Om de Race de Voltooien_

van saligheid anderkant die graf nie. Die toekoms was donker en somber. Later het hy
van sy gevoelens in hierdie tyd gesê: {GS 364.1}
“Vernietiging was ‘n koue en kille gedagte, en die feit dat almal verantwoording sou
moes doen, het die gewisse vernietiging van almal beteken. Die hemel was soos koper
bokant my hoof, en die aarde soos yster onder my voete. Die Ewigheid — wat was dit?
En die dood — waarom was dit? Hoe meer ek geredeneer het, hoe verder was ek van ‘n
oplossing. Hoe meer ek gedink het, hoe verwarder was my gevolgtrekkings. Ek het
probeer om op te hou dink, maar my gedagtes wou hulle nie aan bande laat lê nie. Ek het
waarlik ellendig gevoel, maar die oorsaak daarvan het ek nie verstaan nie. Ek het
gemurmureer en gekla, maar nie geweet waaroor nie. Ek het begryp dat daar so iets was
as verkeerdheid, maar het nie geweet waar om die reg te vind nie. Ek het getreur, maar
sonder hoop.” {GS 364.2}
Hierdie toestand het vir etlike maande aangehou. “Skielik, sê hy, is die karakter van ‘n
Heiland helder aan my voorgestel. Dit het geskyn dat daar wel ‘n wese mag wees, so
goed en barmhartig as om self versoening te doen vir ons oortredings, en ons daardeur
sou red van lyding en die straf op die sonde. Dadelik het ek gevoel hoe lieflik so ‘n wese
moet wees, en ek het my voorgestel dat ek myself in die arms van so ‘n wese kon werp,
en op Sy genade kon vertrou. Maar die vraag het ontstaan, Hoe kan dit bewys word dat so
‘n wese wel bestaan? Behalwe in die Bybel, het ek gevind dat ek geen bewys kon kry van
die bestaan van so ‘n Verlosser, of selfs van ‘n toekomstige staat nie. . . . {GS 365.1}
“Ek het gesien dat die Bybel juis so ‘n Verlosser as waaraan ek behoefte gehad het,
voorstel; en ek kon nie die vraag beantwoord hoedat ‘n ongeïnspireerde boek beginsels
kon bevat wat so volkome aangepas kon word by die behoeftes van ‘n gevalle wêreld nie.
Ek is gedwing om te erken dat die Skrifte wel ‘n openbaring van God moet wees. Hulle
het my verlustiging geword; en in Jesus het ek ‘n vriend gevind. Die Heiland het vir my
die uitnemendste onder tienduisend geword; en die Skrifte, wat voorheen so duister en
teenstrydig geskyn het, het nou ‘n lamp vir my voet en ‘n lig vir my pad geword. My
gemoed het tot bedaring en bevrediging gekom. Ek het gevind dat die Here God ‘n Rots
in die lewensoseaan was. Die Bybel het nou my vernaamste studie geword, en ek kan
waarlik sê dat ek dit met groot vreugde ondersoek het. Ek het gevind dat die helfte nooit
aan my vertel was nie. En ek het myself afgevra waarom ek nooit die skoonheid en die
heerlikheid daarvan tevore gesien het nie, en ek kon nie verstaan waarom ek dit ooit
verwerp het nie. Alles wat my hart kon begeer het ek daarin geopenbaar gevind, asook ‘n
raat vir elke sielekwaal. Ek het alle smaak vir ander leesstof verloor en ek het my daarop
toegelê om wysheid van God te verkry.”— Bliss, S., “Memoirs of Wm. Miller,” bis. 65-
67. {GS 365.2}
Miller het sy geloof in die godsdiens wat hy eers verag het, in die openbaar bely. Maar
sy ongelowige vriende het nie geaarsel om al daardie argumente wat hy self so dikwels