Om de Race de Voltooien_

Vyfhonderd jaar tevore het die Here deur die profeet Sagaria verklaar, “Verheug jou
grootliks, o dogter van Sion! Juig, o dogter van Jerusalem! Kyk, jou Koning kom na jou;
regverdig en ‘n oorwinnaar is Hy; nederig en Hy ry op ‘n esel — op ‘n jong esel, die vul
van ‘n eselin.” Sag. 9: 9. As die dissipels besef het dat Christus na die gereg en die dood
gegaan het, sou hulle hierdie profesie nie kon vervul het nie. {GS 462.1}
Op dieselfde wyse het Miller en sy medewerkers die profesie vervul, en het hulle ‘n
boodskap gegee wat volgens goddelike ingewing voorspel is, maar wat hulle nie sou kon
gegee het as hulle ten voile die profesieë verstaan het wat gewys het op hulle
teleurstelling, en wat ‘n ander boodskap wat aan alle volke moes verkondig word voor
die koms van die Here, aangewys het nie. Die eerste engel en die tweede engel se
boodskappe is op die regte tyd gegee, en hulle het die werk gedoen wat God bedoel het
dat hulle sou doen. {GS 462.2}
Die wêreld het gestaan en kyk, en verwag dat as die tyd verbygaan en Christus nie
kom nie, die hele stelsel van Adventisme opgegee sou word. Maar hoewel vele, onder
groot versoeking, hulle geloof versaak het, was daar sommige wat palgestaan het. Die
vrugte van die Adventbeweging ,die gees van nederigheid en hartondersoek, van
versaking van die wêreld en hervorming van die lewe, wat met die werk gepaard gegaan
het, het getuig dat dit van God was. Hulle het dit nie durf ontken dat die krag van die
heilige Gees getuig het in die prediking van die wederkoms nie, en hulle kon geen fout
ontdek in hulle berekening van die profetiese tydperke nie. Die bekwaamste onder hulle
teenstanders het nie daarin geslaag om hulle stelsel van Skrifverklaring omver te werp
nie. Hulle kon nie instem, om sonder Bybelse bewys, die stellings op te gee wat hulle
ingeneem het na ernstige, biddende Skrifondersoek en met verstande verlig deur die gees
van God, en harte brandende met lewende krag nie — stellings wat die skerpste kritiek en
die bitterste teenstand van godsdienstige leiers en die wyses van die wêreld weerstaan
het, en wat nie omvergewerp kon word deur die gekombineerde magte van geleerdheid
en welsprekendheid, en wat die verwyte en skeltaal van sowel die eerbares as die slegstes
getrotseer het nie. {GS 462.3}
Dis waar, daar was teleurstelling in verband met die verwagte gebeurtenis, maar selfs
dit kon hulle geloof in die woord van God nie laat wankel nie. Toe Jona in die strate van
Nineve verkondig het dat die stad binne veertig dae verwoes sou word, het die Here die
boetvaardigheid van die Nineviete aangeneem, en hulle genadetyd verleng; maar nogtans
was die boodskap van Jona van God, en Nineve is getoets ooreenkomstig Sy wil. Net so
ook het die Adventiste geglo dat God hulle gelei het om die waarskuwing aangaande die
oordeel te gee. “Dit het,” het hulle gesê, “die harte getoets van almal wat dit gehoor het,
en ‘n liefde vir die verskyning van die Here laat ontstaan; of dit het ‘n haat daarteen
verwek, miskien nie openlik nie, maar God het daarvan geweet. Dit het ‘n skeidslyn
getrek, . . . sodat diegene wat hulle eie harte ondersoek, kon weet aan watter kant hulle