Om de Race de Voltooien_

grappe in hulle pogings om sy werk in veragting te bring. Hierdie grysaard, wat ‘n
gerieflike huis opgegee het om op eie koste van stad tot stad en van dorp tot dorp te reis,
en wat onafgebroke gewerk het om die plegtige waarskuwing aan die wêreld te verkondig
dat die oordeelsdag naby was, is uitgemaak as ‘n dweper, ‘n leuenaar, en ‘n bedrieglike
skurk. {GS 385.3}
Die bespotting, valse beskuldigings, en geskel wat hy moes verduur, het
verontwaardiging uitgelok selfs van die wêreldlike pers. “0m ‘n onderwerp van sulke
groot majesteit en sulke vreeslike gevolge,” met ligsinnigheid en bespotting te begroet, is
deur wêreldlinge veroordeel as “nie alleen gekskeerdery met die gevoelens van die
verkondigers en voorstanders daarvan nie,” maar dit was ook “spottery met die
oordeelsdag en met die Godheid self, en minagting van die verskrikkinge van die
oordeel.”—Bliss, “Memoirs of Wm. Miller,” bl. 183. {GS 386.1}
Die bewerker van alle boosheid het nie alleen getrag om die uitwerking van die
Adventboodskap teen te werk nie, maar ook om die boodskapper self te vernietig. Miller
het ‘n praktiese toepassing van die Skrifte gemaak op die harte van sy toehoorders, hulle
sondes bestraf, wat hulle selfvoldaanheid verstoor het, en sy eenvoudige en treffende
woorde het hulle vyandigheid opgewek. Die teenstand wat kerklede teenoor sy boodskap
geopenbaar het, het die laer klasse aangemoedig om nog verder te gaan; en vyande het
saamgesweer om hom om die lewe te bring as hy die byeenkomsplek sou verlaat. Maar
daar was heilige engele onder die skare en een van hulle, in die gedaante van ‘n man, het
hierdie dienskneg aan sy arm geneem en hom in veiligheid weggeneem van die verwoede
gepeupel. Sy werk was nog nie afgedaan nie, en Satan en sy afgesante het nie hulle doel
bereik nie. {GS 386.2}
Ten spyte van alle teenstand, het belangstelling in die Adventbeweging toegeneem.
Van honderde het die gemeentes uitgebrei tot baie duisende. Die verskillende kerke het
toegeneem in ledetal, maar later het die gees van teenstand ook teen hierdie bekeerlinge
ontbrand, en die kerke het dissiplinêre stappe gedoen teen diegene wat Miller se
prediking aangeneem het. Hierdie handelwyse het ‘n antwoord van sy pen uitgelok; en hy
het ‘n beroep gedoen op die Christene van alle genootskappe waarin hy aangevoer het dat
as sy leer verkeerd was, hulle hom sy dwaling uit die Skrifte moes bewys. {GS 386.3}
“Wat het ons geglo,” het hy gesê, “wat ons nie beveel is om le glo deur die woord van
God nie, wat julle ook self aanvaar as die maatstaf. die enigste maatstaf van ons geloof en
praktyk? Wat het ons gedoen wat sulke bitsige veroordeling teen ons uitlok van die
preekstoel en die pers, en wat julle die reg gee om ons (Adventiste) lidmaatskap in julle
kerke te ontsê?” “As ons verkeerd is, wys ons asseblief waar ons verkeerd is. Wys ons uit
die woord van God dat ons dwaal; ons is al genoeg bespot; dit kan ons nooit oortuig dat
ons verkeerd is nie; die woord van God alleen kan ons van sienswyse laat verander. Ons