Om de Race de Voltooien_

Hoofstuk 23—Wat Is Die Heiligdom?
DIE skriftuur wat meer as enige ander die fondament en hoofpilaar van die
Adventgeloof is, is die verklaring, “Twee duisend drie honderd aande en mores, dan sal
die heiligdom in sy regte staat herstel word.” Dan. 8: 14. Hierdie woorde was welbekend
aan alle gelowiges in die Here se spoedige wederkoms. Die lippe van duisende het
hierdie profesie herhaal as die wagwoord van hulle geloof. Almal het gevoel dat hulle
heerlikste verwagtings en gekoesterde hoop berus het op die gebeurtenisse wat daarin
voorspel is. Dit is aangetoon dat hierdie profetiese dae in die herfs van 1844 sou eindig.
Saam met die res van die Christenwêreld, het Adventiste geglo dat die aarde, of ‘n deel
daarvan, die heiligdom was. Hulle het verstaan dat die reiniging van die heiligdom die
loutering van die aarde deur vuur sou wees op die laaste groot dag, en dat dit sou
plaasvind tydens die tweede koms — daarom die gevolgtrekking dat Christus in die jaar
1844 sou terugkom. {GS 467.1}
Maar die vasgestelde tyd het verbygegaan en die Here het nie gekom nie. Die
gelowiges het geweet dat Gods woord nooit kon faal nie; dit moes hulle verklaring van
die profesie wees wat verkeerd is; maar waar was hulle fout? Vele wou uit die
moeilikheid kom deur te ontken dat die 2,300 dae in 1844 geëindig het. Hulle kon geen
rede hiervoor gee nie behalwe die feit dat Christus nie gekom het op die tyd dat Hy
verwag is nie. Hulle het aangevoer dat as die profetiese dae in 1844 geëindig het,
Christus dan sou gekom het om die heiligdom te reinig deur die loutering van die aarde
deur vuur; en aangesien Hy nie gekom het nie, kon daardie dae nie beëindig wees
nie. {GS 468.1}
Om hierdie gevolgtrekking te aanvaar, sou ‘n verwerping beteken het van die vorige
berekening van die profetiese tydperke. Dit is bevind dat die 2,300 dae begin het toe die
bevel van Artasasta vir die herbouing van Jerusalem in die herfs van die jaar 457 v.C. in
werking getree het. Dit as aanvangspunt nemende, was daar volkome eenstemmigheid in
die toepassing van al die gebeurtenisse wat voorspel is in die verklaring van daardie
tydperk in Daniel 9: 25-27. Nege-en-sestig weke, die eerste 483 jaar van die 2,300 jaar,
sou reik tot die Messias, die Gesalfde; en Christus se doop en salwing met die Heilige
Gees in die jaar 27 n.C. het presies ingepas. In die helfte van die sewentigste week sou
die Messias uitgeroei word. Drie en ‘n half jaar na Sy doop is Christus gekruisig, naamlik
in die lente van die jaar 31 n.C. Die sewentig weke, of 490 jaar, was bestem spesiaal vir
die Jode. Met die verstryking van hierdie tydperk het daardie volk sy verwerping van
Christus verseël deur die vervolging van Sy dissipels, en die apostels het hulle in die jaar
34 n.C. tot die heidene gewend. Met die eerste 490 jaar van die 2,300 verstreke, het daar
nog 1810 jaar oorgebly. Van die jaar 34 n.C. af sou 1810 jaar reik tot 1844. “Dan,” het