Om de Race de Voltooien_

heerlik vervul is. Wat sou in die toekoms hulle geloof kon verdof of hulle liefde kon
verkoel? In hulle grootste droefheid het hulle ‘n kragtige bemoediging gehad, ‘n hoop
wat vir hulle was soos “‘n anker van die siel wat veilig en vas is.” Heb. 6: 18, 19. Hulle
was getuies van die wysheid en krag van God, en hulle was oortuig dat “geen dood of
lewe of engele of owerhede of magte of teenwoordige of toekomende dinge of hoogte of
diepte of enige ander skepsel,” hulle kon skei “van die liefde van God wat daar in Jesus
Christus onse Here Is nie.” “In al hierdie dinge,” het hulle gesê, “is ons meer as
oorwinnaars deur Hom wat ons liefgehad het.” Rom. 8: 38, 39, 37. “Die woord van die
Here bly tot in ewigheid.” 1 Petrus 1:25. “Wie is dit wat veroordeel? Christus is dit wat
gesterf het, ja meer nog, wat ook opgewek is, wat ook aan die regterhand van God is, wat
ook vir ons intree.” Rom. 8: 34. {GS 399.2}
Die Here het gesê: ,.My volk sal in ewigheid nie beskaamd staan nie.” Joël 2: 26.
“Saans vernag die geween, maar smorens is daar gejuig.” Ps. 30: 6. Toe die dissipels
hulle Heiland op Sy opstandingsmore ontmoet het, en hulle harte binne-in hulle brandend
was toe hulle na Sy woorde geluister het, toe hulle Sy hande en voete aanskou het wat vir
hulle verwond was; en toe Hy, voor Sy hemelvaart, hulle na Betanié gelei het, en Sy
hande opgehef het en hulle seënende gebied het, “Gaan die hele wêreld in en verkondig
die evangelie,” en bygevoeg het, “en kyk, Ek is met julle al die dae” (Markus 16: IS;
Matt. 28: 20); toe die beloofde Trooster op Pinksterdag uitgestort is, en die krag van
omhoog gegee is, en die harte van die gelowiges gejuig het in die werklike
teenwoordigheid van hulle opgevaarde Heiland — sou hulle toe, al het hulle weg, net
soos Syne, gelei tot opoffering en die marteldood, die bediening van die evangelie van Sy
genade, saam met die kroon van geregtigheid wat hulle sou ontvang by Sy wederkoms,
verruil het vir die heerlikheid van ‘n aardse troon waarop hulle gehoop het aan die begin
van hulle dissipelskap? Hy wat, “mag het om te doen ver bo alles wat ons bid of dink,”
het aan hulle, saam met die gemeenskap aan Sy lyde, ook gemeenskap aan Sy vreugde
gegee — die vreugde om baie seuns tot heerlikheid te bring, onuitspreeklike vreugde, ‘n
“alles oortreffende ewige gewig van heerlikheid,” waarvan Paulus sê, dat ons “ligte
verdrukking wat vir ‘n oomblik is nie vergelyk kan word nie.” {GS 401.1}
Die ondervinding van die dissipels wat die evangelie van die koninkryk verkondig het
tydens die eerste koms van Christus, het sy teenbeeld in die ondervinding van diegene
wat Sy tweede koms verkondig. Net soos die dissipels gepreek het, “Die tyd is vervul en
die koninkryk van God het naby gekom,” so het Miller en sy medewerkers verkondig dat
die langste en laaste tydprofesie in die Bybel byna vervul is, dat die oordeelsuur
aangebreek het, en dat die ewige koninkryk van God opgerig sou word. Die prediking
van die dissipels wat tyd betref, was gebaseer op die sewentig weke van Daniël 9. Die
boodskap van William Miller en sy medew’erkers het die einde van die 2,300 dae van
Daniel 8: 14 aangekondig, waarvan die sewentig weke ‘n deel uitgemaak het. Aan albei