Om de Race de Voltooien_

eie werke vir die saligheid moes versaak, en alleen moes vertrou op die “Lam van God
wat die sonde van die wêreld wegneem.” Op ‘n vergadering van die Morawiese
Genootskap in Londen, is daar ‘n verklaring van Luther gelees, waarin die verandering
beskryf word wat deur die Gees van God in die hart van die gelowige bewerk word.
Terwyl Wesley geluister het, is die vlam van geloof in sy siel aangesteek. “Ek het gevoel
hoedat my hart op vreemde wyse verwarm word,” het hy gesê. “Ek het gevoel dat ek op
Christus, en op Christus alleen, vertrou het vir die saligheid: en daar is ‘n versekering aan
my gegee dat Hy my sondes, ja, my sondes weggeneem het, en my verlos het van die wet
van sonde en die dood.”—Id., bl. 52. {GS 293.1}
Deur lang jare van vermoeiende en troostelose strewe, jare van harde selfverloëning,
van verwyt en vernedering, het Wesley volhard in sy een doel, naamlik om God te soek.
Nou het hy Hom gevind; en hy het gevind dat die genade wat hy getrag het om deur vas
en gebed, deur aalmoes en selfvernedering te win, ‘n gawe was, “sonder geld en sonder
prys.” {GS 293.2}
Eenmaal bevestig in die geloof van Christus, was sy hele siel brandende met ‘n
begeerte om die kennis van die heerlike evangelie van Gods vrye genade orals te
versprei. “Ek beskou die hele wêreld as my arbeidsveld,” het hy gesê; “in watter deel ek
my ookal mag bevind, beskou ek dit nodig en reg en as my aangewese plig om aan almal
wat gewillig is om te luister, die blye tyding van verlossing te verkondig.”—Id., bl.
74. {GS 293.3}
Hy het sy streng en selfverloënende lewe voortgesit, nie nou as grond nie, maar as
gevolg van sy geloof; nie as die wortel nie, maar as die vrug van heiligheid. Die genade
van God in Christus is die grondslag van die Christen se geloof, en daardie genade
sal gehoorsaamheid as gevolg hê. Wesley het sy lewe gewy aan die verkondiging van die
groot waarhede wat hy ontvang het, naamlik regverdigmaking deur geloof in die
versoenende bloed van Christus en die vernuwende krag van die Heilige Gees in die hart,
wat vrugte sal afwerp in ‘n lewe ooreenkomstig die voorbeeld van Christus. {GS 293.4}
Whitefield en die Wesleys is vir hulle werk berei deur besliste persoonlike oortuigings
van hulle eie verlore toestand; en ten einde hulle in staat te stel om beproewing te verduur
soos goeie soldate, is hulle blootgestel aan smaad, bespotting, en vervolging beide op die
universiteit en in hulle bediening. Hulle, en ‘n paar ander wat met hulle gesimpatiseer
het, is veragtelik genoem Metodiste deur hulle goddelose medestudente —‘n naam wat
vandag as ‘n erenaam beskou word deur een van die grootste genootskappe in Engeland
en Amerika. {GS 294.1}
As lede van die Kerk van Engeland was hulle getrek deur die vorms van daardie kerk,
maar die Here het in Sy woord ‘n hoër standard aan hulle voorgehou. Die Heilige Gees
het hulle gedwing om Christus te verkondig as die gekruisigde. Die krag van die