Om de Race de Voltooien_

Hulle het gesien dat menigtes tevergeefs probeer het om onder leiding van pous en
priesters vergifnis te verkry, deur hulle liggame te pynig vir die sondes van hulle siele.
Geleer om op hulle goeie werke te vertrou om hulle te red, was hulle oë gedurig op
hulleself gevestig en het hulle aan hulle sondige toestand gedink; hulle het hulleself
gesien, oorgegee aan die wraak van God; hulle het siel en liggaam gekwel maar geen
verligting verkry nie. Op hierdie manier is ernstige siele gebind deur die leerstellings van
Rome. Duisende het vriende en bloedverwante verlaat en hulle lewens in kloosterselle
deurgebring. Deur gedurig te vas, deur wrede pynigings, deur middernagtelike gebede en
vir ure op die koue, klam stene van hulle treurige verblyfplek te lê, deur lang bedevaarte,
deur vernederende boetedoening en verskriklike marteling, het duisende tevergeefs getrag
om gewetensvrede te verkry. Temeergedruk deur ‘n besef van sonde, en agtervolg deur ‘n
vrees van Gods vergeldende wraak, het vele voortgely totdat hulle uitgeputte liggame
beswyk het, en sonder een ligstraal en met geen hoop het hulle weggesink in die
graf. {GS 81.2}
Die Waldense het verlang om aan hierdie hongerige siele die brood van die lewe te
gee, om aan hulle die boodskappe van vrede en die beloftes van God te openbaar, en om
hulle op Christus te wys as hulle enigste hoop op verlossing. Hulle het die leerstelling as
vals beskou dat mens deur goeie werke versoening kon doen vir die oortreding van Gods
wet. Vertroue op menslike verdienste bedek die oneindige liefde van Christus. Jesus het
as slagoffer vir die mens gesterf omdat die gevalle mensdom niks kon doen om hulle by
God aan te beveel nie. Die verdienste van ‘n gekruisigde en verrese Heiland is die
grondslag van die Christen se geloof. Die siel se afhanklikheid van Christus is net so
werklik, en sy verbinding met Hom moet net so innig wees as die van ‘n ledemaat aan die
liggaam of ‘n rank aan die wynstok. {GS 81.3}
Die leerstellings van pouse en priesters het die mense daartoe gebring om die karakter
van God, en selfs van Christus, te beskou as stroef, duister, en afstotend. Die Heiland is
voorgestel as iemand wat so min medelyde met die mens in sy gevalle toestand het, dat
die tussenkoms van priesters en heiliges ingeroep moet word. Diegene wie se harte verlig
is deur die woord van God het verlang om hierdie siele op Jesus te wys as hulle
ontfermende, liefdevolle Verlosser, wat met uitgestrekte arms staan en almal uitnooi om
na Hom toe te kom met hulle sondelas, hulle sorge en vermoeienis. Hulle het verlang om
die struikelblokke uit die weg te ruim wat Satan opgehoop het om te belet dat mense die
beloftes sou sien om regstreeks na God te kom, hulle sondes te bely, en om vergifnis en
vrede te ontvang. {GS 82.1}
Met gretigheid het die Vaudois-sendeling die kosbare waarhede van die evangelie
geopenbaar aan soekende siele. Versigtig het hy die geskrewe dele van die Skrifte te
voorskyn gehaal. Dit was sy grootste vreugde om hoop te bring aan die emstige, sondige
siel, wat slegs ‘n God van wraak gesien het, wagtende om geregtigheid te laat geskied.