Om de Race de Voltooien_

Hoofstuk 1—Die Lotgevalle van die Wêreld Voorspel
“As jy tog maar geweet het, ja ook in hierdie dag van jou, die dinge wat tot jou vrede
dien! Maar nou is dit vir jou oë bedek. Want daar sal dae oor jou kom, dat jou vyande ‘n
skans rondom jou sal opgooi en jou omsingel en jou van alle kante insluit. En hulle sal
jou en jou kinders in jou teen die grond verpletter; en hulle sal in jou nie een klip op die
ander laat bly nie. omdat jy die gunstige tyd toe God jou besoek het, nie opgemerk het
nie.” Lukas 19: 42-44. {GS 15.1}
Van die top van die Olyfberg het Jesus neergekyk op Jerusalem. Vredevol en skoon
was die toneel wat voor Hom uitgestrek het. Dit was tydens die Pasga, en uit alle lande
het die kinders van Jakob daar vergader om hierdie groot volksfees te vier. Tussen die
tuine en die wingerde en die groen berghellings waar pelgrimstente orals gestaan het, het
die berge op gerys, en was die pragtige paleise en massiewe bolwerke van Israel se
hoofstad te sien. Dit het geskyn of die dogter van Sion in haar hoogmoed gesê het: “Ek sit
as koningin . . . en droefheid sal ek nooit sien nie;” toe was sy nog net so lieflik, en het sy
haar nog net so die gunsteling van die hemel beskou as eeue tevore, toe die koninklike
digter gesing het, “Skoon deur sy verhewendheid, die vreugde van die hele aarde is die
berg Sion, ... die stad van die groot Koning!” Ps. 48: 3.
Die pragtige tempelgeboue was duidelik te sien. Die strale van die ondergaande son
het die wit marmermure verlig en strale weerkaats van die goue poort en die toring. So
het dit gestaan. “die volkomenheid van skoonheid” en die trots van die Joodse volk.
Watter kind van Israel kon daardie toneel aanskou sonder vreugde en bewondering! Maar
daar het heeltemal ander gedagtes in Jesus omgegaan. “En toe Hy naby kom en die stad
sien, het Hy daaroor geween.” Lukas 19: 41. Te midde van die algemene vreugde en die
triomfantlike intog, terwyl palmtakke geswaai is en blye Hosannas deur die berge
weergalm het, en duisende stemme Hom as Koning uitgeroep het, was die Verlosser van
die wêreld oorweldig deur ‘n skielike en geheimsinnige droefheid. Hy, die Seun van God,
die Beloofde van Israel, wie se mag die dood oorwin het en die gevangenes uit die graf
bevry het, was in trane; nie trane van gewone droefheid nie, maar van die grootste
lyding. {GS 15.2}
Sy trane was nie vir Homself nie, hoewel Hy geweet het wat Hom voorlê. Voor Hom
was Getsemane, die plek waar Hy so bitter sou ly. Die Skaapspoort, waardeur die
slagoffers vir eeue gelei is na die offerplek, kon Hy sien; dit het nou oopgestaan vir Hom,
en daardeur sou Hy gelei word “Soos ‘n lam wat na die slagplek gelei word.” Jes. 53: 7.
Nie ver daarvandaan nie was Golgota, die plek van kruisiging. Op die pad wat Christus
eerlank sou betree, sou groot duisternis val wanneer Hy Sy siel sou uitstort as n slagoffer
vir die sonde. Maar dit was nie die oorpeinsing van hierdie tonele wat die skaduwee op