Om de Race de Voltooien_

aangesigte in bleekheid verander? Wee, want die dag is groot, sonder weerga! En dit is ‘n
tyd van benoudheid vir Jakob; maar hy sal daaruit verlos word.” Jer. 30: 5-7. {GS 697.1}
Jakob se nag van benoudheid, toe hy in die gebed geworstel het vir verlossing uit die
hand van Esau, is ‘n voorstelling van wat Gods volk sal deurmaak in die tyd van
benoudheid. (Gen. 32: 24-30.) Weens die bedrog wat hy gepleeg het om die seen van sy
vader te verkry wat vir Esau bedoel was, moes Jakob vir sy lewe vlug, omdat hy bang
was vir die vreeslike dreigemente van sy broer. Nadat hy baie jare in ballingskap
deurgebring het, het hy op Gods bevel die terugreis aanvaar met sy vrouens en kinders,
kleinvee en grootvee, na sy geboorteland. Toe hy die grense van die land bereik, is hy
met vrees vervul deur die tyding van Esau se aantog aan die hoof van ‘n kommando,
ongetwyfeld met die doel om wraak te neem. Jakob se gevolg, ongewapend en weerloos,
sou die magtelose slagoffers van geweld word, soos dit geskyn het. En by hierdie groot
angs en vrees het nog die verpletterende gewig van selfverwyt gekom; want dit was sy
eie sonde wat hom in hierdie gevaar gebring het. Sy enigste hoop was op die genade van
God; sy enigste verdediging moes hy nou in gebed soek. Maar hy het niks nagelaat wat
hy kon doen om die onreg aan sy broer goed te maak en om die dreigende gevaar af te
weer nie. So ook moet die navolgers van Christus, namate hulle die tyd van benoudheid
nader, alles in hulle vermoë doen om hulleself in die regte lig te stel voor die volk,
vooroordeel te verwyder, en die gevaar af te weer wat hulle gewetensvryheid
bedreig. {GS 697.2}
Nadat hy sy gesin weggestuur het sodat hulle nie sy ellende mag aanskou nie, het
Jakob alleen agtergebly om met God te pleit. Hy het’ sy sonde bely, en met dankbaarheid
die g:nade wat God aan hom bewys het, erken, terwyl hy met die grootste ootmoed die
verbond met sy vaders gepleit het, asook die beloftes wat aan hom gemaak is in daardie
naggesig op Betel en in die land van sy ballingskap. Die krisis van sy lewe het gekom;
alles was op die spel. In die duisternis en eensaamheid bid en verneder hy hom steeds
voor God. Skielik word daar ‘n hand op sy skouer geplaas. Hy dink dat dit ‘n vyand is
wat hom wil doodmaak, en met wanhoopskrag worstel hy met sy aanvaller. Toe die dag
begin breek, het die vreemdeling bomenslike krag gebruik; nou het dit geskyn of die sterk
man verlam is, en hy val neer, ‘n hulpelose, wenende smeker, voor sy geheimsinnige
teenstander. Jakob het nou besef dat dit die Verbondsengel is met wie hy worstel. Hoewel
hy magteloos was en die grootste pyn gely het, het hy nie moed opgegee nie. Lank het hy
lyding, gewetenswroeging, en moeilikheid verduur vir sy sonde; nou moet hy die
versekering kry dat dit vergewe is. Dit het gelyk asof die goddelike besoeker wou
vertrek; maar Jakob het hom vasgehou en om ‘n seën gesmeek. Die engel sê, “Laat my
gaan, want die dag het gebreek;” maar die patriarg roep uit, “Ek sal U nie laat gaan nie
tensy dat U my seën.” Watter vertroue, watter onwrikbaarheid en volharding, sien ons
hier! As dit ‘n vermetelde, aanmatigende eis was, sou Jakob oombliklik gedood gewees