Om de Race de Voltooien_

‘n Godsdiens wat uit uiterlike dinge bestaan, is aantreklik vir die onwedergebore hart.
Die prag en die seremonies van die Katolieke erediens het ‘n verleidelike, betowerende
krag, waardeur baie bedrieg word; hulle beskou die Katolieke Kerk as die poort van die
hemel. Alleen diegene wat pal staan op die fondament van waarheid, en wie se harte
hernuwe is deur die Gees van God, is bestand teen sy invloed. Duisende wat nie ‘n
proefondervindelike kennis van Christus het nie sal daartoe gebring word om die vorms
van godsaligheid aan te neem sonder die krag. So ‘n godsdiens is net wat die massas
begeer. {GS 641.2}
Die aanspraak van die kerk om sonde te vergewe, skep ‘n gevoel by die Katoliek dat
hy maar kan sondig; en die biegstoel waarsonder sy vergifnis nie verkry kan word nie, het
ook ‘n neiging tot onbeperkte sonde. Die persoon wat voor ‘n gevalle mens neerkniel en
die geheime van sy hart ontbloot in belydenis, verlaag sy manlikheid, asook elke edele
instink van sy wese. Waar hy sy sondes aan ‘n priester bely — aan ‘n dwalende, sondige
sterfling, en een wat maar te dikwels besoedel is met wyn en losbandigheid — verlaag hy
sy eie karakter, en as gevolg daarvan word hy self besoedel. Sy begrip van God word
verlaag tot die ewebeeld van ‘n gevalle mens; want die priesters staan as
verteenwoordigers van God. Hierdie verlagende belydenis van ‘n mens aan ‘n mens is die
geheime bron waaruit so baie van die boosheid vloei wat die wêreld besoedel en dit berei
vir uiteindelike verwoesting. Maar vir hom wat selfbevrediging liefhet, is dit
aanneemliker om aan ‘n medesterfling te bely as om sy hart voor God te ontbloot. Dit is
aanneemliker vir die menslike natuur om belydenis te doen as om sonde te versaak; dit is
makliker om die vlees te dood deur sakke en brandnekels en pynlike kettings, as om die
vleeslike luste te kruisig. Swaar is die juk wat die vleeslike hart gewillig is om te dra
liewer as om die juk van Christus op te neem. {GS 641.3}
Daar is ‘n treffende ooreenkoms tussen die Roomse Kerk, en die Joodse Kerk tydens
Christus se eerste koms. Terwyl die Jode in die geheim elke beginsel van die wet van
God vertrap het, was hulle uiterlik baie nougeset in die nakoming van die gebooie wat
hulle belas het met vereistes en tradisies wat gehoorsaamheid pynlik en swaar gemaak
het. Net soos die Jode voorgegee het om die wet te eerbiedig, so ook maak die Katolieke
daarop aanspraak dat hulle die kruis eerbiedig. Hulle verhef die simbool van Christus se
lyding, terwyl hulle in hulle lewens Hom loën wat deur die kruis voorgestel word. Die
Katolieke het kruise aan hulle kerke, aan hulle altare, en aan hulle klere. Orals kan daar
kruise gesien word. Orals word dit uiterlik vereer en verhef. Maar die leer van Christus is
bedolwe onder ‘n massa van betekenlose tradisies, valse verklarings, en harde vereistes.
Die Heiland se woorde aangaande die dweepsugtige Jode, is met groter krag van
toepassing op die leiers van die Rooms-Katolieke Kerk: “Hulle bind pakke saam wat
swaar en moeilik is om te dra, en sit dit op die skouers van die mense, maar self wil hulle
dit met hulle vinger nie verroer nie.” Matt. 23: 4. Bekommerde siele word in gedurige