Om de Race de Voltooien_

onder hulle oor wie van hulle die grootste geag moet wees.” Lukas 22: 24. Hulle gesig
was verblind deur die troon, die kroon, en die heerlikheid, terwyl die skande en lyding
van die tuin, die geregsaal, en die kruis van Golgota, net voor hulle was. Dit was hulle
hoogmoed, hulle dors na wêreldse heerlikheid wat hulle gelei het om so vas te klem aan
die valse leerstelling van hulle tyd, en om die Heiland se woorde te veronagsaam wat die
ware aard van Sy koninkryk verduidelik het en wat vooruitgewys het na Sy lyding en
dood. Hierdie dwalings het beproewing—swaar, maar nodige beproewing—as volg
gehad wat toegelaat is vir hulle teregwysing. Hoewel die dissipels die betekenis van hulle
boodskap nie verstaan het nie, en hulle verwagtings nie verwesenlik gesien het nie, het
hulle nogtans die boodskap verkondig wat God aan hulle gegee het, en die Here sou hulle
geloof beloon en hulle gehoorsaamheid vereer. Aan hulle sou die werk toevertrou word
om die heerlike evangelie van hulle verrese Heiland aan alle volke te verkondig. Dit was
om hulle vir hierdie werk te berei dat hulle daardie bitter teleurstelling moes
deurmaak. {GS 398.3}
Na Sy opstanding het Jesus aan twee van Sy dissipels verskyn wat op weg was na
Emmaus, en “Hy het begin van Moses en al die profete af en vir hulle uitgelê in al die
Skrifte die dinge wat op Hom betrekking het.” Lukas 24: 27. Hulle harte was ontroerd.
Hulle geloof het opgevlam. Daar het weer ‘n lewende hoop in hulle ontstaan, selfs voor
Jesus Hom nog aan hulle geopenbaar het. Dit was Sy doel om hulle verstand te verlig. en
om hulle geloof vas te anker aan die vaste profetiese woord. Hy wou die waarheid laat
wortelskiet in hulle harte, nie slegs omdat dit deur Sy persoonlike getuienis bevestig is
nie, maar weens die onweerlegbare getuienis gelewer deur die sinnebeelde en skaduwees
van die seremoniële stelsel, en die profesieë van die Ou Testament. Dit was nodig vir die
navolgers van Christus om ‘n intelligente geloof te hê, nie alleen vir hulleself nie, maar
sodat hulle die kennis van Christus aan die hele wêreld kon bring. En as eerste stap om
hierdie kennis aan hulle te gee, het Jesus Sy dissipels verwys na Moses en al die profete.
So het die verrese Heiland getuig vir die waarde en belangrikheid van die Ou
Testamentiese geskrifte. {GS 399.1}
Watter verandering het daar in die harte van die dissipels gekom toe hulle weereens
kon kyk op die geliefde aangesig van hulle Meester! (Lukas 24: 32.) In ‘n voller sin as
ooit tevore het hulle ..hom gevind van wie Moses in die wet, en al die profete geskryf
het.” Die onsekerheid, die angs, en die wanhoop, het plek gemaak vir volkome
versekering en vir ‘n onbenewelde geloof. Geen wonder dat hulle na Sy hemelvaart
“gedurig in die tempel was en God geprys en gedank het nie.” Die mense wat maar net
geweet het van die Heiland se skanddood. het verwag om in hulle gesigte ‘n uitdrukking
van droefheid, verwarring en wanhoop te sien; maar hulle het daar blydskap en
oorwinning gesien. Wat ‘n voorbereiding het hierdie dissipels gekry vir hulle werk! Hulle
het deur die grootste beproewing gegaan wat dit moontlik was vir hulle om te ondervind,
en hulle het gesien hoedat die woord van God, selfs toe alle menslike hoop verdwyn het,