Om de Race de Voltooien_

Maar die swartste in die swarte lys van misdade, die verskriklikste van al die duiwelse
dade van daardie vreeslike eeue, was die Bloedbad van St. Bartholomeus. Die wêreld
herinner hom nog aan die afskuwelike tonele van die laagste en wreedste van alle
slagtings. Die koning van Frankryk, op aandrang van die Roomse priesters en prelate, het
sy toestemming tot hierdie gruwelike daad gegee. ‘n Klok wat in die middernagtelike
stilte gelui is, was die teken vir die slagting. Duisende Protestante, wat in die vertroue op
die gegewe erewoord van hulle koning rustig in hulle wonings geslaap het, is sonder ‘n
woord van waarskuwing na buite gesleep en koelbloedig vermoor. {GS 311.1}
Net soos Christus die onsigbare leier van Sy volk was uit die Egiptiese slawerny, so
was Satan ook die onsigbare leier van sy mense in hierdie afskuwelike werk om die
martelare te vermoor. Vir sewe dae lank het die bloedbad in Parys aangehou — die eerste
drie met ontsettende wreedheid. En dit was nie net tot die stad Parys beperk nie, want op
spesiale bevel van die koning is die moord ook voortgesit in al die provinsies en dorpe
waar daar Protestante gewoon het. Nog ouderdom nog geslag is ontsien nie. Nog die
onskuldige baba nog die grys hoof is gespaar nie. Edelman en boer, oud en jonk, moeder
en kind is saam neergevel. Vir ‘n hele twee maande het die slagting in Frankryk
aangehou. Sewentigduisend van die fleur van die volk het omgekom. {GS 311.2}
“Toe die tyding van die slagting Rome bereik het, het die vreugde van geestelikes
geen perke geken nie. Die kardinaal van Lotaringe het die boodskapper met ‘n duisend
krone beloon; die kanonne van die kasteel van St. Angelo het ‘n vreugdesaluut afgevuur;
die klokke in elke toring het gelui; vreugdevure het die nag in dag verander; en Gregorius
XIII, van sy kardinale en ander waardigheidsbekleërs vergesel, het in ‘n groot optog na
die kerk van die heilige Lodewyk gegaan, waar die kardinaal van Lotaringe ‘nTe
Deumgesing het. . . . Daar is ‘n medalje geslaan ter gedagtenis aan die bloedbad, en in die
Vatikaan is daar nog drie freskos (skilderye) deur Vasari te sien, wat die aanval op die
admiraal, die koning met sy raadgewers planne makende, en die bloedbad self voorstel.
Gregorius het aan Karel die Goue Roos gestuur; en vier maande na die bloedbad . . . het
hy met stille genoeë gesit en luister na die preek van ‘n Franse priester, . . . wat melding
gemaak het van ,die dag so vol geluk en vreugde, toe die heilige vader die tyding ontvang
het, en in ‘n statige optog sy dank aan God en die heilige Lodewyk gaan betuig het.’”—
White, Henry, “The Massacre oj St. Bartholomew,” hoojstuk 14, para. 34 (ed.
1871). {GS 311.3}
Hierdie selfde meestergees wat die mense op St. Bartholemeusnag aangevuur het was
ook die leier in die tonele van die Rewolusie. Jesus is as ‘n bedrieër beskuldig, en die
wagwoord van die Franse ongelowiges was, “Weg met die Ellendeling,“—hulle het
natuurlik Christus bedoel. Hemeltergende godslastering en gruwelike goddeloosheid het
saamgegaan, en die laagste onder die mense, die ellendigste monsters van wreedheid en
sonde, is die hoogste verhef. Deur dit alles is die hoogste eer aan Satan bewys; terwyl