Om de Race de Voltooien_

tuiste van Adam in sy onskuld. Dan hoor hulle daardie stem, wat soeter klink as die
heerlikste musiek wat die menslike oor nog ooit gehoor het, wat sê, “Julle stryd is op ‘n
end.” “Kom, julle geseëndes van My Vader, beërf die koninkryk wat vir julle toeberei is
van die grondlegging van die wêreld af.” {GS 728.1}
Nou is die Verlosser se gebed vervul vir Sy dissipels, wat Hy gebid het, “Ek wil dat
waar Ek is, hulle wat U My gegee het, ook saam met My sal wees.” Christus stel diegene
wat Hy met Sy bloed gekoop het, aan Sy Vader voor, “Sonder gebrek voor Sy heerlikheid
met gejuig,” terwyl Hy sê, “Hier is Ek en die kinders wat U My gegee het.” “Oor die wat
U My gegee het, het Ek gewaak.” O, die wonder van verlossende liefde! Die verrukking
van daardie uur wanneer die ewige Vader die verlostes aanskou en Sy beeld in hulle sal
sien; wanneer die wanklanke van die sonde weg is, die vloek daarvan verwyderd, en die
mens weer in ooreenstemming is met God! {GS 728.2}
Met onuitspreeklike liefde verwelkom Jesus Sy getroue kinders in die vreugde van
hulle Here. Die Heiland se vreugde bestaan in die aanskouing, in die koninkryk van
heerlikheid, van die siele wat verlos is deur Sy lyding en vernedering. En die verlostes sal
deel in Sy vreugde, wanneer hulle, onder die verlostes, diegene sien wat tot Christus
gewin is deur hulle gebede, hulle arbeid, en hulle opoffering van liefde. Waar hulle om
die groot wit troon vergader, sal hulle harte met onuitspreeklike blydskap vervul wees
wanneer hulle diegene sien wat hulle tot Christus gewin het, en sien hoedat hulle weer
ander gewin het, en daardie nog weer ander wat na die hawe van rus gebring is om daar
hulle krone aan Jesus se voete neer te lê en Hom deur die ewigheid heen te loof. {GS
728.3}
Wanneer die verlostes in die Godstad verwelkom word, weergalm daar deur die lug
die blye kreet van aanbidding. Die twee Adams staan op die punt om mekaar te ontmoet.
Die Seun van God staan met uitgestrekte arms om die vader van ons geslag te ontvang —
die wese wat Hy geskape het, wat teen Sy Maker gesondig het, en vir wie se sonde die
Heiland die tekens van die kruisiging dra. Wanneer Adam die merktekens van die wrede
spykers sien, val hy nie sy Here om die hals nie, maar in vernedering werp hy homself
aan Sy voete neer, terwyl hy uitroep, “Waardig, waardig is die Lam wat geslag is!”
Tederlik rig die Heiland hom op, en Hy gebied hom om weereens die Eden-tuiste te
aanskou waaruit hy solank verban was. {GS 729.1}
Na sy verbanning uit Eden was Adam se lewe op die aarde met droefheid vervul. Elke
blad wat verwelk het, elke offerdier wat geslag is, elke smet op die heerlike natuur, elke
vlek op die reinheid van die mens, het hom opnuut herinner aan sy sonde. Groot was die
sielsangs en wroeging waar hy die toenemende sonde gesien het, en toe sy
w’aarskuwings met verwyte begroet is dat hy die oorsaak van die sonde was. Met
geduldige ootmoed het hy vir byna ‘n duisend jaar die straf op die oortreding gedra.
Getrou het hy hom van sy sonde bekeer en sy vertroue gestel in die verdienstes van die