Om de Race de Voltooien_

pyniging gefolter word; daar sal nie ellendige wesens in die hel wees om hulle angskrete
te vermeng met die liedere van die verlostes nie. {GS 616.2}
Die leerstelling dat mense hulle bewussyn in die dood behou, berus op die
gronddwaling van natuurlike onsterflikheid —‘n leerstelling wat soos die van ewige
pyniging regstreeks bots met die Skrifte, met alle rede, en met ons gevoelens van
menslikheid. Volgens die algemene geloof, is die verlostes in die hemel bewus van die
dinge wat op die aarde plaasvind, veral met wat gebeur met hulle vriende wat hulle
agtergelaat het. Maar watter bron van geluk kan dit vir die dode wees om te weet van die
moeilikhede van die lewendes, om die sondes te aanskou wat hulle dierbares pleeg, en
om te sien hoedat hulle ly, teleurgestel en deur die lewe gekwel word? Hoeveel van die
geluk van die hemel kan geniet word deur diegene wat oor hulle vriende op aarde
rondswewe? Hoe weersinwekkend is die geloof dat die siel van die onboetvaardiges
onmiddellik na die dood in die vlamme van die hel beland! Watter onuitspreeklike
verdriet moet diegene verduur waar hulle ‘n dierbare na die graf sien gaan, wat
onvoorbereid gesterf het om ‘n ewigheid te begin van ellende en sonde! Vele het
kranksinnig geword as gevolg van hierdie vreeslike gedagte. {GS 617.1}
Wat sê die Skrifte aangaande hierdie dinge. Dawid verklaar dat die mens nie sy
bewussyn in die dood behou nie. “Sy gees gaan uit, hy keer terug na sy aarde toe; op
daardie dag is dit met sy planne gedaan.” Ps. 146: 4. Salomo sê dieselfde: “Die lewendes
weet dat hulle moet sterwe, maar die dooies weet glad niks nie.” “Hulle liefde sowel as
hulle haat, ook hulle ywer, het lankal verdwyn, en hulle het vir ewig geen deel meer aan
alles wat gebeur onder die son nie. . . . Daar is geen werk of oorleg of kennis of wysheid
in die doderyk waar jy heengaan nie.” Pred. 9: 5, 6, 10. {GS 617.2}
Toe Hiskia se lewe met vyftien jaar verleng is in antwoord op sy gebed, het die
dankbare koning God geloof vir Sy groot genade. In sy loflied gee hy die rede vir sy
vreugde: “Want die doderyk sal U nie loof nie, en die dood U nie prys nie; die wat in die
kuil neerdaal sal op U trou nie hoop nie. Die lewen de, die lewende, die sal U loof, soos
ek vandag.” Jes. 38: 18, 19. Die teologie oor die algemeen, stel die regverdige dode voor
as in die hemel, in geluksaligheid waar hulle God met onsterflike tonge loof; maar Hiskia
het nie so ‘n heerlike vooruitsig gehad nie. Die getuienis van die Psalmis stem ooreen met
syne: “Want in die dood word aan U nie gedink nie; wie sal U loof in die doderyk?” “Die
dode loof die Here nie, ook nie die almal wat na die stilte neerdaal nie.” Ps. 6: 6; 115:
17. {GS 617.3}
Op Pinksterdag het Petrus verklaar van die patriarg Dawid “dat hy gesterf het en ook
begrawe is, en sy graf is onder ons tot vandag toe.” “Want Dawid het nie in die hemele
opgevaar nie.” Hand. 2: 29, 34. Die feit dat Dawid in sy graf sal bly tot die opstanding,
bewys dat die regverdiges nie by die dood hemel-toe gaan nie. Dit is alleen deur die