Om de Race de Voltooien_

Titus sou maar baie graag die vreeslike toneel tot ‘n einde gebring het, en dus
Jerusalem ‘n groot deel van die ellende bespaar het. Hy is met afsku vervul toe hy die
liggame van die dooie op hope sien lê het in die valleie. Soos een in ‘n droom het hy van
die Olyfberg neergekyk op die pragtige tempel, en hy het bevel gegee dat geen steen
daarvan aangeraak moes word nie. Vóór sy poging tot die verowering van hierdie
vesting, het hy ‘n emstige beroep op die Joodse leiers gedoen om hom nie te dwing om
die heilige plek met bloed te besoedel nie. As hulle sou uitkom om op enige ander plek le
veg, sou geen Romein die heiligheid van die tempel skend nie. Josefus self het hulle, in
‘n emstige oproep, gesmeek om oor te gee, om hulleself hulle stad, en hulle plek van
aanbidding te red; maar sy woorde is begroet met bittere vloeke. Tenwyl hy, hulle
middelaar, besig was om hulle te smeek, is daar met spiese na hom gegooi. Die Jode het
die smekinge van die Seun van God verwerp en nou het die vermaning en smeking hulle
net meer vasberade gemaak om tot die uiterste toe weerstand te bied. Tevergeefs was die
pogings van Titus om die tempel te red; Iemand groter as hy het verklaar dat nie een
steen op die ander gelaat sou word nie. {GS 35.1}
Die blinde hardnekkigheid van die Joodse leiers en die afskuwelike misdade wat binne
die beleërde stad gepleeg is, het die Romeine met afsku en verontwaardiging vervul; en
eindelik het Titus besluit om die tempel te bestorm. Hy het egter besluit om dit, indien
moontlik, van verwoesting te red; maar sy bevele is veronagsaam. Ma hy vir die nag na
sy tent gegaan het, het die Jode wat binne-in die tempel was, uitgestorm en die soldate
aangeval. In die worsteling is ‘n brandende fakkel deur een van die soldate deur ‘n
opening in die poort gegooi, en onmiddellik het die kamers rondom die tempel, wat met
sederhout uitgevoer was, aan die brand geslaan. Titus het daarheen gehaas, gevolg deur
generaals en soldate, en bevel is gegee aan die soldate om die vlamme te blus. Sy woorde
was tevergeefs. In hulle woede het die soldate brandende fakkels in die kamers langsaan
die tempel gegooi, en toe het hulle menigtes wat daar skuiling gesoek het met hulle
swaarde om die lewe gebring. Bloed het van die tempeltrappe soos water afgevloei.
Duisende en duisende Jode het daar omgekom. Bokant die gedruis van die stryd, is
stemme gehoor wat geskree het, “Ikabot”—weg is die heerlikheid. {GS 35.2}
“Titus het dit onmoontlik gevind om die woede van die soldate in bedwang te hou;
met sy offisiere het hy die binnekant van die heilige gebou gaan besigtig. Die heerlikheid
het hulle met bewondering vervul; en daar die vlamme nog nie die heilige plek
binnegedring het nie, het hy ‘n laaste poging gemaak om dit te red; hy het die soldate
toegeroep om die brand te blus. Die hoofman Liberalis het ‘n poging gemaak om die
soldate met die staf van sy amp tot gehoorsaamheid te dwing; maar selfs respek vir die
keiser moes wyk voor hulle vurige haat teen die Jode, die opwinding van die stryd, en die
onversadigbare hoop op plunder. Die soldate het gesien dat alles rondom hulle blink van
goud wat geskitter het in die lig van die vlamme; hulle het gemeen dat daar
onberekenbare skatte in die heiligdom gebêre was. ‘n Soldaat het onopgemerk ‘n