Om de Race de Voltooien_

Hoofstuk 21—‘n Waarskuwing Verwerp
IN die verkondiging van die leer omtrent die wederkoms, was William Miller en sy
medewerkers met die een doel besiel, naamlik om mense op te wek om klaar te maak vir
die oordeelsdag. Hulle het getrag om die belyers van godsdiens op te wek tot ‘n besef van
die ware hoop van die kerk, en hulle behoefte aan ‘n dieper geestelike lewe; en hulle het
gearbei om ook die onbekeerdes wakker te skud om hulle plig te besef van onmiddellike
bekering tot God. “Hulle het geen poging gemaak om mense te bekeer tot ‘n party of
sekte nie. Derhalwe het hulle onder alle partye en sektes gearbei sonder om hulle te
bemoei met hulle kerkverband of dissipline.” {GS 429.1}
“In al my werk,” het Miller gesê, “het ek nooit die begeerte gehad of daaraan gedink
om ‘n ander genootskap te stig, afgeskei van die reedsbestaande genootskappe, of om die
een te laat voordeel trek ten koste van die ander nie. My plan was om almal goed te doen.
Veronderstellende dat alle Christene hulle sou verbly in die vooruitsig van die koms van
Christus, en dat almal wat nie gesien het soos ek gesien het nie, nie diegene minder sou
liefhê wat hierdie leerstelling wel aangeneem het nie, het ek nie verwag dat daar ooit
enige nodigheid sou wees vir aparte byeenkomste. My hele doel was om siele tot God te
bekeer, om die wêreld te waarsku van die komende oordeel, en om my medemense te
bevveeg tot ‘n voorbereiding wat hulle in staat sou stel om hulle God in vrede te ontmoet.
Die meerderheid van diegene wat tot bekering gebring is onder my arbeid het by die
reedsbestaande kerke aangesluit.”— Bliss, “Memoirs of Wm. Miller,” bl. 328. {GS
429.2}
Aangesien sy werk die kerke opgebou het, is dit vir ‘n tyd gunstig beskou. Maar
namate die predikante en godsdienstige leiers teen die Adventleerstelling besluit het, en
begerig was om alle propaganda oor die onderwerp te onderdruk, het hulle nie alleen die
werk uit die kansel bestry nie, maar hulle het aan hulle lede die reg ontsê om preke by te
woon oor die tweede koms, of selfs van hulle hoop te spreek in die sosiale byeenkomste
van die kerk. As gevolg hiervan het die gelowiges hulle in ‘n posisie van groot
beproewing en verbystering bevind. Hulle het hulle kerke liefgehad en wou nie graag
daarvan afskei nie; maar waar hulle gesien het dat die getuienis van Gods woord
onderdruk word, en dat hulle reg om die profesieë te ondersoek ontken is, het hulle
gevoel dat hulle getrouheid aan God hulle belet het om toe te gee. Diegene wat getrag het
om die getuienis van Gods woord uit te sluit, kon hulle nie beskou as die kerk van
Christus —“Die pilaar en grondslag van die waarheid” nie. Daarom het hulle gevoel dat
hulle geregverdig was om hulle af te skei van hulle vorige kerkverband. In die somer van
1844 het sowat vyftig duisend hulle aan die kerke onttrek. {GS 430.1}