Om de Race de Voltooien_

hierdie gevoel nie sommer weggegaan nie; aan die begin het hulle nie durf juig oor die
teleurgesteldes nie; maar toe daar geen tekens van Gods wraak gesien is nie, het hulle
vrees verdwyn, en hulle het weer met hulle verwyte en spottery begin, ‘n Groot menigte
wat voorgegee het om te glo in die spoedige wederkoms van die Here, het hulle geloof
versaak. Sommige van die wat so oortuig was, se hoogmoed was nou so gekwes dat hulle
gevoel het dat hulle van die wêreld kon weghardloop. Soos Jona, het hulle teen God
gemurmureer en gewens dat hulle dood was. Diegene wat hulle geloof op die opinies van
ander gegrond het, en nie op die woord van God nie, was nou maar te gereed om van
sienswyse te verander. Die spotters het die swakkes en lafhartiges tot hulle geledere
gewin, en hulle almal het saamgestaan in die ‘verklaring dat daar nou geen vrees of
verwagtings meer kon wees nie. Die tyd het gekom, die Here het nie gekom nie, en die
wêreld mag nog vir duisende jare staan. {GS 460.3}
Die ernstige, opregte gelowiges het alles vir Christus opgegee, en het Sy
teenwoordigheid soos nooit tevore ondervind nie. Hulle het, soos hulle geglo het, hulle
laaste waarskuwing aan die wêreld gegee; en verwagtende om eerlank in die
teenwoordigheid van hulle goddelike Meester en die heilige engele ontvang te word, het
hulle, in ‘n groot mate, hulle onttrek aan die geselskap van diegene wat die boodskap nie
aangeneem het nie. Met vurige verlange het hulle gebid, “Kom Here Jesus, kom gou.”
Maar Hy het nie gekom nie. En om nou weer die swaar laste en sorge van die lewe op te
neem, en om die verwyte en smaad en bespotting van die wêreld te verduur, was ‘n
vreeslike beproewing van hulle geloof en geduld. {GS 461.1}
Maar hierdie teleurstelling was nie so groot as die van die dissipels tydens Christus se
eerste koms nie. Toe Jesus triomfantlik Jerusalem binnegery het, het Sy navolgers
gemeen dat Hy op die punt gestaan het om die troon van Dawid te bestyg, en om Israel
van sy verdrukkers te verlos. Met groot hoop en blye verwagtings het hulle met mekaar
gewedywer om eer te betoon aan hulle Koning. Vele het hulle klere in Sy pad gegooi as
tapyt, of hulle het palmtakke voor Hom neergegooi. In hulle uitbundige vreugde het hulle
almal saam geskree, “Hosanna vir die Seun van Dawid!” Toe die Fariseërs, versteur en
vergrim deur hierdie uitbarsting van vreugde, versoek het dat Jesus Sy dissipels moes
bestraf, het Hy geantwoord, “As hulle swyg, sal die klippe uitroep.” Lukas 19: 40. Die
profesie moet vervul word. Die dissipels was besig om die doel van God uit te werk,
maar nogtans was hulle gedoem tot bittere teleurstelling. Maar net ‘n paar dae het verloop
voordat hulle getuies was van die Heiland se bittere dood, en Hom moes begrawe. Hulle
verwagtings is nie in een enkele opsig verwesenlik nie, en hulle hoop het saam met Jesus
gesterf. Nie alvorens hulle Here oorwinnend uit die graf te voorskyn gekom het nie, kon
hulle alles wat in die profesieë voorspel was, verstaan: “Dat die Christus moes ly en uit
die dode opstaan.” Hand. 17: 3. {GS 461.2}