Om de Race de Voltooien_

van diegene wat dit gewaag het om nie aan hulle ordes te gee nie. Nieteenstaande hulle
voorgegewe armoede het die rykdom van die monnike steeds toegeneem, en langs hulle
pragtige geboue en goeie spyse het die aangroeiende armoede van die volk steeds meer
en meer afgesteek. En terwyl hulle hulle tyd in weelde en genot deurgebring het, het hulle
in hulle plek onkundige manne uitgestuur wat niks anders geken het as om
wonderbaarlike verhale en legendes op te dis en grappe te maak om die volk te amuseer
en hulle nog meer en meer onder die invloed van die monnike te bring. Steeds het die
kloosterbroeders hulle houvas op die bygelowige skares gehandhaaf, en hulle daartoe
gebring om te glo dat alle godsdienstige pligte inbegrepe was in die erkenning van die
oppermag van die Pous, die aanbidding van heiliges, gifte aan die monnike, en dat hierdie
dinge genoeg was om vir hulle ‘n plek in die hemel te verseker. {GS 94.2}
Vroom en geleerde manne het tevergeefs getrag om ‘n hervorming te bewerkstellig in
hierdie kloosterordes; maar Wycliffe, wat sake duideliker ingesien het, het die wortel van
die kwaad aangepak en verklaar dat die stelsel self vals was en afgeskaf behoort te word.
Daar het besprekings oor die saak ontstaan en die mense het begin navraag doen.
Onderwyl die monnike die land deurreis het om pouslike aflate te verkoop, het baie
mense begin twyfel aan die moontlikheid om vergifnis met geld te koop, en hulle het
hulleself afgevra of dit nie beter sou wees om vergifnis by God te soek as by die Roomse
opperpriesters nie. (Sien Aanhangsel.) Vele het onrustig geword oor die geldgierigheid
van die kloosterbroeders wie se inhaligheid nooit bevredig kon word soos dit geskyn het
nie. “Die Roomse priesters en monnike,” het hulle gesê, “verteer ons soos ‘n kanker. God
moet ons verlos of ons sal vergaan.”—D’Aubigne, boek 17, hoojstuk 7. Om hulle
geldgierigheid te bedek, het hierdie bedelmonnike voorgegee dat hulle die voorbeeld van
die Heiland gevolg het, en het verklaar dat Jesus en Sy dissipels onderhou is deur die
liefdegawes van die volk. Hierdie verklaring het hulle saak benadeel, omdat baie mense
toe na die Bybel gegaan het om self ondersoek in te stel — iets wat deur Rome die minste
van alles begeer was. Die harte van die mense is gevestig op die bron van alle waarheid,
juis wat Rome hom ten doel gestel het om te verberg. {GS 94.3}
Wycliffe het traktate geskryf en uitgegee teen die kloosterbroeders, nie soseer, egter,
om ‘n redetwis met hulle te soek nie, as om die aandag van die volk te vestig op die leer
van die Bybel en die Skrywer daarvan. Hy het verklaar dat die Pous die mag om sonde te
vergeef of om mense in die kerkban te doen, in geen groter mate besit het as die priesters
nie, en dat niemand werklik uit die kerk geban kan word tensy hy eers die oordeel van
God op homself gebring het nie. Hy kon op geen kragdadiger wyse onderneem het om
daardie kolossale weefsel van geestelike en wêreldlike oorheersing af te breek wat die
Pous geweef het en waarin die siele en liggame van miljoene gevange gehou is nie. {GS
95.1}