Om de Race de Voltooien_

Hoofstuk 16—Die Pelgrimvaders
Hoewel die Engelse hervormers die leerstellings van Rome verwerp het, het hulle
nogtans baie van die vorms behou. Hoewel die gesag van Rome en sy leer verwerp is, is
baie van die gebruike en seremonies van die kerk in die erediens van die Kerk van
Engeland oorgeneem. Die mense het beweer dat hierdie dinge nie gewetesake was nie, en
dat ofskoon die Skrifte hulle nie beveel het nie en hulle nie noodsaaklik was nie, hulle nie
op sigself sleg was nie. Die nakoming van hierdie dinge het gehelp om die kloof wat die
hervormde kerke van Rome geskei het, kleiner te maak, en daar was aangevoer dat dit die
aanname van die Protestantse geloof deur die Roomse in die hand sou werk. Hierdie
argumente het voldoende geskyn vir die konserwatiewes en inskiklikes. Maar daar was ‘n
ander klas wat nie so oor die saak gevoel het nie. “Die feit dat die gebruike gestrek het tot
die oorbrugging van die kloof tussen Rome en die Hervorming”(Martyn, Deel V, bl. 22),
was in hulle oë ‘n beslissende beweegrede teen die behouding daarvan. Hulle het die
dinge beskou as kentekens van die slavverny waaruit hulle verlos is en waartoe hulle nie
geneig was om terug te keer nie. Hulle het aangevoer dat God in Sy woord die bepalings
aangegee het waarvolgens Sy erediens moes geskied, en dat dit nie vir mense vrygestaan
het om daaraan iets af of toe te doen nie. Die eintlike begin van die groot afval was geleë
in die strewe om die gesag van die kerk in die plek van die gesag van God te stel. Rome
het begin om voor te skryf wat God nie verbied het nie, en hulle geëindig met dinge te
verbied wat God wel uitdruklik gelas het. {GS 331.1}
Vele het gewens om terug te keer tot die reinheid en eenvoud wat die eerste kerk
gekenmerk het. Hulle het baie van die gevestigde gebruike in die Engelse Kerk beskou as
gedenktekens van die afgodediens, en hulle kon hulle nie met ‘n rein gewete met die
erediens verenig nie. Maar die kerk, deur die burgerlike owerheid gesteun, wou geen
afwyking van hulle vorms gedoog nie. Die bywoning van die godsdiensoefeninge is deur
die wet geëis, en ongeoorloofde byeenkomste vir godsdienstige doeleindes is verbied op
straf van inhegtenisneming, verbanning, en die dood. {GS 332.1}
Aan die begin van die sewentiende eeu het die vors wat toe juis die troon van
Engeland bestyg het, verklaar dat hy voornemens was om die Puriteine “te dwing om te
gehoorsaam, of . . . hulle so lastig te val totdat hulle die land verlaat, of nog iets veel
erger.”— Bancroft, George, “History of the United States of America,” Deel I, hoofstuk
12, para. 6.Verjaag, vervolg, en in die gevangenis gewerp, kon hulle in die toekoms geen
hoop op beter dae sien nie, en vele was oortuig dat “Engeland nie meer die woonplek kon
wees” (J. G. Palfrey, “History of New England,” hoofstuk 3, para. 43)vir diegene wat
God wou dien volgens die inspraak van hulle gewete nie. Eindelik het sommige besluit
om in Holland ‘n skuilplek te gaan soek. Moeilikhede, verliese, en die gevangenis was
hulle deel. Hulle planne is verydel en hulle is in die hande van hulle vyande oorgelewer.