Om de Race de Voltooien_

‘n Skyngodsdiens is gewild by die wêreld. Regeerders, staatliundiges, wetgeleerdes,
geneeshere, en koopmanne, sluit by die kerk aan om die respek en vertroue van die
samelewing te win, en om hulle eie wêreldse belange te bevorder. Op hierdie manier trag
hulle om hulle onregverdige dade met die mantel van skyngodsdiens te bedek. Die
verskillende godsdienstige liggame, versterk deur die rykdom en invloed van hierdie
gedoopte wêreldlinge, laat die kerk nog ‘n hoër bod maak vir populariteit en beskerming.
Pragtige kerkgeboue, op die spandabelste wyse versier, word opgerig langs hoofstrate.
Die aanbidders trek hulle aan in die duurste en nuutste modes, ‘n hoë salaris word betaal
aan ‘n begaafde predikant om die mense aan te lok en te vermaak. Sy preke moet nie
geliefkoosde sondes veroordeel nie, maar hulle moet strelend en aanneemlik wees. Op
hierdie ma-nier word skynchristene by die kerk toegevoeg en geliefkoosde sondes bedek
onder ‘n mantel van skyngodsdiens. {GS 441.1}
In ‘n kommentaar oor die verhouding van naamchristene tot die wêreld, het ‘n
vooraanstaande blad gesê: “Ongemerk het die kerk toegegee aan die gees van die tyd en
het hy die vorms van die godsdiens aangepas by die nuwe behoeftes.” “Alle dinge wat
kan help om die godsdiens aantreklik te maak, word nou deur die kerk gebruik as middel
tot daardie doel.” En ‘n skrywer in die New York “Independent” spreek van Metodisme
as volg: “Die skeidslyn tussen die goddelike en goddelose verdof tot ‘n soort van
halfskaduwee, en ywerige manne aan albei kante werk swaar om alle verskille tussen
hulle manier van handel en genotsug uit te wis.” “Die populariteit van die godsdiens het
‘n neiging om die getalle te laat toeneem van diegene wat die voordeel wil hê, maar wat
nie al die verpligtings wil aanvaar nie.” {GS 441.2}
Howard Crosby sê: “Dit is ‘n saak wat groot besorgdheid verwek dat ons vind dat die
kerk van Christus so min beantwoord aan die doel van sy Here. Net soos die Jode
vanouds gemeensame omgang gehad het met die afgodiese volke, en toegelaat het dat
hulle harte van God weggelok word, ... so gee die kerk van Christus vandag, deur valse
vennootskappe met ‘n ongelowige wêreld ook die goddelike reels van sy ware lewe op,
en gee hy homself oor aan die verderflike, dog dikwels aanneemlike gewoontes van ‘n
goddelose samelewing; en hy gebruik argumente en kom tot gevolgtrekkings wat nie
ooreenkomstig die openbaring van God is nie, en wat teenstrydig is met alle opwassing in
genade.”—“The Healthy Christian: An Appeal to the Church,” bis. 141, 142 (ed.
1871). {GS 441.3}
In hierdie stroom van wêreldsgesindheid en genotsug, is selfopoffering en
selfverloëning vir Christus se ontwil byna geheel onsigbaar. “Sommige van die manne en
vroue wat nou aktief in ons kerke optree, is geleer toe hulle nog kinders was, om
opofferings te maak ten einde in staat te wees om iets vir Christus te gee of te doen.”
Maar “as daar vandag middele nodig is, . . . moet niemand gevra word om te gee nie. O