Om de Race de Voltooien_

aangeneem het, het van die kerke afgeskei. In die voorsienigheid van God het die
verkondiging van hierdie boodskap aan-gesluit by die van die tweede engel, en krag aan
daardie werk gegee. {GS 458.4}
Die boodskap, “Daar kom die bruidegom”! was nie soseer iets wat deur argumente
kon bewys word nie, alhoewel die skriftuurlike bewyse daarvoor duidelik en afdoende
was. ‘n Bewegende krag wat die siel aangeroer het, het daarmee gepaard gegaan. Daar
was geen vertwyfeling nie en geen vrae nie. By die geleentheid van Christus se
triomfantlike intog in Jerusalem, het die volk uit alle dele van die land saamgekom om
fees te vier; almal is na die Olyfberg, en toe hulle aangesluit het by die skare wat Jesus
begelei het, is hulle ook besiel met die gees van die uur, en hulle het saam geskree,
“Geseënd is Hy wat kom in die Naam van die Here!” Matt. 21: 9. Op dieselfde wyse het
ongelowiges wat na die Adventbyeenkomste gestroom het—sommige uit nuuskierigheid,
sommige om te spot — die oortuigende krag gevoel wat daar in die boodskap was, “Daar
kom die bruidegom ! ” {GS 459.1}
In daardie dae was daar geloof wat antwoord op gebede gebring het — geloof wat
uitgesien het na die beloning. Soos reënbuie op die dorstige aarde, het die Gees van
genade neergedaal op die ernstige soekers. Diegene wat verwag het om gou van aangesig
tot aangesig voor hulle Verlosser te staan, het ‘n plegtige vreugde gesmaak wat
onuitspreeklik was. Die versagtende, bedarende krag van die Heilige Gees het die hart
versmelt namate Sy seen oorvloedig uitgestort is op die gelowiges. {GS 459.2}
Versigtig en plegtig het diegene wat die boodskap aangeneem het die tyd genader
waarop hulle verwag het om hulle Here te ontmoet. Elke more het hulle gevoel dat dit
hulle eerste plig was om bewys te kry dat hulle aangeneem is by God. Hulle harte is
saamgesnoer en hulle het saam en vir mekaar gebid. Dikwels het hulle saamgekom op
afgesonderde plekke om gemeenskap met God te oefen, en van lande en plantasies het
gebede ten hemel gestyg. Die versekering dat die Heiland hulle aangeneem het, was vir
hulle belangriker as hulle daelikse voedsel; en waar ‘n wolk hulle verstand benewel het,
het hulle nie gerus totdat dit weg was nie. Namate hulle Sy vergewende genade
ondervind het, het hulle verlang om Hom te sien wat hulle siele liefgehad het. {GS
460.1}
Maar weer is hulle gedoem tot teleurstelling. Die tyd waarop hulle verwag dat die
Here sou kom, het verbygegaan, en hulle Heiland het nie gekom nie. Met onwrikbare
vertroue het hulle uitgesien na Sy koms en nou het hulle gevoel soos Maria, wat, toe sy
by die Heiland se graf kom en dit leeg vind, wenende uitgeroep het, “Hulle [het] my Here
weggeneem, en ek weet nie waar hulle Hom neergelê het nie.” Joh. 20: 13. {GS 460.2}
‘n Gevoel van vrees, ‘n vrees dat die boodskap miskien waar kan wees, het vir ‘n tyd
gedien om die ongelowige wêreld in bedwang te hou. Na die tyd verstreke was, het