Om de Race de Voltooien_

“laat ons dan met vrymoedigheid na die troon van genade gaan, sodat ons
barmhartigheid kan verkry en genade vind.” Heb. 4: IS, 16. Die troon van genade
veronderstel ‘n koninkryk van genade; want die bestaan van ‘n troon veronderstel die
bestaan van ‘n koninkryk. Om die werk van goddelike genade in menslike harte voor te
stel, het Christus in baie van Sy gelykenisse gepraat van “die koninkryk van die
hemele.” {GS 397.1}
So ook veronderstel die troon van heerlikheid ‘n koninkryk van heerlikheid; en na
hierdie koninkryk word verwys in die Heiland se woorde: “Wanneer die Seun van die
mens kom in Sy heerlikheid en al die heilige engele saam met Hom, dan sal Hy op Sy
heerlike troon sit, en voor Hom sal al die nasies bymekaar gebring word.” Matt. 25: 31,
32. Hierdie koninkryk is nog in die toekoms. Dit sal opgerig word eers na die tweede
koms van Christus. {GS 397.2}
Die koninkryk van genade is opgerig onmiddellik na die sondeval, toe daar ‘n plan
ontwerp is vir die verlossing van die skuldige geslag. Dit het reeds bestaan in die
raadsbesluit en belofte van God; en deur die geloof kon mense onderdane daarvan word.
Maar dit was werklik opgerig eers by die dood van Christus. Selfs nadat Hy Sy aardse
bediening begin het, kon die Heiland, ontmoedig deur die halsstarrigheid en
ondankbaarheid van die mense, Hom nog onttrek het van die groot opoffering op
Golgota. In Getsemane het Hy teruggedeins vir die bittere kelk. Hy kon die bloedsweet
van Sy aangesig afgevee het en die sondige mensdom aan hulle lot oorgelaat het. As Hy
dit gedoen het, sou daar geen verlossing vir die mens gewees het nie. Maar toe die
Heiland Sy lewe oorgegee het, en met Sy laaste asem uitgeroep het, “Dit is volbring,” toe
is die vervulling van die verlossingplan verseker. Die belofte van verlossing wat aan die
sondige paar in Eden gemaak is, is bekragtig. Die koninkryk van genade, wat voorheen
net bestaan het in die belofte van God, is toe bevestig. {GS 398.1}
Die dood van Christus — daardie gebeurtenis wat die dissipels beskou het as die
uiteindelike verplettering van hulle hoop — was juis die gebeurtenis wat hulle hoop vir
ewig verseker het. Hoewel dit ‘n bittere teleurstelling vir hulle was, was dit nogtans die
toppunt in die bewys dat hulle geloof reg was. Die gebeurtenis wat hulle met droefheid en
wanhoop vervul het, was juis die een wat die deur van hoop oopgemaak het vir elke
Adamskind, en waarop die toekomstige lewe in ewige geluksaligheid van al Gods
getroue kinders in alle eeue gegrondves is. {GS 398.2}
Selfs in die bittere teleurstelling van die dissipels, het raadsbesluite van ewige genade
in vervulling getree. Terwyl hulle harte gewin is deur die goddelike genade en krag van
die leer van Hom van wie gesê is “nooit het ‘n mens so gespreek soos hierdie man” nie,
was die louter goud van hulle liefde vir Jesus nogtans vermeng met die skuim van
wêreldse trots en selfsugtige strewe. Selfs in die saal waar die Pasga geëet is, en in
daardie plegtige uur toe hulle Meester reeds op weg was na Getsemane, was daar “twis