Om de Race de Voltooien_

andende fakkel tussen die skarniere en die deur gesteek: dadelik was die hele gebou in
ligte laai. Die verblindende rook en vlamme het die offisiere gedwing om te vlug, en die
pragtige gebou is aan sy lot oorgelaat. {GS 36.1}
“Vir die Romeine was dit ‘n ontsettende skouspel — wat moes dit nie vir die Jode
gewees het nie? Die hele top van die berg bokant die stad het soos n vulkaan gebrand.
Een na die ander het die geboue ingestort, met ‘n vreeslike slag, en is hulle deur die
vlamme opgeswelg. Die plafonne van sederhout was die ene vlamme; die vergulde
torings het geblink in die rooi lig; die toring by die poorte het lang kolomme vlamme en
rook laat opstyg. Die berge in die nabyheid was verlig; en groepe mense het die
verwoesting in vreeslike angs aanskou. Die mure en die hoogtes van die bo-stad was vol
mense, sommige bleek van verdriet en wanhoop, en ander vol wraaksugtigheid. Die
geskree van die Romeinse soldate soos hulle heen en weer gehardloop het, en die gekerm
van diegene wat in die vlamme omgekom het, is vermeng met die geraas van vlamme en
die donderslae van vallende timmerwerk. Die berge het weergalm van die krete van die
mense op die hoogtes; orals op die mure is hulle geskree gehoor; mense wat byna
uitgehonger was, het met hulle laaste krag probeer om ‘n angskreet te uiter. {GS 37.1}
“Die slagting binnekant was nog ontsettender as die skouspel daarbuite. Manne en
vroue, oud en jonk, opstandelinge en priesters, diegene wat geveg het en almal wat om
genade gesmeek het, is tesame neergevel in ‘n slagting voor die voet. Die getal van
dooies het die lewendes oortref. Die soldate moes oor hope dooies klim om hulle slagting
voort te sit.” Milman, “History of the Jews,” boek 16. {GS 37.2}
Na die verwoesting van die tempel, was die stad sommer gou in die hande van die
Romeine. Die Joodse leiers het hulle oninneembare torings verlaat, en Titus het hulle
verlate aangetref. Hy het hulle met verbasing aanskou en verklaar dat God hulle in sy
hande oorgegee het; want geen oorlogstuig, hoe magtig ook, kon daardie sterk vestings
inneem nie. Beide die stad en die tempel is tot hulle fondamente toe verwoes, en die
grond waar die tempel gestaan het, is “soos ‘n land omgeploeg.” Jer. 26: 18. In die
beleëring en slagting wat daar gevolg het, het meer as n miljoen mense omgekom; die
oorlewendes is as gevangenes weggevoer, as slawe verkoop, na Rome gesleep as bewys
van die veroweraar se triomf, vir die wilde diere gegooi in die amfiteater, of hulle het
daklose omswerwers op die aarde geword. {GS 37.3}
Die Jode het hulle eie kettings gesmee; hulle het self hulle beker van grimmigheid
volgemaak. In die totale verwoesting wat hulle getref het as volk, en in al die ellendes
wat hulle agtervolg het in hulle verstrooiing, het hulle slegs die oes ingesamel van wat
hulle self gesaai het. Die profeet het gesê, “Dit is jou verderf, o Israel;” “want jy het
gestruikel deur jou ongeregtigheid.” Hosea 13: 9; 14: 2. Hulle lyding is dikwels beskryf
as straf wat regstreeks op bevel van God oor hulle gekom het. Dit is op hierdie manier dat
die groot bedrieër trag om sy eie werk te bedek. Deur hulle hardnekkige verwerping van