Om de Race de Voltooien_

Die vure van goddelike waarheid, wat byna uitgedoof is op die altaar van
Protestantisme, is weer aangesteek deur die ou fakkel wat deur die Boheemse Christene
van eeu tot eeu oorhandig is. Na die Hervorming, is Protestantisme in Boheme deur die
hordes van Rome vertrap. Almal wat geweier het om die waarheid te versaak, is gedwing
om te vlug. Sommige van hulle wat skuiling in Sakse gevind het, het die outydse geloof
daar gehandhaaf. Dit was van die afstammelinge van hierdie Christene wat Wesley en sy
medewerkers die lig ontvang het. {GS 291.3}
John en Charles Wesley, na hulle ordening, is vir sendingwerk na Amerika gestuur.
Aan boord van die skip waarmee hulle gereis het, was ‘n geselskap Morawiërs. Heftige
storms is op see teëgekom, en John Wesley, wat deur die dood in die aangesig gestaar is,
het gevoel dat hy geen versekering van vrede by God gehad het nie. Die Duitsers, egter,
het ‘n kalmte en vertroue aan die dag gelê wat hy nie geken het nie. {GS 292.1}
“Lank tevore al,” het hy gesê, “het ek hulle ernstige gedrag opgemerk. Deur dienste
vir die ander passasiers te verrig, wat die Engelse nooit sou onderneem het nie, het hulle
steeds bewys gelewer van hulle nederigheid; hulle wou geen betaling vir die werk
aanneem nie, en het gesê dat dit goed vir trotse harte was, en dat hulle liefdevolle Heiland
meer vir hulle gedoen het. Elke dag het hulle bewys gelewer van ‘n sagmoedigheid wat
deur geen kwaad kon aangetas word nie. As hulle gestamp, geslaan, of neergegooi is, het
hulle weer opgestaan en weggestap; maar nooit het hulle gekla nie. Nou was daar
geleentheid om hulle op die proef te stel om te sien of hulle verlos was van die gees van
vrees sowel as van hoogmoed, woede, en wraak. Terwyl hulle besig was om ‘n psalm te
sing aan die begin van hulle diens, het ‘n brander oor die skip geslaan, die groot seil
stukkend geslaan en oor die dekke gestroom asof die groot see ons alreeds opgeswelg het.
Die Engelse het verskriklik begin gil, maar die Duitsers het kalm voorgegaan met hulle
lied. Later het ek een van hulle gevra, ,Was julle nie bang nie?’ Hy het geantwoord, “Ek
dank God, nee.’ Weer het ek gevra, ,maar was julle vrouens en kinders nie bang nie?’
Weer het sy sagmoedig geantwoord, Nee; ons vrouens en kinders is nie bang vir die dood
nie.’ “— Whitehead, “Life of the Rev. John Wesley,” bl. 10 {Am. ed. 1845. {GS 292.2}
By hulle aankoms in Savannah, het Wesley vir ‘n rukkie by die Morawiërs gebly, en
hulle Christelike lewe het ‘n diep indruk op hom gemaak. Van een van hulle dienste, wat
baie afgesteek het by die lewenlose formalisme van Engeland, het hy geskryf: “Die groot
eenvoud sowel as die plegtigheid van die hele diens het my die sewentienhonderd jaar
wat verloop het, byna laat vergeet, en ek het my verbeel dat ek in een van daardie
vergaderings was waarin vorm of staat nie bestaan het nie; en waarin Paulus, die
tentmaker, of Petrus, die visser, as voorganger opgetree het in die Gees en in krag.”—
Whitehead, “Lije oj the Rev. John Wesley,” bls. 11, 12 (Am. ed. 1845). {GS 292.3}
By sy terugkoms in Engeland, het Wesley, onderrig deur ‘n Morawiese prediker, ‘n
duideliker begrip van die Bybelse geloof verkry. Hy is oortuig dat hy alle vertroue op sy