Om de Race de Voltooien_

hand agtergebly; die ander pant, in die sak waarvan ‘n banknoot was, is halfpad
afgeskeur. . . . ‘n Frisgeboude kêrel net agter my het verskeie keer na my geslaan met ‘n
groot eikehoutstok; as hy my eenmaal daarmee raakgeslaan het agter my kop, sou ‘n
tweede skoot nie nodig wees nie. Maar elke skoot het hy misgeslaan, ek weet nie hoe nie;
want ek kon nie regs of links koets nie. . . . ‘n Andereen het deur die gedrang aangestorm
gekom; hy het sy arm opgelig om te slaan, maar hy het dit skielik vveer laat sak en my
kop gestreel terwyl hy gesê het, ,hoe sag is sy hare!’ . . . Die heel eerste wie se harte in
die dorp aangeraak is, was die helde van die dorp, die leiers van die gepeupel by alle
geleenthede; een van hulle was die baasvuisvegter. . . . {GS 295.2}
“Hoe geleidelik berei God ons voor om Sy wil te doen! Twee jaar gelede het ‘n stuk
baksteen my skrams op die skouer getref. ‘n Jaar daarna is ek met ‘n klip tussen die oë
gegooi. Verlede maand is ek eenmaal raakgeslaan, en vanaand tweemaal; die eerste maal
net voordat ek in die dorp gekom het en die laaste maal na ek daar weg is; maar dit was
albei niks: want hoewel een man my met alle mag op die bors geslaan het, en die ander
hou op my mond was, sodat die bloed sommer dadelik gevloei het, het ek net so min pyn
van die slae gevoel asof hulle my met ‘n strooitjie geslaan het.”—“Wesley’s Works,”
Deel 111, bis. 297, 298 (ed. 1831). {GS 296.1}
Die Metodiste van daardie vroeë dae — leke sowel as predikers — moes bespotting en
vervolging verduur beide van kerklede en van die ongodsdienstiges wat deur hulle
wanvoorstellings opgehits is. Hulle is voor geregshowe gebring — geregshowe maar net
in naam, want daar was maar min geregtigheid in die howe van daardie tyd. Dikwels
moes hulle geweld verduur van hulle vervolgers. Die gepeupel het van huis tot huis
gegaan, huisraad en besittings vernietig, geplunder soos hulle wil, en mans, vrouens, en
kinders op wrede wyse mishandel. In sommige gevalle is daar openbare kennisgewings
aangeplak waarin diegene wat graag wou help om die vensterruite van Metodiste
stukkend te gooi en hulle huise te beroof, versoek is om op bepaalde tye en plekke
bymekaar te kom. Hierdie openlike verbreking van beide mens-like en goddelike wette is
gepleeg sonder bestraffing. Daar is oorgegaan tot ‘n stelselmatige vervolging van die
mense wie se enigste fout was dat hulle gesoek het om die voete van sondaars te rig van
die pad van die verdoemenis in die pad van heiligheid. {GS 296.2}
Met verwysing na die beskuldigings teen hom en sy medewerkers, het John Wesley
gesê: “Sommige beweer dat die leerstellings van hierdie manne vals, verkeerd, en
dweepsugtig is; dat hulle nuut en tot onlangs toe onbekend was; dat hulle kwakery,
fanatisme en Rooms is. Al hierdie voorwendsels is reeds aan die kaak gestel, want daar is
algemeen bewys dat elkeen van hierdie leerstellings skriftuurlik is soos deur ons eie kerk
uitgelê. Hulle kan dus nog vals nog verkeerd wees as die Skrifte waar is.” “Ander
beweer, ,hulle leer is te streng; hulle maak die pad na die hemel te nou.’ En dit is
inderwaarheid die oorspronklike beswaar (vir ‘n tyd was dit byna die enigste beswaar), en