Om de Race de Voltooien_

ymekaargebring word, en Hy sal hulle van mekaar afskei soos die skaapwagter die
skape van die bokke afskei; en Hy sal die skape aan Sy regterhand en die bokke aan Sy
linkerhand sit. Dan sal die Koning vir die wat aan Sy regterhand is, sê. Kom, julle
geseendes van My Vader, beëerf die koninkryk wat vir julle toeberei is van die
grondlegging van die wêreld af.” Matt. 25: 31-34. Uit die aangehaalde skrifture het ons
reeds gesien dat wanneer die Seun van die mens kom, die dode onverganklik opgewek en
die lewendes verander word. Deur hierdie groot verandering word hulle toeberei om die
koninkryk te ontvang. “Dit verklaar ek,” sê Paulus, “Dat vlees en bloed die koninkryk
van God nie kan beërwe nie.” 1 Kor. 15: 50. In sy huidige staat is die mens sterflik en
verganklik; maar die koninkryk van God sal onverganklik wees en vir ewig duur. Daarom
kan die mens in sy huidige staat nie die koninkryk van God binnegaan nie. Maar wanneer
Jesus kom, gee Hy die ontsterflikheid aan Sy volk; en dan roep Hy hulle om die
koninkryk te beërf waarvan hulle totnogtoe maar net die erfgename was. {GS 368.3}
Hierdie skrifture, en nog ander, het Miller oortuig dat die gebeurtenisse wat algemeen
verwag was om plaas te vind vóór die wederkoms van Christus, soos byvoorbeeld die
algemene heerskappy van vrede en die oprigting van die koninkryk van God op aarde,
eers ná die wederkoms sou plaasvind. En wat meer is, het al die tekens van die tye en die
toestand van die wêreld ooreengestem met die profetiese beskrywing van die laaste dae.
Uit ‘n ondersoek van die Skrifte alleen, is hy tot die gevolgtrekking gedwing dat die
tydjie wat die aarde nog in sy huidige toestand sal voortbestaan nie meer lank sou duur
nie. {GS 369.1}
“‘n Ander soort bewys wat ‘n diep indruk op my gemaak het,” sê hy, “was die
tydrekening van die Skrifte. . . . Ek het gevind dat die voorspelde gebeurtenisse wat in die
verlede vervul is, dikwels binne ‘n gegewe tyd plaasgevind het. Die honderd-en-twintig
dae tot die sondvloed (Gen. 6: 3); die sewe dae wat dit sou voorafgaan, met die veertig
dae van voorspelde reën (Gen. 7: 4); die vierhonderd jaar van die verblyf in Egipte van
Abraham se saad (Gen. 15: 13); die drie dae van die skinker en bakker se drome (Gen.
40: 12-20); die sewe jaar van Farao se drome (Gen. 41: 28-54); die veertig jaar se
omwandeling in die woestyn (Num. 14:34); die drie en ‘n half jaar se hongersnood (1
Kon. 17: 1; sien Lukas 4:25); . . . die sewentigjarige ballingskap (Jer. 25: 11);
Nebukadnesar se sewe tydperke (Dan. 4: 13-16); en die sewe weke, die twee-en-sestig
weke, en die een week, wat altesaam sewentig weke maak en oor die Jode bestem is
(Dan. 9:24-27)—al hierdie gebeurtenisse wat deur hierdie tye bepaal is, was eenmaal die
onderwerp van profesie, en is vervul volgens die voorspellings.”— Bliss, “Memoirs of
Wm. Miller ” bls. 74, 75. {GS 369.2}
Toe hy dus, in sy ondersoek van die Bybel, gevind het dat verskillende kronologiese
tydperke, wat soos hy dit verstaan het, gestrek het tot by die wederkoms van Christus,
kon hy nie anders nie as om hulle te beskou as die “tye wat vooraf bepaal is,” wat God