Om de Race de Voltooien_

‘n Honderd jaar later, in ‘n tyd van groot geestelike duisternis, het Whitefield en die
Wesleys verskyn as ligdraers vir God. Onder die wette van die gevestigde kerk, het die
mense van Engeland verval in ‘n toestand van godsdienstige agteruitgang wat skaars
onderskei kon word van die heidendom. Natuurlike godsdiens was die geliefkoosde
studie van die geestelikes, en dit het al hulle teologie ingesluit. Die hoër klasse het
vroomheid versmaad, en hulle daarop beroem dat hulle hoër gestaan het as wat hulle
fanatisme genoem het. Die laer klasse was baie onkundig, en oorgegee aan ontug, terwyl
die kerk geen moed of geloof meer gehad het om die vertrapte saak van waarheid te
ondersteun nie. {GS 290.2}
Die groot leerstelling van regverdigmaking deur geloof, wat so duidelik deur Luther
geleer is, is byna vergeet; en die Roomse beginsel van vertroue op goeie werke vir die
saligheid het die plek daarvan ingeneem. Whitefield en die Wesleys, lede van die
gevestigde kerk, was opregte soekers na die guns van God en dit kon verkry word, soos
hulle geleer is, deur ‘n deugsame lewe en die nakoming van die insettings van die
godsdiens. {GS 290.3}
Toe Charles Wesley eenmaal siek was, en daar gevrees is vir sy lewe, is aan hom
gevra waarop hy sy hoop op die ewige lewe gebou het. Sy antwoord was, “Ek het my
beste pogings aangewend om God te dien.” Toe dit geskyn het of die vriend wat die
vraag gestel het nie heeltemal met die antwoord tevrede was nie, het Wesley gedink,
“Wat! is my pogings nie voldoende grond vir hoop nie? Sou hy my wil beroof van my
goeie werke? Ek het niks anders om op te vertrou nie.”—Whitehead, John, “Lije of the
Rev. Charles Wesley,” bl. 102 (2de Am. ed. 1845).So dig was die duisternis wat die kerk
omhul het, wat die versoening bedek het, wat Christus van sy heerlikheid beroof het, en
wat die harte van die mense afgewend het van hulle enigste hoop op die saligheid,
naamlik die bloed van die gekruisigde Verlosser. {GS 291.1}
Wesley en sy medewerkers is daartoe gebring om te sien dat ware godsdiens sy setel
in die hart het, en dat Gods wet te doen het met die gedagtes sowel as met woorde en
dade. Oortuig van die nodigheid van hartheiligheid, sowel as ‘n onbesproke uiterlike
gedrag, het hulle in alle erns ‘n nuwe lewensweg begin. Met alle ywer en gebed het hulle
probeer om die boosheid van die natuurlike hart in bedwang te bring. Hulle het ‘n lewe
van selfverloëning, liefdadigheid, en nederigheid gelei, en met die grootste nougesetheid
alles gedoen wat volgens hulle mening kon help om wat hulle die meeste begeer het aan
hulle te besorg — naamlik daardie heiligheid wat vir hulle die guns van God sou verkry.
Maar hulle het nie gekry wat hulle gesoek het nie. Hulle pogings om hulleself te bevry
van die veroordeling van die sonde en die mag daarvan te verbreek, was tevergeefs. Dit
was dieselfde stryd wat Luther ondervind het in sy sel te Erfurt. Dit was dieselfde vraag
wat sy siel gemartel het —“Hoe kan ‘n mens regverdig wees by God?” Job 9: 2. {GS
291.2}