworth. Dit was vir hom ‘n versekering dat die koning nie in die minste
ontevrede was omdat hy so reguit gepraat het nie. Wycliffe se invloed is gesien in die
wyse waarop die hof gehandel het, sowel as in die vorm wat die volksgeloof aangeneem
het. {GS 96.2}
Die pouslike donders het spoedig teen hom losgebars. Drie bulle is na Engeland
gestuur — na die universiteit, die koning, en die prelate — in elkeen is daar geëis dat
daar onmiddellike stappe gedoen moes word om die swye aan hierdie ketterse leraar op te
lê. (Sien Aanhangsel.) Maar nog voor die aankoms van hierdie dokumente het die
biskoppe in hulle ywer Wycliffe voor hulle gedaag om verantwoording te doen. Twee
van die magtigste prinse in die ryk het hom na die regbank vergesel; maar die volk, wat
die gebou omsingel en na binne gestroom het, het die regters so die skrik op die lyf
gejaag, dat die verrigtings voorlopig gestaak en hy toegelaat is om in vrede te gaan. ‘n
Bietjie later het Eduard III, wat die prelate in sy ouderdom teen die Hervormer wou
beïnvloed, gesterf, en Wycliffe se vroeër beskermheer het regent van die koninkryk
geword. {GS 96.3}
Die aankoms van die pouslike bulle het aan die ganse Engeland ‘n bevel gegee om die
ketter in hegtenis te neem en op te sluit. Hierdie maatreëls het onmiddellik na die
brandstapel gewys. Dit was byna seker dat Wycliffe binne kort die prooi sou word van