Om de Race de Voltooien_

en hoewel daar nog baie dele was waarvan ek nog nie seker was dat ek hulle ten voile
verstaan het, het daar nogtans soveel lig geskyn om my eertydse duistere verstand te
verlig, dat dit vir my ‘n vreugde was om die Skrifte te ondersoek wat ek voorheen as
onverstaanbaar beskou het.”—Bliss, “Memoirs of Wm. Miller,” bis. 76, 77. {GS 376.2}
“Met die plegtige oortuiging dat sulke allerbelangrikse gebeurtenisse in die Skrifte
voorspel is om vervul te word binne so ‘n kort tyd, het die vraag met krag by my
opgedring wat my plig was teenoor die wêreld betreffende die getuienis wat my eie
gemoed so getref het.”— Bliss, “Memoirs of W m. Miller,” bl. 81.Hy kon nie anders as
voel nie dat dit sy plig was om aan ander die lig mee te deel wat hy ontvang het. Hy het
teenstand verwag van die goddelose, maar hy was oortuig dat alle Christene hulle sou
verbly in die hoop om die Heiland te ontmoet wat hulle voorgegee het om lief te hê. Sy
enigste vrees was dat vele, in hulle groot blydskap oor die vooruitsig van heerlike
verlossing wat so gou sou kom, die leerstelling sou aanneem sonder ‘n deeglike
ondersoek van die Skrifte om die waarheid daarvan te bewys. Hy was dus huiwerig om
dit te verkondig, ingeval hy miskien ‘n fout gemaak het, en dus ander sou verlei. Hy is
toe genoop om die bewyse ter stawing van die gevolgtrekkings waartoe hy gekom het,
weer te hersien en om deeglik elke vraag te ondersoek wat daar sou ontstaan. Hy het
gevind dat besware verdwyn het voor die lig van Gods woord net soos mis voor die son.
Nadat hy vyf jaar op hierdie manier deurgebring het, is hy ten voile oortuig van die
juistheid van sy stellings. {GS 377.1}
En nou het die plig om aan ander te verkondig wat volgens sy mening so duidelik in
die Skrifte geleer is, baie duidelik geword. “Terwyl ek gewerk het,” het hy gesê, “het dit
gedurig in my ore geklink, ,Gaan vertel die wêreld van sy gevaar.’ Hierdie teks het
gedurig voor my opgekom: ,As ek vir die goddelose sé: o Goddelose, jy sal sekerlik
sterwe, en jy spreek nie om die goddelose vir sy weg te waarsku nie, dan sal hy, die
goddelose, deur sy ongeregtigheid sterwe; maar sy bloed sal Ek van jou hand eis. Maar as
jy die goddelose waarsku vir sy weg dat hy hom daarvan moet bekeer, en hy hom nie
bekeer van sy weg nie, dan sal hy deur sy ongeregtigheid sterwe; maar jy het jou siel
gered.’ Eseg. 33: 8, 9. Ek het gevoel dat as die goddelose goed gewaarsku kon word, daar
menigtes van hulle tot bekering sou kom; en as hulle nie gewaarsku is nie, sou hulle
bloed van my hand geëis word.”—Bliss, “Memoirs of Wm. Miller,” bl. 92. {GS 379.1}
Hy het sy sienswyses in die privaat verkondig namate hy geleentheid gehad het,
biddende dat die een of ander predikant onder die indruk daarvan mag kom om dit self te
verkondig. Maar hy kon hom nie bevry van die oortuiging dat dit sy persoonlike plig was
om die waarskuwing te gee nie. Steeds het die woorde in sy ore geklink, “Gaan
verkondig dit aan die wêreld; Ek sal hulle bloed van jou hand eis.” Vir nege jaar het hy
gewag, met die las nog steeds op sy hart, tot hy in die jaar 1831 vir die eerste maal in die
openbaar die redes vir sy geloof begin verkondig het. {GS 379.2}