Om de Race de Voltooien_

Christene is saad.”—Tertullianus se Apologie, para. 50 (Litgawe T. en T. Clark,
1869). {GS 45.3}
Duisende is in die gevangenis gewerp en om die lewe gebring; maar ander het hulle
plekke ingeneem. Almal wat vir hulle geloof die marteldood gesterf het, was veilig in
Christus, en hulle is deur Hom beskou as oorwinnaars. Hulle het die goeie stryd van
geloof gestry, en hulle sal die kroon van die heerlikheid ontvang wanneer Christus kom.
Die lyding wat hulle verduur het, het die Christene nader aan mekaar en aan hulle
Yerlosser gebring. Hulle lewende voorbeeld en hulle dood was ‘n gedurige getuienis vir
die waarheid; en waar dit die minste verwag was, het Satan se onderdane sy diens verlaat
en hulle onder die banier van Christus geskaar. {GS 46.1}
Om hierdie rede het Satan suksesvoller strydplanne teen die regering van God gemaak,
deur sy banier in die Christelike kerk op te rig. As die navolgers van Christus kon bedrieg
word, en gelei word om God te mishaag, dan sou hulle krag, volharding, en
standvastigheid beswyk, en sou hulle ‘n makliker prooi word. {GS 46.2}
Die groot teenstander het nou probeer om deur lis te verkry wat hy nie deur geweld
kon verkry nie. Die vervolging het opgehou, en in die plek daarvan is die gevaarlike
verloklikheid van tydelike voorspoed en wêreldlike eer gestel. Afgodedienaars is gelei
om die Christelike geloof gedeeltelik aan te neem, terwyl hulle sommige van die
vernaamste waarhede verwerp het. Hulle het voorgegee om Jesus aan te neem as die Seun
van God. en om in Sy dood en opstanding te glo; maar by hulle was daar geen oortuiging
van sonde nie, en hulle het geen behoefte gevoel aan bekering en verandering van die hart
nie. Met sommige toegewings aan hulle kant, het hulle voorgestel dat die Christene
ook toegewings moes maak, sodat hulle almal kon verenig op die platform van geloof in
Christus. {GS 46.3}
Nou het die kerk in die allergrootste gevaar verkeer. Die gevangenis, marteling, vuur
en swaard was seëninge vergeleke hiermee. Sommige van die Christene het vasgestaan,
en verklaar dat daar geen kompromis kon wees nie. Ander was ten gunste daarvan om
sekere punte van hulle geloof te wysig, en om te verenig met diegene wat die Christelike
geloof gedeeltelik aangeneem het; hulle het aangevoer dat dit miskien die middel kon
wees tot ‘n volkome bekering. Dit was ‘n tyd van groot angs vir die getroue navolgers
van Christus. Onder ‘n dekmantel van Christelikheid, het Satan die kerk op listige wyse
binnegedring, om die geloof van die gelowiges te besoedel en hulle harte af te keer van
die woord van waarheid. {GS 47.1}
Eindelik het meeste van die Christene ingestem om hulle standaard te verlaag. en daar
het ‘n vereniging tot stand gekom tussen die Christelike geloof en Paganisme. Hoewel die
aanbidders van afgode voorgegee het dat hulle bekeerd was, en by die kerk aangesluit
het, het hulle nog vasgehou aan hulle afgodediens met die verskil dat hulle die voorwerpe